ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 161

ขณะที่อันหลินกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น เซวียนหยวนเฉิงก็มาอีกครั้ง

“สหายอันหลิน เมื่อครู่ข้าเจอทังซือหยวน ข้าเดาได้จากอากัปกิริยาของนาง การสนทนาก่อนหน้านี้ของพวกเจ้าทั้งสองสุขใจเป็นอย่างมาก รีบเล่าความคืบหน้าของพวกเจ้าให้ข้าฟังหน่อย” เซวียนหยวนเฉิงมองอันหลินด้วยสายตาที่อ่อนโยน แต่ความสงสัยบนใบหน้าปิดอย่างไรก็ปิดไม่มิด

เมื่ออันหลินได้ยินก็อึดอัดใจขึ้นมาอีก

สนทนาอย่างสุขใจเหรอ นางน่ะสุขใจอยู่หรอก แต่ฉันโมโหจนเกือบทำอะไรไม่ถูกแล้วไหมเล่า!

“ก็ใช้ได้ ตอนนี้ข้ากับนางเป็นแค่สหายธรรมดา” อันหลินพยายามฝืนยิ้ม พูดอย่างขอไปที

เซวียนหยวนเฉิงตบไหล่อันหลินปุๆ แววตาเปี่ยมด้วยการให้กำลังใจ “สู้เขาสหายอันหลิน เจ้าต้องหาความสุขของตัวเองเจอแน่!”

อันหลินพยักหน้า เขาคิดว่าเซวียนหยวนเฉิงแลดูจะใส่ใจปัญหาด้านความรู้สึกของเขามากเกินเหตุไปหน่อยแล้ว

แต่เขาก็ไม่คิดอะไรมาก อย่างไรเสียเรื่องระหว่างเขากับทังซือหยวนก็สิ้นสุดลงแล้ว ตอนนี้ได้เวลาขยับตัวไปเที่ยวเล่นที่อื่น ผ่อนคลายตัวเองสักหน่อย

อืม…ไปไหนดีล่ะ

อันหลินนึกถึงธารน้ำตกพันจั้งแห่งยอดเขาแสงสวรรค์ สถานที่แห่งนั้นมีทิวทัศน์พิเศษ คิดว่าอาณาบริเวณโดยรอบน่าจะสนุกมากทีเดียว

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงเริ่มขี่ก้อนอิฐมุ่งสู่ยอดเขาแสงสวรรค์เพียงลำพัง

คุณถามถึงต้าไป๋กับเจ้าอัปลักษณ์เหรอ

ต้าไป๋กำลังนอนหลับอุตุ

ส่วนเจ้าอัปลักษณ์คาดว่าน่าจะปีนขึ้นไปทำสมาธิบนต้นไม้สักต้น เพราะการบำเพ็ญเพียรไม่ใช่เรื่องอะไรที่ง่ายเลย

ยอดเขาแสงสวรรค์เป็นยอดเขาที่มีทิวทัศน์งดงามที่สุดในบรรดายอดเขาทั้งห้า ปีนไต่จากตีนเขาขึ้นยอดเขาทีละก้าว ก็จะได้พบกับทัศนียภาพดุจเทพนิมิตมากมาย

อันหลินทำเช่นนี้แหละ หลังจากที่เขาขี่ก้อนอิฐเหาะไปถึงตีนเขาแล้ว ก็เริ่มทำการปีนป่าย

ตลอดทางนี้มีแมกไม้เขียวชอุ่มโอบล้อม ดอกไม้หอมหวน นกร้องขับขาน สายลมโชยลูบหน้า

เสียงของธารน้ำตกแว่วมาจากอีกฟากของภูเขา ก่อตัวเป็นท่วงทำนองแสนพิเศษ ให้ความรู้สึกดุจกระแสเสียงอยู่ไกลโพ้น

เขาฮัมเพลงพลางไต่ขึ้นไปทีละก้าว

ยามไม่สบายใจ ควรจะออกกีฬากลางแจ้งแบบนี้ให้มาก เช่นนั้นอารมณ์ที่อัดอั้นอยู่ภายในใจจึงจะถูกปลดปล่อยออกมา

การเดินเอ้อระเหยไร้จุดหมายเช่นนี้ ทำให้อันหลินก้าวออกจากเงามืดของหินวิญญาณได้สำเร็จ สบายใจขึ้นเยอะโข

ขณะที่อันหลินกำลังชื่นชมทิวทัศน์ตามรายทางอย่างสบายใจอยู่นั้น เขาก็พบเข้ากับชายหนุ่มน่าสนใจคนหนึ่งบนยอดของต้นไม้ต้นหนึ่ง

ชายคนนี้สวมชุดสีขาว ไว้ผมสีเงินสะดุดตา ผิวขาวดุจหิมะ มีไอเย็นพรูออกจากปากเป็นระยะๆ

เขานอนอยู่บนยอดไม้ สองมือแบออก ฝ่ามือส่องแสงสีฟ้าระยิบระยับ มีภาพลวงตาของน้ำแข็งสลักพิลึกน่าสนใจหลากหลายชนิดปรากฏให้เห็น

ก่อตัวเป็นพญาอินทรีก่อน จากนั้นก็กลายเป็นแมวเหมียวตัวน้อย สุดท้ายแปลงร่างเป็นโลมา ภาพลวงตาหลากรูปร่างเปลี่ยนแปรไม่หวาดไม่ไหว มองดูน่าสนใจมากทีเดียว

สุดท้าย ดอกไม้น้ำแข็งที่มีไอเย็นแผ่ซ่านสีฟ้าก็ปรากฏกลางฝ่ามือของเขา

เขากับอันหลินสบตากันครู่หนึ่ง จากนั้นดอกน้ำแข็งสีครามก็ลอยมาหาอันหลินช้าๆ

อันหลินชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็รับดอกไม้ดอกนี้มา ถามอย่างไม่ค่อยแน่ใจว่า “ให้ข้าหรือ”

ชายผมเงินผงกหัว

อันหลินเพิ่งเคยรับดอกไม้จากบุรุษครั้งแรก ในใจสับสนอย่างยิ่ง…

แต่เขาก็ตอบกลับอย่างสุภาพอยู่ดีว่า “ขอบใจ”

ชายผมเงินยิ้มบางๆ พูดด้วยเสียงราบเรียบว่า “ไม่เป็นไร อย่างไรเสียอีกไม่กี่วินาทีก็ละลายแล้ว”

“หา” อันหลินกะพริบตาปริบๆ

พรึ่บ…

จู่ๆ ดอกไม้สีครามก็ละลายกลายเป็นแอ่งน้ำเย็น ชุ่มโชกฝ่ามืออันหลิน แม้แต่กางเกงก็พลอยเปียกไปด้วย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน