ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 160

“ใช่ ข้ารักสัตว์มาก แถมข้ายังเลี้ยงวานรน่ารักไว้ตัวหนึ่งอีกด้วย!” อันหลินทอดมองยอดไผ่ ตะโกนลั่นว่า “เจ้าอัปลักษณ์ ลงมา!”

ต้นไผ่สั่นไหวครู่หนึ่ง จากนั้นวานรจิ๋วตัวหนึ่งก็เหาะลงมาจากฟ้า กระโดดไปเกาะบนไหล่ของอันหลิน

มันดวงตากลมโตดุจโคมไฟ จมูกเชิดขึ้นฟ้า ปากบิดเบี้ยว รวมถึงกระเล็กๆ ทั้งหลายแหล่ แลดูทั้งน่ารักและน่าชัง

เจ้าอัปลักษณ์ฉีกยิ้มให้ทังซือหยวน เผยรอยยิ้มอันน่าเกลียด จากนั้นก็แคะจมูก…

“เจ้าอัปลักษณ์ ทำได้ดี!” อันหลินส่งกระแสจิตชื่นชม

(ได้เห็นความชอบอันมีเอกลักษณ์และรสนิยมในความงามที่พิลึกของฉันแล้วล่ะสิ ตกใจหรือเปล่า)

เมื่อเห็นดวงตาเบิกกว้างของทังซือหยวน อันหลินคิดว่าแผนการของเขากำลังก้าวสู่ความสำเร็จแล้ว!

“ในวงการบำเพ็ญเซียนที่มองเพียงภายนอกนี้ สหายอันหลินกลับอยู่ร่วมกับวานรจิ๋วอัปลักษณ์ตัวนี้ได้มีความสุขปานนี้ ช่างเป็นความบริสุทธิ์ที่หายากเสียจริง” ทังซือหยวนได้สติกลับมา ดวงตาคู่งามชำเลืองมอง แลดูตื่นเต้นกว่าเดิม

นางจ้องอันหลิน ใบหน้าขาวผ่องงดงามแดงระเรื่อเล็กน้อย พูดเสียงหวานแผ่วเบาว่า “ก่อนหน้านี้ข้านึกว่า…เจ้าจะชื่นชมเพียงรูปลักษณ์ภายนอกของข้าเท่านั้น ที่แท้เจ้าก็ไม่ใช่คนมองคนที่ภายนอก เช่นนั้น…เจ้าชอบข้าตรงไหนหรือ”

อันหลินงงเป็นไก่ตาแตก

บรรยากาศที่อบอวลไปด้วยความเสน่หาแบบนี้มันคืออะไรกัน! รสนิยมเลวร้ายของเขาตีความแบบนี้ได้ด้วยเหรอ

ชอบเธอที่ตรงไหนงั้นเหรอ ตอบว่าไม่มีตรงไหนที่ชอบเลยได้หรือเปล่า

ไม่สิ…พูดแบบนี้จะถูกนางตบเอาได้!

อันหลินส่ายหน้ายิ้มๆ “ข้าก็พูดไม่ถูกเหมือนกัน หรืออาจเป็นเพียงความรู้สึกชั่ววูบบางอย่างกระมัง ไม่นานความรู้สึกแบบนี้อาจจะจางหายไปก็ได้”

(ใช่แล้ว แนวโน้มแบบนี้แหละ ประโยคนี้เธอน่าจะเข้าใจแล้วสินะ ฉันแค่ถูกชะตากับเธอชอบกลเท่านั้น ไม่ได้สนใจเธอจริงๆ เสียหน่อย!)

ทังซือหยวนได้ฟังก็ก้มหน้าลง แพขนตางอนงามสั่นระริก เม้มปากจิบชาคำหนึ่ง ไม่พูดอะไร และไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

ขณะที่อันหลินคิดว่าเขาจะทำสำเร็จแล้ว หญิงตรงหน้าคนนี้ก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง

“ความรู้สึกชั่ววูบบางอย่างงั้นหรือ ประโยคนี้ช่างดีจริงๆ…”

“บางครั้งความรู้สึกก็เป็นเช่นนี้แหละ เกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัว ไม่รู้จะจบสิ้นอย่างไร ไม่คิดเลยว่าจุดนี้ มุมมองของข้ากับสหายอันหลินจะคล้ายคลึงกันเช่นนี้”

อันหลินตะลึงงันอีกครั้ง นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกันแน่…

บทสนทนาของพวกเขาอยู่ในระนาบเดียวกันจริงเหรอ สายตาชื่นชมของนางต้องการอะไรกันแน่!

“สหายอันหลิน อาจารย์และอาจารย์แม่ของข้าเป็นคู่ครองกันหกร้อยปีเต็มๆ แต่สุดท้าย ทั้งสองก็แยกจากกันอยู่ดี เจ้ารู้ไหมว่าเป็นเพราะอะไร” ทังซือหยวนพูดต่อ

“เพราะอะไร หรือมีคนเหยียบเรือสองแคม” อันหลินนึกสนใจขึ้นมา

ทังซือหยวนส่ายหน้า “ไม่ใช่ เป็นเพราะวันหนึ่งอาจารย์หญิงล้มป่วย ใช้กระแสจิตบอกอาจารย์ที่อยู่ไกลห่างพันลี้ อาจารย์ให้ท่านดื่มน้ำอุ่นให้มากๆ จากนั้น ทั้งสองคนก็แยกจากกัน”

“พรืด…” อันหลินพ่นชาเต็มปากออกมา

“อาจารย์หญิงบอกว่า ใจของอาจารย์แปรเปลี่ยนไปแล้ว หากว่าเป็นเมื่อก่อน เขาต้องใจร้อนดั่งไฟแผดเผาวิ่งโร่กลับไปเยี่ยมท่าน อยู่กับท่านแน่นอน ตอนนี้กลับขายผ้าเอาหน้ารอดบอกให้ดื่มน้ำอุ่น หมดรักเสียแล้ว”

“นี่แหละพลังแห่งกาลเวลา”

“มนุษย์โลกมักพูดว่ารักกันตลอดไป แต่ผู้บำเพ็ญเพียรเช่นพวกเรา คู่รักไม่ได้อยู่เคียงคู่กันแค่ร้อยปี”

“ความรักในคราแรกอาจเป็นเรื่องจริง แต่เมื่อกาลเวลาผันผ่าน ความรักจะเกิดการเปลี่ยนแปลงช้าๆ”

ทังซือหยวนเงยหน้าขึ้น ทอดมองผืนฟ้าอย่างเศร้าโศก “เฉกเช่นเมฆขาวบนท้องนภา มันเคยดำรงอยู่ แต่กาลเวลาก็ทำให้มันมลายไป เป็นดังที่เจ้าพูด ความรู้สึกเช่นนี้ไม่มีใครรักษาไว้ได้นาน บางทีอาจจางหายไปไม่เวลาใดก็เวลาหนึ่ง…”

มุมปากของอันหลินกระตุก ทำไมพูดถึงเขาอีกแล้ว คำพูดที่เขาเสกสรรปั้นแต่งขึ้นมาเป็นปรัชญาขนาดนี้เชียวเหรอ

หญิงคนนี้มีความคิดอเนกนัย[1]สูงมาก นี่มันประเภทคิดเองเออเองชัดๆ แถมยังเป็นคนช่างจ้ออีกด้วย…

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน