ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 147

“พี่อันระวัง มันมีสองตัว!” เจ้าอัปลักษณ์ร้องลั่น

เหนือหน้าผาหิน เต่ายักษ์สีแดงขนาดตัวร่วมสิบจั้งกำลังกระโจนใส่อันหลิน!

“ให้ตายเถอะ! ไท่ซานกดศีรษะหรือ”

อันหลินเงยหน้าขึ้น เห็นกระดองเต่าทรงกลมดุจก้อนหิน กำลังพุ่งลงมาหาเขาอย่างเต็มกำลัง

จิตวิญญาณแห่งสายลม!

ลมห้อมล้อมเท้าทั้งสองข้างของเขา เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว

ตูม!

เต่ายักษ์ตกลงมา กระแทกจนผิวดินสั่นสะเทือน

การเพิ่มทะยานของความเร็ว ทำให้อันหลินหลบการโจมตีอันน่ากลัวนี้ไปได้

ขณะนั้นเอง ต้าไป๋ก็ใช้อุ้งมือฉีกสายลมจนเกิดเป็นใบมีดลมสีขาวคมกริบหลายเส้น

ใบมีดลมพัดหวีดหวิว ฟันศีรษะของเต่ายักษ์สีชาดจนเกิดเสียงดังกึกก้อง

ทว่าเต่ายักษ์เพียงแค่ถอยหลังไม่กี่ก้าว ศีรษะไม่เกิดบาดแผลแต่อย่างใด

เต่ายักษ์สีดำพ่นหมอกดำทมิฬออกมาอีกครั้ง

ขณะนั้นเอง เต่ายักษ์สีแดงอีกตัวก็พ่นเปลวไฟโชติช่วงออกมาผสมปนเปกับหมอกดำ กลายเป็นมังกรไฟสีแดงก่ำ กระโจนใส่ทุกคน

ทุกคนเห็นดังนั้นก็ตกตะลึง พากันใช้ท่าร่างหลบหลีกกันจ้าละหวั่น

ทุกหนแห่งที่มังกรสีแดงพุ่งผ่าน ผิวดินจะดำเกรียมและผุกร่อน

“เต่ายักษ์สองตัวนี้เป็นสามีภรรยาหรือ ถึงได้ผสานกระบวนท่ากันได้” อันหลินมองรอยแยกดำสนิทที่เกิดจากมังกรไฟ พลางพูดอย่างนึกพรั่นใจ

ขณะเดียวกัน สวีเสี่ยวหลานก็ตวัดกระบี่ ปล่อยกระบี่เพลิงพิฆาตที่แฝงด้วยอัคนีบริสุทธิ์

เต่ายักษ์สีดำถูกฟันเข้าอย่างจัง เปลวไฟระเบิดแผ่คลุมพื้นที่รัศมีสิบจั้งให้อยู่ภายใต้ทะเลเพลิง

หมอกสีดำแหวกเปลวเพลิงออกมา หมายโจมตีสวีเสี่ยวหลาน

สวีเสี่ยวหลานหน้าถอดสี รีบใช้ท่าร่างหลบหลีกโดยพลัน

เต่ายักษ์สีนิลพุ่งออกจากทะเลเพลิง ยังคงดูมีกำลังวังชา ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร

คราวนี้เจ้าอัปลักษณ์กระโจนไปยืนตรงหน้าเต่ายักษ์สีชาดแล้ว เสี้ยววินาทีที่มันควงกระบี่ เกิดพลังอันมีอานุภาพรุนแรงเป็นที่สุด กระแทกเข้าที่ศีรษะของมัน

ยามเผชิญหน้ากับการโจมตีสุดแรงเกิดที่แฝงด้วยพลังระดับหล่อเลี้ยงวิญญาณขั้นปลาย เต่ายักษ์สีแดงไม่ถอย ยื่นหัวออกมาปะทะกับกระบองของเจ้าอัปลักษณ์

โครม!

เจ้าอัปลักษณ์รู้สึกว่าสิ่งที่ตนฟาดเป็นแผ่นเหล็ก สะเทือนจนเกิดคลื่นที่ก่อตัวจากพลังงาน ทำให้ผิวดินทรุดตัวและปริแตก เต่ายักษ์สีแดงไม่ถอยแม้แต่ก้าวเดียว กลับเป็นเจ้าอัปลักษณ์เองที่ถอยกรูดเพราะพลังสะท้อนกลับ

“กระดองเต่าแข็งไม่พอ ทำไมแม้แต่หัวเต่าก็ยังแข็งล่ะ!” เจ้าอัปลักษณ์ที่ถอยกรูดตะลึงพรึงเพริด

“ข้าเอง!” อันหลินถือกระบี่พิชิตมารพุ่งไปหาเต่ายักษ์สีชาด

เต่ายักษ์รู้สึกถึงอันหลิน จึงรีบพ่นเปลวไฟลุกโชนมาทางเขาทันที

เปลวไฟดุจคลื่นยักษ์ม้วนตัวมาทางเขาพร้อมกับอุณหภูมิที่ร้อนระอุอย่างยิ่งยวด

ในตอนนั้นเอง พายุหมุนลูกใหญ่ก็โผล่ทะลุเปลวไฟมา ก่อเกิดเป็นเส้นทางโล่ง

“พี่อัน รีบหนี โฮ่ง!” ต้าไป๋ตะโกนลั่น สองมืออยู่ในท่าประสานอิน

อันหลินพุ่งเข้าไปในเส้นทางที่ต้าไป๋สร้างให้เขา กระแสลมก่อตัวใต้ฝ่าเท้าอีกครั้ง

แม้เต่ายักษ์จะไร้ดวงตา แต่ก็สัมผัสได้ด้วยวิธีอื่นว่าอันหลินกำลังพุ่งมาทางมัน และมีความรู้สึกอันตรายบางอย่างเกิดขึ้น

ศีรษะที่ยื่นออกมาของมันรีบหดเข้าไปในกระดองทันที

“อยากเป็นเต่าหดหัวงั้นหรือ สายไปแล้ว!” อันหลินตวาด

พลันก็มีกระแสลมสีขาวโอบล้อมกระบี่พิชิตมาร ความเร็วดุจสายฟ้าฟาด

กระบวนท่าที่หนึ่ง กระบี่วายุ

ฉึก!

เส้นสีขาวปรากฏขึ้นบนลำคอของเต่ายักษ์สีแดง ก่อตัวเป็นวงแหวนปรากฏรางๆ

สวีเสี่ยวหลานที่กำลังยื้อเต่ายักษ์สีดำกับเจ้าอัปลักษณ์ หางตาเหลือบมองทางฝั่งของอันหลิน ก็ตกใจกับเพลงกระบี่เหนือชั้นของเขาเช่นกัน

โครม! เต่ายักษ์ล้มลงโดยพลัน ศีรษะหล่นร่วงลงมาตามรอยฟัน เลือดพุ่งกระฉูดจำนวนมหาศาล

หลังอันหลินใช้กระบี่วายุแล้ว ร่างกายก็เหมือนกับถูกสูบพลัง แต่เขายังหยุดพักไม่ได้ เพราะยังมีเต่ายักษ์อีกตัวต้องจัดการ

เขาถือกระบี่พิชิตมาร เริ่มกระโจนใส่เต่ายักษ์อีกตัว

“อันหลิน เพลงกระบี่ของเจ้าเก่งฉกาจเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใด!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน