ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 145

ทั้งคู่เข้ากันได้เป็นปี่เป็นขลุ่ย สวีเสี่ยวหลานเป็นองครักษ์ของอันหลินด้วยค่าจ้างหนึ่งแสนหินวิญญาณ

ตกดึก อันหลินกับต้าไป๋นอนค้างอ้างแรมที่หอโฉมงามแห่งสำนักวิหคชาด

‘ตะลึง! ชายลึกลับบุกเข้าสำนักวิหคชาดอย่างหาญกล้า ย่างม่อไห่ก่อน จากนั้นลักพาตัวเทพธิดาเสี่ยวหลานไปบินคู่ชูชื่น!’ ข่าวฮือฮาใช้เวลาไม่ถึงครึ่งวัน ก็กระจายไปทั่วสำนักวิหคชาดตามที่คาด

ไม่ว่าอันหลินจะเดินออกจากหอ หรือยืนอยู่บนโถงทางเดิน ล้วนเป็นที่จับจ้องของเหล่าลูกศิษย์และข้าทาสบริวารมากมายในสำนัก

พวกเขาต่างก็อยากเห็นชายลึกลับคนนี้ให้ชัดแก่ตาว่า มีสามเศียรหกกร[1]อย่างไรกันแน่ ถึงได้ทำเรื่องที่สะเทือนปฐพีได้เช่นนี้…

อันหลินถอนหายใจเบาๆ ท่าทางชีวิตประจำวันของสำนักบำเพ็ญเซียนเหนือชั้นจะน่าเบื่อจริงๆ ไม่อย่างนั้นคงไม่ซุบซิบนินทาเรื่องเล็กๆ แบบนี้จนถึงขั้นนี้หรอก

เขาเงยหน้าขึ้น ทอดมองอัคคีศักดิ์สิทธิ์วิหคชาดที่ส่องสว่างตลอดกาลกลางนภาอันไกลโพ้น จิตใจเหม่อลอยเล็กน้อย

อัคคีศักดิ์สิทธิ์วิหคชาดเปล่งประกายขาวงดงามท่ามกลางรัตติกาล บริสุทธิ์และสูงส่ง

เป็นดุจประภาคาร ชี้นำเหล่าศิษยานุศิษย์ในสำนัก ทำให้พวกเขารู้ว่า ที่นี่ต่างหากที่เป็นที่พักพิงของพวกเขา

ภายในหอคอยสีทองแห่งหนึ่งของสำนักวิหคชาด ชายวัยกลางคนที่มีผมสีแดงฉานนั่งอยู่บนเก้าอี้ กำลังกินแก้วมังกรอย่างเอร็ดอร่อย

แก้วมังกรลูกนี้เป็นผลไม้วิเศษขั้นสาม มีมังกรไฟตัวน้อยๆ หลายตัวชอนไชอยู่ในเนื้อผลไม้

ทุกคำที่กิน ล้วนเผ็ดร้อนอย่างยิ่ง ไฟอันบริสุทธิ์ไหลตามเนื้อผลไม้ลงไปในท้องของชายคนนี้

“อา…สุดยอด!”

เขาไม่ได้กินแก้วมังกรมานานแล้ว เจ้านี่ราคาสูงหายาก ทุกลูกล้วนเป็นผลไม้ล้ำค่าประมาณค่าไม่ได้

ขณะนั้นเอง ชายชุดแดงคนหนึ่งเดินเข้ามาแล้วคุกเข่าลงพื้น “รายงานท่านผู้อาวุโสจู สืบเรื่องได้แน่ชัดแล้วขอรับ!”

“อืม ลองว่ามาสิ” ชายวัยกลางคนที่ถูกเรียกว่าผู้อาวุโสจูกินผลไม้พลางเอ่ยขึ้นมา

“ศิษย์พี่ม่อไห่ถูกวานรระดับหล่อเลี้ยงวิญญาณขั้นปลายตัวหนึ่งเผาจนได้รับบาดเจ็บ แต่นี่เป็นคำขอร้องของเขาเอง ลูกไฟสีดำที่วานรตัวนั้นปล่อยออกมา ระดับความบริสุทธิ์ของพลังเพลิงสูงกว่าร้อยละเก้าสิบจริง เจ้านายของมันชื่ออันหลิน เป็นเพื่อนร่วมสำนักสรวงสวรรค์ของศิษย์น้องสวี อีกอย่าง อันหลินยังขี่สัตว์เลี้ยงที่เป็นสุนัขขนสีขาว สุนัขตัวนั้นมีป้ายอาญาสิทธิ์ของผู้อาวุโสแห่งสำนักเรา” ชายชุดแดงรายงานผลลัพธ์ที่เขาสืบมาให้แก่ผู้อาวุโสจูตามความจริง

ผู้อาวุโสจูฟังรายงานของชายหนุ่มแล้วพยักหน้ารัวๆ สุดท้ายก็เลิกคิ้ว “หา สุนัขตัวนั้นมีป้ายอาญาสิทธิ์งั้นหรือ ป้ายอาญาสิทธิ์ของใคร”

“อืม…ป้ายอาญาสิทธิ์มีอักษร ‘จู’ สลักอยู่ขอรับ” ชายหนุ่มกล่าวตามจริง

“แค่กๆ!” ผู้อาวุโสจูสำลักแก้วมังกร

เข้าใจความรู้สึกที่สำลักพริกที่เผ็ดอย่างยิ่งไหม

“น้ำ! แค่ก…น้ำ เอาน้ำมาให้ข้า!” ผู้อาวุโสจูคร่ำครวญ

…

หลังดื่มน้ำไปถังหนึ่ง รวมถึงเม็ดยาดับร้อนสิบเม็ดแล้ว ผู้อาวุโสจูก็นอนแผ่อยู่บนเก้าอี้ โบกมือไล่ชายคนนั้นเป็นเชิงบอกให้ออกไปก่อน

“สุนัขขนสีขาวมีป้ายอาญาสิทธิ์ของข้างั้นหรือ หรือจะเป็นลูกชายของไป๋เซียน”

ผู้อาวุโสจูทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ “คุณพระ ไป๋เซียนยอมให้ลูกชายของเขาเป็นสัตว์คู่กายของชายคนนั้นงั้นหรือ ไม่สิ…ขนาดวานรที่ใช้ไฟตัวนั้นยังเป็นสัตว์เลี้ยงของชายคนนั้นได้เลย อันหลินคนนั้นมีอะไรพิเศษจริงๆ งั้นหรือ”

ผู้อาวุโสจูคิดว่ารู้ข้อมูลเกี่ยวกับอันหลินน้อยเกินไป ต้องตรวจสอบให้ละเอียดอีกหน่อย

อืม เพื่อหลานสาวอย่างสวีเสี่ยวหลาน เขาจำต้องตรวจสอบให้แน่ชัด

ทว่าวันต่อมา ก็มีข่าวสะเทือนวงการอีกครั้ง ทำเอาผู้เป็นอาอย่างผู้อาวุโสจูตกใจจนสะดุ้งโหยง

ตะลึง! ชายลึกลับพาเทพธิดาสวีหนีออกจากสำนักวิหคชาดแล้ว!

ข่าวนี้มีต้นตอมาจากบุคคลนิรนามผู้ไม่ประสงค์ออกนาม และไม่นานก็ได้รับการยืนยัน

หนึ่งวันต่อมา

บนนภาของแคว้นเทียนเหอทางตะวันออกเฉียงใต้ของแดนจิ่วโจว

ก้อนอิฐสีดำขนาดใหญ่ที่ปกคลุมด้วยม่านแสงสีทองพุ่งผ่านไป

“ผ่อง[2]”

“ผ่อง!”

“น็อค!”

“ฮ่าๆ”

“ชิงอีเส้อ[3] ชนะแล้ว!”

อันหลินหัวเราะร่า ได้หินวิญญาณเพิ่มอีกเป็นกองแล้ว

บนโต๊ะนกกระจอก สวีเสี่ยวหลานทอดถอนใจ เจ้าอัปลักษณ์เกาหัว ต้าไป๋ทำหน้าทุกข์ระทม

อันหลินสมกับเป็นเจ้าแห่งไพ่กระจอก ก่อนหน้านี้พวกเขาไม่เชื่อ บัดนี้กลับตกที่นั่งลำบากเสียแล้ว

เสี่ยวหงยืนอยู่ข้างก้อนอิฐ ส่ายหัวดอกไม้สีแดงของมันไปมา กำลังทำการสังเคราะห์แสงอยู่

“เจ้ากังหันลมหมุนติ้ว ทิวทัศน์ที่นี่ช่างงามเสียจริง ท้องฟ้าสดใส พสุธางดงาม พร้อมด้วยผองเพื่อนที่ร่วมสุขใจ…”

นี่เป็นเพลงสังเคราะห์แสงที่อันหลินสอนมัน เพลงนี้มันร้องได้ทั้งวัน!

หุบเหวหมื่นกาลีตั้งอยู่ทางตะวันออกเฉียงใต้ของแดนจิ่วโจว เป็นกำแพงธรรมชาติที่แบ่งเขตระหว่างแดนจิ่วโจวกับเผ่าพันธุ์มด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน