ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 165

การพังทลายของหอสยบปีศาจ ดึงดูดความสนใจจากผู้คนเกือบทั้งสมรภูมิรบ

แทบจะทุกคนต่างก็กลั้นหายใจและจดจ่อ จ้องร่างหลังม่านหมอกสีขาวไม่วางตา

อันหลินเองก็ไม่เว้น เขาพยุงเซวียนหยวนเฉิงที่บาดเจ็บสาหัส มองก้นหลุมอย่างลุ้นระทึก คิดในใจว่าสิ่งที่ก้าวออกมาจะเป็นสัตว์ประหลาดประเภทไหน

ไม่นานร่างนั้นก็ปรากฏสู่สายตาของมวลชน

อันหลินอ้าปากกว้าง ยืนงงเป็นไก่ตาแตกกับที่

พับผ่าสิ ทำไมถึงเป็นเขาอีกแล้วล่ะ!

ผู้ที่เดินออกมาเป็นชายหนุ่มรูปโฉมงดงาม เขาดูผอมบางเล็กน้อย มีความคล้ายคลึงกับชายคนที่ระเบิดพลีชีพเกือบเก้าสิบเปอร์เซ็นต์

นอกจากผมสีเงินที่กลายเป็นสีดำในตอนนี้แล้ว ทั้งสองคนก็แทบจะเหมือนกันราวกับแกะ!

ลูกศิษย์หนุ่มสาวมากมายของสำนักต่างก็ตกตะลึงอยู่กับที่ ไม่ค่อยเข้าใจเท่าใดว่าทำไมสิ่งที่หอสยบปีศาจซึ่งตั้งตระหง่านอยู่ในสำนักมาร่วมหลายร้อยปีกำราบ จะเป็นมนุษย์ที่แลดูบอบบางยิ่งนักเช่นนี้

มีเพียงผู้อาวุโสบางส่วนของสำนักที่มีสีหน้าขึงขัง มองชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาคนนั้นอย่างหวาดระแวง

ชายหนุ่มยกมือขึ้นขยี้ดวงตาที่พร่ามัวเล็กน้อย สอดส่ายสายตามองทั่ว ยืนตะลึงอยู่ที่เดิมโดยไม่รู้ตัว

เหนือซากปรักหักพัง ซากศพของลูกศิษย์สำนักเซียนหมื่นชีวิต ศพของสาวหิมะนอนเกลื่อนบนผืนดินอย่างสงบ

คนที่ยังมีชีวิตอยู่ต่างก็หยุดรบ สายตาหยุดอยู่ที่ตน

มีแค่เพียงค่ายกลคุ้มกันสำนักสีทองมืดฟ้ามัวดิน และเสียงแผดร้องดังสนั่นที่แว่วมาเป็นระยะๆ บนท้องฟ้า บ่งบอกว่ามีสงครามสะเทือนปฐพีเกิดขึ้นที่นี่

“ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง…” ชายหนุ่มยิ้มแหยหลังได้สติกลับมา

เขาเบนสายตามองสนามรบ แววตาฉายความเวทนา “ยอดเขาแสงสวรรค์กลายเป็นแบบนี้ไปแล้ว…”

ผู้อาวุโสสำนักเซียนหมื่นชีวิตคนหนึ่งก้าวออกมา ตะโกนลั่นว่า “เจ้าคือเฉินชิงหางหรือปิงฝู!”

อันหลินกะพริบตาปริบๆ เฉินชิงหาง ปิงฝูงั้นเหรอ

เขาคิดในใจว่านี่มันเป็นคำถามกล้วยๆ ไม่ใช่เหรอ คนคนนี้เป็นผู้ชายชัดๆ ปิงฝูบ้าอะไรกัน

หากเป็นข้อสอบปรนัยละก็ เราจะเลือกเฉินชิงหาง!

ไม่คิดเลยว่าชายหนุ่มในนี้กลับมึนงงขึ้นมาชั่วขณะ ใบหน้าฉายความทุรนทุราย

ความทรงจำฝุ่นเขรอะถูกเปิดออกช้าๆ อดีตค่อยๆ ปรากฏขึ้นในสมองอย่างชัดเจนแจ่มแจ้ง

…

ชื่อของเขาคือเฉินชิงหาง เป็นอัจฉริยะที่พันปีจะพบสักคนของสำนักเซียนหมื่นชีวิต

มีพลังระดับหล่อเลี้ยงวิญญาณตั้งแต่สิบเจ็ด อายุยี่สิบเอ็ดบรรลุระดับแปลงจิต เข้าสู่ขั้นสุดยอดของระดับแปลงจิตตั้งแต่อายุยังไม่ร้อยปี พบหนทางบรรลุระดับหวนสู่ความว่างเปล่า กลายเป็นนักพรตที่เปล่งประกายที่สุดในแดนจิ่วโจว

เขาในตอนนั้น มีจิตใจฮึกเหิม เป็นหนึ่งไร้ที่สอง

แต่ทว่า ในสงครามปะทะกองทัพสาวหิมะหนหนึ่ง เขากลับถูกเจ้าแห่งวังของสามวังศักดิ์สิทธิ์วางกับดักบีบคั้นให้จนมุม

ศึกนี้ทำให้ร่างกายของเขาแหลกเหลว เพราะความดีความชอบของอาวุธคุ้มกัน วิญญาณถึงได้โอกาสหลบหนี

เพียงแต่ว่าชั่ววินาทีที่หลบหนี วิญญาณของเขาก็ถูกกระบี่สิ้นนิศาชลทำลายจนเกือบจะสูญสิ้น

สุดท้าย ตกลงสู่บ่อบัวในชั่วขณะที่วิญญาณจะดับสูญ…

…

ใช่แล้ว เป็นอย่างที่ทุกคนคิด เขาเกิดใหม่ในกายหยาบที่ชุบชีวิตจากรากบัว

“นี่ นี่…ฟื้นสิ!”

เสียงเพราะพริ้งแว่วมา

ชายหนุ่มลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก กวาดตามองไปทั่วด้วยความฉงนสนเท่ห์ จากนั้นสายตาก็หยุดอยู่ที่ใบหน้าน่ารักจิ้มลิ้มของเด็กผู้หญิงคนนั้น

“อืม…” ชายหนุ่มสั่นหัว ความเจ็บปวดแล่นริ้วเข้ามาในศีรษะ ครวญครางอย่างทุกข์ทรมาน

“นี่ ตอบข้ามาตามตรง เจ้าใช่บุรุษหรือไม่!” เด็กหญิงสองมือเท้าเอวชะโงกหน้า เส้นผมสีเงินคลอเคลียใบหน้าของเขา ได้กลิ่นหอมสดชื่นจางๆ นัยน์ตาสีทองจดจ้องดวงตาของชายหนุ่มด้วยความสงสัย

“อืม…ข้าเป็นผู้ชาย” ชายหนุ่มรู้สึกปวดหัวอย่างรุนแรง สับสนมึนงง

แต่ทว่า เรื่องที่เขาเป็นผู้ชายนั้นไม่ผิดแน่

เด็กหญิงหัวเราะคิกคัก “ข้าว่าแล้วเชียว ตรงหว่างขาเจ้ามีต้นเห็ด แถมยังมีไข่สองฟอง ต้องเป็นผู้ชายแน่ๆ!”

ชายหนุ่มทำหน้าเหลอหลา จ้องหว่างขาของตน ถึงได้พบว่าตัวเองไม่ได้สวมเสื้อผ้า…

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน