ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 162

สำนักเซียนหมื่นชีวิตหิมะตกแล้ว

หิมะสีขาวลอยลงมาจากชั้นเมฆบนท้องนภา

แสงตะวันยามสายัณห์ย้อมแสงสีทองให้กับเหล่าหิมะสีขาวแวววาว

ลูกศิษย์หนุ่มสาวมากมายจ้องมองหิมะเหล่านี้ด้วยความตะลึงระคนแปลกใจ

ช่วงเวลาเช่นตอนนี้ ยังไม่ถึงเวลาหิมะตก ฤดูกาลเปลี่ยนผันรวดเร็วเกินไปแล้วกระมัง

อันหลินเองก็ไม่ค่อยเข้าใจมากนัก ก่อนหน้านี้อากาศยังสดชื่นท้องฟ้าปลอดโปร่ง ทำไมจู่ๆ ถึงมีหิมะตกลงมาได้ล่ะ

แถมเขายังรู้สึกเหมือนขาดอะไรบางอย่างไป รอบข้างเงียบเชียบเหลือเกิน

ในขณะนั้นเอง ชั้นเมฆสีแดงก่ำกลางท้องฟ้าก็เริ่มเคลื่อนไหว บรรยากาศหนักอึ้งน่ากลัวสุดแสนโรยตัวลงมาจากเบื้องบน อันหลินรู้สึกลมหายใจติดขัด ความรู้สึกปานจะหยุดหายใจยามเผชิญหน้ากับสิ่งมีชีวิตที่ยิ่งใหญ่ลุกลามไปทั่วร่าง

ความรู้สึกเช่นนี้…เป็นเหมือนครั้งที่ประจันหน้ากับราชาอ้านเย่ในคราวนั้น!

“ช่างเป็นพลังที่น่ากลัวจริงๆ…นี่มันเกิดอะไรขึ้น”

อันหลินเงยหน้ามองท้องฟ้า เห็นชั้นเมฆค่อยๆ แยกออกพอดี วิหคน้ำแข็งยาวร้อยจั้งเล็ดลอดออกมาประหนึ่งเป็นกระบี่คม พุ่งตรงไปยังยอดเขาแสงสวรรค์!

“นางมารร้ายสามหาว! บังอาจบุกสำนักเซียนหมื่นชีวิตของเรา ตายเสียเถอะ!” เสียงตะโกนดุจเสียงอสนีบาต

พลังอันยิ่งใหญ่นับสิบกว่ากลุ่มบนยอดเขาแห่งสวรรค์เริ่มปะทุ พลังเซียนที่สว่างเจิดจ้าเส้นแล้วเส้นเล่าเริ่มจู่โจมวิหคน้ำแข็งตัวนั้น

ครืน!

การโจมตีที่ทรงอานุภาพฉีกทึ้งวิหคน้ำแข็งร้อยจั้งจนย่อยยับ

แต่ทว่า ผู้คนยังไม่ทันได้หายใจ มังกรน้ำแข็งยาวหลายร้อยจั้งเก้าตัวก็เริ่มพุ่งทะลวงชั้นเมฆ มาเยือนปฐพีด้วยพลังอานุภาพมหาศาล

มังกรน้ำแข็งมืดฟ้ามัวดิน ด้านหลังพวกมันมีเชือกสีทองหลายเส้นกำลังลากบัลลังก์อันเย็นเยียบอยู่

มีหญิงรูปโฉมงามสะคราญ สองตาหลับพริ้ม ถือไม้คทาวิเศษสีขาวนั่งอยู่บนบัลลังก์

ด้านหลังของนางมีผู้หญิงผมงามร่วมร้อยถืออาวุธยืนอยู่อย่างนอบน้อม แลดูแข็งแกร่ง

อันหลินมองขบวนทัพนี้ ขาเริ่มสั่นเทาขึ้นมา

หรือขบวนนี้จะยกทัพมาบุกโจมตีสำนักเซียนหมื่นชีวิต แต่ไม่ว่าอย่างไร ก็ชัดเจนว่าไม่ใช่สงครามที่เขาจะสอดมือเข้าไปยุ่งได้ จึงครุ่นคิดว่าจะหนีไปทางไหนดีทันที

ขณะนั้นเอง ก็มีผู้แข็งแกร่งจากยอดเขาอื่นๆ ขี่กระบี่เฮโลกันมา ท่าทางศึกใหญ่ครั้งนี้จะบังเกิดเป็นแน่แท้

ในบรรดาคนเหล่านี้ มีหลายคนที่มีกลิ่นอายน่ากลัวอย่างยิ่ง พวกเขาเป็นเจ้าแห่งยอดเขาของยอดเขาทั้งห้า แต่ละคนล้วนมีความสามารถระดับหวนสู่ความว่างเปล่า

ยอดเขาฟ้าสมาน ชายชราผมและเคราขาวโพลนเปิดตาฝ้าฟางขึ้น เดินเหินเวหามา มีเมฆหมอกกลุ่มใหญ่ตามมาด้านหลัง

ยอดเขาจิตวิญญาณแห่งพสุธา ชายวัยกลางคนเนื้อตัวดำเมี่ยมฉีกมิติจนเป็นรอยแยก ปรากฏตัวบนยอดเขาแสงสวรรค์ในพริบตา

บนยอดเขาเมฆสีที่มีแต่ลูกศิษย์หญิง หญิงรูปงามสวมชุดสีชาดคนหนึ่ง เท้าย่ำงูบินเพลิงทองที่ส่องแสงสีทองสว่างไสว ทุกครั้งที่ขยับ จะข้ามไปไกลหลายร้อยจั้ง มาเยือนด้วยความเร็วยิ่งปานแสงกะพริบ

ยอดเขานภาลัย ยอดเขาอันดับหนึ่งแห่งสำนัก ร่างของชายงามสง่าสวมชุดขาวคนหนึ่งเลือนหายไป จากนั้นก็กลายเป็นกระบี่ยักษ์สีขาว ส่งเสียงแผดร้องดุจมังกรคำรามเก้าสวรรค์

บนยอดเขาแสงสวรรค์ หญิงชราที่มีลักษณะลุ่มลึกนางหนึ่งทอดมองบัลลังก์เย็นเยียบกลางอากาศ เอ่ยเสียงเนิบนาบว่า “สังฆราชินีเทพหิมะ ไม่คิดเลยว่าจนบัดนี้เจ้าจะยังลอบเฝ้ามองหอน้ำแข็งสยบปีศาจอยู่ ไม่เห็นหัวสำนักเซียนหมื่นชีวิตของเรางั้นหรือ”

หญิงผมเงินบนบัลลังก์น้ำแข็งลืมตาขึ้น

ดวงตาของนางเป็นสีทองบริสุทธิ์ ความน่าเกรงขามเริ่มแผ่ปกคลุมไปทั่วผืนแผ่นดิน ทำให้สรรพสิ่งก้มหัวศิโรราบ

เสียงเรียบดังขึ้น “เจ้าสำนักเซวียนหยวนหลุนถูกจักรพรรดินีควบคุมตัว ผู้อาวุโสเทียนอู่จวินอยู่ในช่วงสุดท้ายของการจำศีล ต่อให้หอสยบปีศาจถูกช่วงชิง เขาก็ไม่มีทางออกมาได้ ฉะนั้น…สำนักเซียนหมื่นชีวิตของพวกเจ้าไม่มีผู้มีฝีมือแล้ว!”

“สามหาว!” มีเสียงตวาดของชายคนหนึ่งแว่วมา

จากนั้นลำแสงสีขาวพาดผ่านฟากฟ้า พุ่งไปฟันมังกรน้ำแข็งทั้งเก้าพร้อมกับอานุภาพอันไร้เทียมทาน

ตูม!

ชั่วขณะที่ลำแสงสาดซัด ผืนฟ้าก็กลายเป็นสีขาวโพลน ให้แสงสว่างแก่ยามพลบค่ำ

เจ้าแห่งยอดเขานภาลัยลงมือแล้ว!

เสียงคำรามของมังกรดังก้องท้องฟ้า ใบมีดน้ำแข็งมากเหลือคณานับ พายุม้วนตัวไปทั่วฟ้าดิน

แม้แต่หิมะเต็มผืนนภาที่ลอยล่องกลางเวหา ก็กลายเป็นใบมีดคมที่อันตรายอย่างยิ่ง เริ่มพุ่งไปจู่โจมเหล่าลูกศิษย์แห่งยอดเขาแสงสวรรค์

ทั่วทุกหนแห่งเย็นเยือกไร้ชีวิตชีวา!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน