ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 141

ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม ตอนที่ 141 การตัดสินใจของราชินีเยว่เย่
ตอนที่ 141 การตัดสินใจของราชินีเยว่เย่

บนแผ่นดินลอยฟ้าดำทมิฬแห่งหนึ่ง ที่นี่มีเผ่าพันธุ์ลึกลับดำรงชีวิตอยู่ที่นี่

พวกเขามีพลังเหนือมนุษย์แต่กำเนิด แม้จะเป็นประชากรธรรมดาสามัญที่บำเพ็ญเพียรไม่เป็น ก็มีพลังกายแห่งมรรคที่เลิศล้ำ เมื่อเจริญวัย ต่อให้เป็นคนธรรมดา ก็สามารถอาศัยปีกสีนิลเหาะเหินกลางอากาศได้

เผ่าพันธุ์นี้มักจะปรากฏตัวยามรัตติกาล จะนำการฆ่าล้างบางมาให้แผ่นดินบรรพกาลทุกครั้งที่เคลื่อนไหว

สิ่งมีชีวิตในแผ่นดินบรรพกาล ล้วนมองเผ่าพันธุ์นี้เป็นปีศาจร้ายแห่งรัตติกาล

เพราะพวกเขาต่างก็มีปีกสีดำ จึงถูกเรียกว่าเผ่าพันธุ์ปีกทมิฬ

ทว่า เผ่าพันธุ์นี้กลับโอ้อวดตนว่าเป็นทูตแห่งสวรรค์ ทุกสิ่งที่กระทำล้วนทำเพื่อสวรรค์

เผ่าพันธุ์ปีกทมิฬตั้งรกรากอยู่บนแผ่นดินบรรพกาล มีปราสาทหลังใหญ่มโหฬารตั้งอยู่ใจกลาง

ตราประทับสิบเอ็ดชิ้นลอยอยู่รอบๆ ปราสาท แผ่กระจายรัศมีออกอย่างกว้างขวาง เป็นสัญลักษณ์สื่อถึงราชันสูงส่งเหนืออื่นใดทั้งสิบเอ็ดแห่งเผ่าพันธุ์ปีกทมิฬ

เดิมทีมีตราประทับสิบสองชิ้น เพราะเหตุการณ์บางอย่าง ราชินีอ้านเย่สิ้นชีพกะทันหัน เป็นเหตุให้ตราประทับชิ้นหนึ่งแตกสลาย เหลือเพียงตราประทับสิบเอ็ดชิ้นเช่นวันนี้

เรื่องนี้เป็นที่ฮือฮาไปทั่วเผ่าพันธุ์ปีกทมิฬ จักรพรรดิปีกทมิฬสั่งให้ไว้อาลัยเป็นเวลาสามเดือน

ตอนนี้ การไว้อาลัยยังไม่เสร็จสิ้น เผ่าพันธุ์ปีกทมิฬยังคงจมดิ่งอยู่ในบรรยากาศโศกเศร้า

ภายในปราสาท จักรพรรดิปีกทมิฬยืนมือไพล่หลัง ทอดมองราชาทั้งสิบเอ็ดที่อยู่เบื้องล่าง

เสียงกึกก้องดังออกจากปากของจักรพรรดิ “ราชาซิงเย่ เจ้าถอดใจกับการสืบเรื่องของราชินีอ้านเย่ ขอลงโทษให้เจ้าไปให้พลังงานแก่ใจแห่งอนธการหนึ่งร้อยปี”

ชายรูปโฉมพิลึกคนหนึ่งก้มหัวคำนับ “ซิงเย่น้อมรับคำสั่ง!”

ทนทุกข์ร้อยปี แลกกับชีวิต ครานี้มันคุ้มค่าเสียเหลือเกิน!

“การตายของอ้านเย่จะจบเช่นนี้ไม่ได้ กระบี่พิชิตมารก็ต้องนำกลับมาให้จงได้ เรื่องนี้ใครจะรับต่อ”

สุระเสียงของจักรพรรดิปีกทมิฬดังขึ้นอีกครั้ง มันห่างไกล แต่กลับแทรกซึมเข้าไปในใจของทุกคน

เหล่าราชันต่างก็เงียบลงชั่วขณะ เห็นได้ชัดว่ากำลังพิจารณาส่วนได้ส่วนเสีย

เพราศัตรูทำให้ราชินีอ้านเย่ไม่สามารถใช้ได้แม้กระทั่งถาดเจ็ดดาว ก็กลายเป็นผู้ดำรงอยู่ที่สิ้นชีพวายชนม์อย่างสิ้นเชิง จะรอบคอบอย่างไรก็ไม่เกินเหตุเลย

ผ่านไปครู่หนึ่ง

สตรีผู้มีผมดำขลับดุจน้ำหมึกยาวจรดหัวเข่า งดงามจนจับต้องไม่ได้คนหนึ่งก้าวออกมา

นัยน์ตาของนางอบอุ่นสุกใสปานดวงจันทร์นวลกระจ่าง แต่สีหน้ากลับเรียบนิ่งดุจสายน้ำ ค้อมตัวเล็กน้อยแล้วพูดว่า “เยว่เย่ยินดีรับภารกิจนี้”

จักรพรรดิปีกทมิฬพยักหน้าเล็กน้อยอย่างชื่นชม “ดีมาก หากเรื่องนี้สำเร็จ เจ้าจะไม่ได้แค่ผลวิเศษลูกเดียวเท่านั้น แต่ยังมีสิทธิ์เข้าหุบเหวสวรรค์ สัมผัสแสงแห่งมรรควิถีหนึ่งพันปีหนึ่งหน”

เมื่อราชาทั้งหลายได้ฟัง ต่างก็ตกตะลึง อดมองราชินีเยว่เย่ด้วยสายตาอิจฉาไม่ได้

ผลวิเศษหายาก แสงแห่งมรรควิถีนั้นยากยิ่งกว่า

สัมผัสแสงแห่งมรรควิถี จะมีโอกาสได้สัมผัสธรณีประตูของระดับรวมมรรคา พวกเขาจะไม่หวั่นไหวได้อย่างไร

แต่ทว่าโอกาสเช่นนี้ ทุกๆ พันปีจะมีเพียงหนเดียว

หุบเหวสวรรค์จะเปิด ไม่คิดว่าโอกาสนี้จะถูกราชินีเยว่เย่ชิงไป!

“ขอบพระทัยองค์จักรพรรดิที่ทรงเมตตา”

แม้จะได้รับรางวัลที่เย้ายวนใจเช่นนี้ ราชินีเยว่เย่ก็ทำได้เพียงโค้งคำนับขอบคุณอย่างสงบ ไม่มีปฏิกิริยาอะไรมากนัก

จักรพรรดิปีกทมิฬเห็นฉากนี้ก็ลอบพยักหน้า ในบรรดาราชาทั้งสิบสองคน ความสามารถของราชินีเยว่เย่อยู่ในสามอันดับแรก แข็งแกร่งกว่าราชินีอ้านเย่มาก มิหนำซ้ำนางยังใจเย็น วางแผนแล้วค่อยลงมือ ภารกิจที่ทำไม่เคยล้มเหลวเลยสักครั้ง

อีกนัยหนึ่งก็คือ อันที่จริงในสายตาจักรพรรดิปีกทมิฬ ราชินีเยว่เย่ก็คือตัวเลือกที่ดีที่สุดในการจัดการเรื่องนี้

เป็นดังที่คาดไว้ นางก้าวออกมาแล้ว

แววตาของจักรพรรดิปีกทมิฬลุ่มลึก ประหนึ่งมองทะลุมิติไปยังทิศทางหนึ่ง พึมพำว่า “กระบี่พิชิตมาร…”

ณ แคว้นไป๋หัว

ภายในภัตตาคารแห่งหนึ่ง จู่ๆ อันหลินที่กำลังสวาปามกับพวกต้าไป๋และเจ้าอัปลักษณ์ก็จามขึ้นมา

“กำลังกินข้าวอยู่จามอะไร ทำลายความอยากอาหารนะ โฮ่ง!” ต้าไป๋ยกอุ้งมือขึ้นโต้แย้ง

อันหลินยิ้มอย่างรู้สึกผิด “อาจจะมีหญิงงามบางคนคิดถึงข้าก็ได้ แข็งแกร่งและหล่อเหลาเกินไป ข้าก็ช่วยไม่ได้”