ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 134

ทางตะวันตกของแดนกลางนภา มีสิ่งปลูกสร้างใหญ่โตโอฬาร มันมีนามว่าราชวังดุสิต

ห้าหลังตั้งตระหง่าน เสาหินอ่อนเก้าต้นค้ำยัน เป็นราชวังจักรพรรดิที่เป็นสัญลักษณ์แห่งเก้าจักรพรรดิผู้สูงสุด

ราชวังดุสิตเป็นวังของเต้าเต๋อเทียนจุน[1]หนึ่งในตรีวิสุทธิ์[2] มันไม่ได้อยู่ภายใต้การปกครองของสรวงสวรรค์ แต่กลับรับหน้าที่ปรุงยาให้แก่สรวงสวรรค์ เทพเทวดาส่วนใหญ่ของสรวงสวรรค์ต้องการโอสถ มักจะมาไหว้วานราชวังดุสิต

ผู้ที่ทำหน้าที่ปรุงยาเซียนคือผู้รู้แจ้งหยินสี่ ลูกศิษย์ใหญ่ของมหาเทพเต้าเต๋อเทียนจุน

วิชาปรุงยาของเขาเรียกได้ว่าไม่เป็นสองรองใครในสรวงสวรรค์ ไม่เพียงแต่คุณภาพดีเท่านั้น แต่ยังมีประสิทธิภาพสูงอีกด้วย

อันหลินขี่ก้อนหินเหาะเหินหลางอากาศ ในมือถือแผนที่นำทาง เจ้าอัปลักษณ์กำลังนั่งอยู่บนไหล่ของเขาอย่างว่าง่าย

ไม่นาน เขาก็เห็นพระราชวังสูงเด่นเป็นสง่าหลังนั้น

“โอ้โฮ เป็นราชวังที่ใหญ่อะไรขนาดนี้” เขามองดูจนลิ้นจุกปาก

ดูจากสายตาแล้ววังน่าจะสูงอย่างน้อยหลายร้อยเมตร แค่มองก็เหมือนมีภูเขาลูกใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้าเขา

เบื้องหน้าของราชวังดุสิต มีธารน้ำไหลประดับด้วยดอกไม้ที่ร่วงโรย ดอกบัวสีขาวเบ่งบานเต็มพื้นที่

สายลมโชยมา เจือกลิ่นสมุนไพรจางๆ เมื่อได้ดอมดมแล้วรู้สึกผ่อนคลาย

อันหลินเหาะลงมาหยุดตรงหน้าราชวังดุสิต ที่นั่นมีขุนพลสวรรค์สวมเกราะสองนายเฝ้าอยู่

“หยุดนะ แจ้งสถานะของเจ้ามา”

หนึ่งในนั้นพูดขึ้น

ฝีเท้าของอันหลินหยุดลง ชะงักไปเล็กน้อย

แจ้งสถานะเหรอ เขามีสถานะอะไร นักเรียนเหรอ

เมื่อคิดๆ ดูแล้ว เขาก็หยิบบัตรนักเรียนของสำนักความร่วมมือบำเพ็ญเซียนออกมา มันเป็นแผ่นไม้แผ่นหนึ่ง

หลังขุนพลสวรรค์เห็นแผ่นไม้แผ่นนี้ ก็หลีกทางให้เขา

อันหลินเก็บแผ่นไม้ เข้าออกรั้วสำนักไม่จำเป็นต้องใช้บัตรนักเรียนเลย ไม่คิดว่าจะได้ใช้ที่นี่

เมื่อผ่านประตูใหญ่ของราชวังดุสิต สิ่งที่ปรากฏสู่สายตาคือนักพรตที่กำลังสาละวนอยู่กับการจัดยาอยู่

ทอดมองไป ทั้งหลังเต็มไปด้วยตู้ยา ถี่ยิบจนนับไม่ถ้วน ไม่รู้ว่าที่นี่มีของล้ำค่ามากมายเท่าใดกันแน่

“สวัสดีสหาย ไม่ทราบว่าเจ้ามาสั่งปรุงยาหรือ” นักพรตน้อยหน้าตาหล่อเหลามายืนอยู่ข้างอันหลินแล้วเอ่ยถาม

อันหลินได้ยินก็พยักหน้าทันใด “ใช่ ข้าอยากให้ช่วยปรุงยาเซียนให้หน่อย”

“ยาเซียนหรือ” นักพรตน้อยแสดงอาการตกใจ “เช่นนั้นคงต้องให้ท่านหยินสี่ลงมือปรุงเองแล้ว เชิญตามข้ามา”

อันหลินตามนักพรตน้อยมาถึงแท่นไม้แห่งหนึ่ง

จู่ๆ แท่นไม้ก็เริ่มเคลื่อนขึ้นสูงมายังชั้นสูง เมื่อกวาดตามองยังคงเต็มไปด้วยตู้ยาเช่นเดิม

แท่นไม้เคลื่อนตัวขึ้นไปอย่างต่อเนื่อง ชั้นสาม ชั้นสี่…ล้วนมีแต่ตู้ยา ทำเอาเขามองจนตาลายแล้ว

อันหลินคิดว่าราชวังดุสิตเป็นคลังสมบัติขนาดใหญ่ดีๆ นี่เอง แต่ละชั้นเต็มไปด้วยวัตถุล้ำค่ามากเหลือคณานับ จำนวนทั้งหมดของยาเหล่านี้รวมกันจะน่ากลัวปานขนาดไหนกัน!

แผ่นไม้หยุดอยู่ที่ชั้นสิบเก้า อันหลินตามนักพรตน้อยมาถึงห้องปรุงยาทางทิศตะวันออก

“ท่านหยินสี่ มีลูกค้าต้องการปรุงยาเซียน” นักพรตน้อยคำนับอย่างนอบน้อม

“อืม ให้เขารอสักเดี๋ยว ข้าขอปรุงยาเม็ดนี้เสร็จก่อน” เสียงยานคางดังขึ้น

อันหลินมองเข้าไปในห้องปรุงยา เห็นคนร่างอ้วนคิ้วเข้มตาโตคนหนึ่ง มือหนึ่งถือแอปเปิล อีกข้างกำลังวาดกลางอากาศ

ตรงหน้าเขา มีไฟสีม่วงลอยขึ้นมา สมุนไพรนับไม่ถ้วนกำลังผสมผสานและสกัดกลางอากาศ

คุณพระ ควบคุมการปรุงยาด้วยมือข้างเดียวได้ด้วยเหรอ

อันหลินมองดูด้วยความตกใจ เขาเคยเรียนเนื้อหาที่เกี่ยวข้องกับการปรุงยาในสำนัก ทราบว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดในการปรุงยาคือ ต้องมีสมาธิ จะวอกแวกไม่ได้

แต่คนตรงหน้ากลับปรุงยาพร้อมกับแทะแอปเปิลไปด้วย แถมยังไม่ใช้เตาปรุงยาเลยด้วยซ้ำ สบายเกินไปหรือเปล่า

“เอ๊ะ เจ้าเป็นคนที่จะปรุงยาหรือ”

หยินสี่แทะแอปเปิลพลางเหลือบมองอันหลิน มือข้างหนึ่งยังคงวาดไปวาดมากลางอากาศไม่หยุด

อันหลินตกใจ “พี่ชาย ท่านปรุงยาไม่ต้องมองหรือ”

ให้ตายสิ จับปลาสองมือไม่พอ…

ตอนนี้สมุนไพรกลางอากาศกลายเป็นอะไรก็ไม่แม้แต่จะมองด้วยซ้ำ!

ยาที่ปรุงออกมากินแล้วจะตายหรือเปล่า

“หลอมรวม!” มือใหญ่ของหยินสี่คว้าอากาศ สมุนไพรที่ถูกไฟสีม่วงแผดเผากลางอากาศ จู่ๆ ก็หมุนไปรอบๆ ลำแสงสว่างไสวสาดส่อง ระหว่างนี้ยังมีเสียงวิหคร้องดังกังวานไปทั่วบริเวณ

ฟิ้ว!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน