ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 144
ตอนที่ 144 สวีเสี่ยวหลานเขินแล้ว
อันหลินกับสวีเสี่ยวหลานตะโกนเรียกชื่อของอีกฝ่ายพร้อมกัน
ฝูงชนที่มุงดูในลานฝึกยุทธ์ชะงักเล็กน้อย จากนั้นก็ได้สติ
อันหลินเป็นนักเรียนห้องหนึ่งของสรวงสวรรค์ พวกเขาสองคนเป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน!
มิหนำซ้ำ…อันหลินมาสำนักวิหคชาด ร้อยทั้งร้อยต้องมาหาสวีเสี่ยวหลานเป็นแน่…
ด้วยเหตุนี้ บรรยากาศในที่เกิดเหตุจึงเริ่มแปลกพิกลขึ้นมา
โดยเฉพาะลูกศิษย์ชายบางส่วน รู้สึกหัวใจวูบโหวง ใจคอเหี่ยวแห้งเหลือเกิน
ว่าอย่างไรดีล่ะ…
อันหลินตั้งใจมาหาสวีเสี่ยวหลาน หมายความว่าความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาทั้งสองต้องไม่ธรรมดาแน่
ส่วนสวีเสี่ยวหลานรูปโฉมงามสะคราญ พรสวรรค์เลิศล้ำ เป็นเทพธิดาในดวงใจของลูกศิษย์หลายคนในสำนัก
บุรุษวิ่งโร่มาหว่านเสน่ห์เทพธิดา สัตว์เลี้ยงตัวหนึ่งของเขาเก่งกาจเหลือหลาย ความสามารถของเจ้าตัวคงจะไม่ห่างกันมากนัก
เมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเขาไม่มีแม้แต่โอกาสจะเยาะเย้ยถากถางด้วยซ้ำ จะไม่วุ่นวายใจได้อย่างไร
ถูกลูกศิษย์มากมายปานนั้นจับจ้อง ใบหน้าขาวผุดผ่องของสวีเสี่ยวหลานแดงระเรื่อเล็กน้อย
ปกติต่อให้เผชิญหน้ากับคนนับหมื่น นางไม่เคยหน้าแดงใจเต้นแรงด้วยซ้ำ
แต่ตอนนี้คนพวกนี้ไม่ได้มอง ‘นาง’ แต่มอง ‘นางกับอันหลิน’…
“เจ้า…เจ้ามาทำอะไรที่นี่”
หัวใจของสวีเสี่ยวหลานเต้นไม่เป็นส่ำ เสียงไพเราะเจือความอ่อนหวานดังออกมาจากปากของนาง
“มาหาเจ้าไง” อันหลินกะพริบตาปริบๆ ราวกับกำลังพูดว่า ‘มันชัดเจนอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ’
“โอ้…” ศิษย์หญิงที่ห้อมล้อมก็เริ่มเอ็ดอึงกันขึ้นมา
ศิษย์ชายดั่งถูกมีดกรีดหัวใจ เจ็บเหลือเกิน!
เสียงอื้ออึงรอบข้างทำให้ใบหน้าของสวีเสี่ยวหลานแดงลามไปถึงใบหู
นางรู้สึกประดักประเดิด ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี สุดท้ายก็ขบกราม ฉวยมืออันหลินแล้วขึ้นขี่กระบี่ “ไป เราไปคุยกันที่อื่น!”
พูดจบก็เหาะออกจากลานฝึกยุทธ์ทันใด
“โฮ่ง! รอข้าด้วยสิ!” ต้าไป๋ตะโกนเสียงดังแล้วเหาะตามไป
เจ้าอัปลักษณ์และหลานเยียนก็กลายเป็นลำแสงพุ่งตามไปติดๆ
เหล่าลูกศิษย์ในลานฝึกยุทธ์เหม่อมองทั้งสองที่เหาะไปไกลด้วยจิตใจที่สับสนวุ่นวาย
เชื่อว่าเวลาไม่ถึงครึ่งวัน…
ข่าวใหญ่โตก็คงจะลือกระฉ่อนไปทั่วสำนักวิหคชาดเป็นแน่
สะเทือนสำนัก!
ชายลึกลับบุกสำนักวิหคชาดอย่างหาญกล้า ย่างม่อไห่ก่อน จากนั้นลากเทพธิดาเสี่ยวหลานไปเหาะเคียงคู่กัน!
สวีเสี่ยวหลานพาอันหลินเหาะไปยังสวนแห่งหนึ่ง
เมื่อนางสงบสติอารมณ์แล้ว ก็เริ่มบ่นอุบอิบขึ้นมา “เจ้ามาหาข้า ทำไมไม่บอกข้าล่วงหน้าเลยล่ะ”
อันหลินพูดอย่างรู้สึกผิดว่า “ตัดสินใจฉุกละหุกนี่นา เพราะปิดเทอมน่าเบื่อเสียเหลือเกิน จึงอยากไปเที่ยวเล่นที่นั่นที่นี่สักหน่อย เอ่อ…ทำเจ้าเดือดร้อนใช่ไหม”
เมื่อสวีเสี่ยวหลานได้ฟังก็ฮึดฮัดในลำคอ ไม่ตอบอะไร แต่ในใจกลับอุ่นวาบขึ้นมา
ขณะนั้นเอง ต้าไป๋ก็พุ่งลงมาจากฟ้า เจ้าอัปลักษณ์และหลานเยียนก็ตามมาถึงแล้วเช่นกัน
“ฮ่าๆ ศิษย์น้องเสี่ยวหลาน ที่แท้เขาก็คืออันหลินที่เจ้าเอ่ยถึงบ่อยๆ หรือ”
หลานเยียนคิดว่าทุกอย่างช่างน่าสนุกเหลือเกิน ไม่คิดเลยว่าตัวประหลาดที่นางเจอ จะเป็นอันหลินที่สวีเสี่ยวหลานว่า!
“ใครพูดถึงบ่อยๆ กัน เพียงแค่เอ่ยถึงเป็นครั้งคราวก็เท่านั้น” สวีเสี่ยวหลานแย้งอย่างร้อนรน
“ถึงว่าช่วงนี้พี่อันจามไม่หยุด ที่แท้ก็เสี่ยวหลานนี่เองที่คิดถึงเจ้า” ต้าไป๋พูดตีไข่ใส่สีอยู่ข้างๆ
อันหลินลูบคาง พูดอย่างกระจ่างใจเมื่อได้รับคำอธิบาย “แบบนี้นี่เอง”
ใบหน้าที่กลับมาขาวอย่างยากเย็นของสวีเสี่ยวหลาน บัดนี้มันเริ่มแดงระเรื่ออีกแล้ว พูดกระอึกกระอักว่า “แบบนี้นี่เองกับผีอะไร! อย่าคิดไปเองนะ!”
หลานเยียนกลับไม่ใส่ใจ เพ่งพิศประเมินอันหลิน สุดท้ายก็พยักหน้าอย่างพออกพอใจ “อืม…อันหลินคนนี้มองแล้วนับว่าสะดุดตา แถมยังหนึ่งแถมหนึ่ง ศิษย์น้องไม่ขาดทุนแล้ว”
“ถือว่าผ่านด่านวิเคราะห์ของศิษย์พี่”
นางคิดว่าจะถูกก่อกวนเช่นนี้ต่อไปอีกไม่ได้ จึงรีบพูดกับอันหลินทันทีว่า “ไปกันเถอะ ไม่ง่ายเลยกว่าจะได้มาที่นี่สักครา ข้าจะพาเจ้าไปเยี่ยมชมสำนักวิหคชาดหน่อย”
ขณะที่พูดยังไม่วายหันไปถลึงตาใส่หลานเยียนด้วย “ท่านห้ามตามมานะ!”
หลานเยียนยกสองมือขึ้น รอยยิ้มบนใบหน้ากลับไม่จางหาย “ก็ได้ๆ ไม่เป็นโคมไฟ[1] ข้าเข้าใจ ข้าเข้าใจ…”
ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหาบทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม