ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 143

หลานเยียนกับสวีเสี่ยวหลานเยื้องย่างอยู่ในสำนัก

หญิงงามสองคนเดินเคียงคู่กันมา ย่อมทำให้ลูกศิษย์ไม่น้อยในสำนักแลมอง มิหนำซ้ำพวกนางยังเป็นถึงอัจฉริยะบุคคลในกลุ่มหนุ่มสาวแห่งสำนักวิหคชาดอีกด้วย กับแววตาเป็นประกายเหล่านี้ ทั้งคู่เคยชินนานแล้ว จึงไม่ได้สนใจเท่าใดนัก

“นั่นไง เมื่อครู่ข้าเจอพวกเขาที่นี่แหละ”

หลานเยียนชี้ไปยังลานเล็กเบื้องหน้า พูดอย่างเริงร่าว่า “ตอนนั้นพวกเขาทำท่าราวกับทัศนาจร ตลกนัก!”

สวีเสี่ยวหลานพยักหน้า “แล้วหลังจากนั้นล่ะ พวกเขาเดินไปทางไหนแล้ว”

หลานเยียนชะงัก จากนั้นก็พูดอย่างกระดากอายว่า “เอ่อ…ตอนนั้นข้าไม่ได้สังเกต เอาแต่หัวเราะท่าเดียว…”

“ท่าน…แล้วท่านพาข้ามาที่นี่ทำไม!” สวีเสี่ยวหลานปวดหัวขึ้นมาทันควัน ไม่รู้ว่าศิษย์พี่คนนี้พานางมาทำพระแสงอะไรที่นี่

ในตอนนั้นเอง ชายคนหนึ่งก็ขี่กระบี่ผ่านไปอย่างรีบเร่ง

“ฮาย! ศิษย์พี่ม่อไห่ รีบขนาดนี้จะไปไหนหรือ” เมื่อหลานเยียนเห็นชายคนนั้น ก็ร้องตะโกนอย่างลิงโลด

ม่อไห่เป็นอันดับหนึ่งของรุ่นหนุ่มสาวแห่งสำนักวิหคชาด ไม่ว่าจะเป็นพลังแห่งสายเลือด หรือความสามารถโดยรวมที่แสดงให้เห็น ล้วนเป็นอัจฉริยะที่โดดเด่นเหนือรุ่นราวคราวเดียวกัน

แม้แต่ผู้มีพรสวรรค์เหนือชั้นอย่างสวีเสี่ยวหลาน ก็เทียบชั้นเขาไม่ได้เช่นกัน

ม่อไห่ได้ฟังก็หยุดอยู่กลางอากาศ นัยน์ตาสีแดงเจือความตื่นเต้น “ที่แท้ก็เป็นศิษย์น้องหลานเยียนกับศิษย์น้องสวีเสี่ยวหลานนี่เอง เกิดเรื่องใหญ่ที่ลานฝึกยุทธ์ ข้าจะรีบไปดูสักหน่อย!”

“เรื่องอะไรหรือ” สวีเสี่ยวหลานร้อนรุ่มใจ นางนึกถึงคนที่ไปที่ไหนก็สร้างเรื่องไม่เว้นวายคนนั้นขึ้นมาอย่างน่าประหลาด

“ได้ยินว่าที่ลานฝึกยุทธ์มีคนคนหนึ่ง…ไม่สิ มีวานรตัวหนึ่ง ระดับความบริสุทธิ์ของพลังอัคคีสูงกว่าร้อยละเก้าสิบ ข้าจะไปดูสักหน่อยว่ามันเป็นเทพเจ้าจากแห่งหนใด!”

“เช่นนั้นขอตัวก่อนนะ!”

ม่อไห่พูดจบก็ขี่กระบี่เหาะไป ไม่อยากชักช้าแม้แต่วินาทีเดียว

เมื่อสวีเสี่ยวหลานกับหลานเยียนได้ฟังก็งุนงงนิดหน่อย

“คุณพระ ความบริสุทธิ์ของพลังอัคคีเกินร้อยละเก้าสิบงั้นหรือ ข้าจำได้ เหมือนเจ้ากับม่อไห่จะแค่แปดสิบกว่าใช่ไหม วานรจากที่ใดกัน ไยจึงเก่งกาจปานนั้น” หลานเยียนพึมพำ

สวีเสี่ยวหลานติดอยู่ในภวังค์ เจ้าอัปลักษณ์งั้นหรือ

ไม่สิ เจ้าอัปลักษณ์ใช้กระบองเงินไม่ใช่หรือ พลังเซียนธาตุไฟของมันร้ายกาจปานนั้นตั้งแต่เมื่อใด

นางรู้ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องพวกนี้ จึงขี่กระบี่ลอยขึ้นฟ้าทันใด “ศิษย์พี่ พวกเราก็ดูที่ลานฝึกยุทธ์กันเถอะ!”

หลานเยียนได้ฟังก็พยักหน้า จึงขี่พัดอัคนีตามหลังสวีเสี่ยวหลาน เหาะไปยังลานฝึกยุทธ์พร้อมกัน

ยามนี้ ลานฝึกยุทธ์แห่งอัคคีของสำนักวิหคชาด กำลังตกอยู่ในความโกลาหล

สภาพจิตใจของเหล่าลูกศิษย์ของสำนักวิหคชาดราวกับผ่านการนั่งรถไฟเหาะมา

พวกเขาตกตะลึงก่อน เมื่อเห็นหน้าค่าตาของเจ้าอัปลักษณ์ก็ตกใจ จากนั้นก็เริ่มตะลึงพรึงเพริด

จากนั้นก็ค่อยๆ…แปรเปลี่ยนเป็นบ้าคลั่งเช่นตอนนี้!

เหล่าลูกศิษย์กรูกันเข้าไปรุมล้อมพวกอันหลิน เรียกได้ว่าเบียดเสียดจนน้ำลอดผ่านไม่ได้

“พี่ลิงๆ ท่านมาจากสำนักไหนหรือ”

“อะไรนะ! มาจากเขตหมื่นเขางั้นหรือ”

“พลังอัคคีของท่านร้ายกาจเช่นนี้ ร่ำเรียนกับใครมาหรือ บอกข้าได้ไหม”

“อะไรนะ! พี่ลิงเป็นสัตว์เลี้ยงของน้องชายคนนี้หรือ!”

“หา เจ้าน่ะหรืออันหลินที่มาจากสรวงสวรรค์”

…

คำถามต่างๆ นานาถูกถามอย่างไม่ขาดสาย ทำเอาหูของอันหลินแทบแตกแล้ว

แต่เจ้าอัปลักษณ์กลับเพลิดเพลินใจ ฉีกยิ้มน่าเกลียดน่าชังของมันตลอดเวลา

เพราะเหมือนจะเป็นครั้งแรกที่มันได้รับการต้อนรับเช่นนี้…

ขณะนั้นเอง ลำแสงสีแดงเส้นหนึ่งก็พุ่งเข้ามาในลานฝึกยุทธ์

มีลูกศิษย์อุทานว่า “ศิษย์พี่ม่อไห่มาแล้ว!”

เหล่าลูกศิษย์ทั้งหลายเห็นต่างก็พากันหลีกทางให้

ม่อไห่เป็นอันดับหนึ่งของรุ่นหนุ่มสาวแห่งสำนักวิหคชาด ไม่ว่าจะเป็นความสามารถ หรือศักยภาพในภายภาคหน้า ล้วนน่ากลัวเป็นอย่างยิ่ง

เมื่อพวกเขาเห็นศิษย์พี่ม่อไห่เข้ามา ย่อมไม่กล้าขวางทาง ต่างก็จดจ้องศิษย์พี่คนนี้อย่างเคารพยำเกรง

อันหลินเห็นชายรูปร่างหน้าตาธรรมดา ดวงตาสีแดงคนหนึ่งเดินเข้ามา

“ใช่แล้ว” เจ้าอัปลักษณ์พยักหน้ายอมรับ

“หึๆ ดีมาก…”

แววตาของม่อไห่ลุกเป็นไฟ ระเบิดพลังออกมาแล้วอย่างสิ้นเชิง

ตูม!

คลื่นความร้อนระอุเริ่มแผ่กระจายออกมาโดยมีเขาเป็นศูนย์กลาง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน