ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 166

กาลเวลาผันผ่าน

หนึ่งร้อยปีต่อมา ชื่อเสียงของเมิ่งจือและปิงฝูดังกระฉ่อนทั่วแดนศักดิ์สิทธิ์เหมันต์

พวกเขาบรรลุระดับหวนสู่ความว่างเปล่าติดต่อกัน กลายเป็นเจ้าแห่งวังที่อายุน้อยที่สุดของแดนศักดิ์สิทธิ์เหมันต์ เป็นใหญ่ในอาณาเขตของตน

เมิ่งจือได้เป็นผู้สมัครเลือกตั้งเป็นสังฆราชินีสมใจหวัง

วันนี้ นางมายังวังบงกชมรกตด้วยความปลาบปลื้มเต็มอก แจ้งข่าวนี้แก่ปิงฝู

“ของเล่น ตอนนี้ข้ากลายเป็นผู้สมัครเลือกตั้งสังฆราชินีแล้ว เข้าใกล้ความฝันที่จะได้ทำทุกอย่างตามใจชอบอีกก้าวแล้ว!”

ยามนี้เมิ่งจือเติบโตเป็นหญิงสาวรูปร่างแช่มช้อย เมื่อนางเห็นร่างที่คุ้นเคย ความเคร่งขรึมและความเย็นชาบนใบหน้าก็มลายหายไปจนสิ้น เอ่ยเสียงหวานหยาดเยิ้มดุจสาวน้อย

ปิงฝูยังคงงดงามบอบบางเช่นเดิม เพียงแต่ว่ามีพลังมหาศาลและลุ่มลึกกว่าเดิมแล้ว

เมื่อเขาเห็นหญิงสาวตรงหน้า ก็ยื่นมือออกไปดีดหน้าผากขาวผ่องของนาง พูดยิ้มๆ ว่า “อย่าดีใจเร็วไปหน่อยเลย ผู้สมัครมีสามคนไม่ใช่หรือ หากว่าแพ้การเลือกตั้ง อย่าวิ่งมาร้องไห้ขี้มูกโป่งที่นี่ล่ะ”

เมิ่งจือย่นจมูก พูดอย่างฉุนเฉียวว่า “นี่…มีใครพูดกับเจ้านายอย่างเจ้าบ้าง รีบชมข้าเร็ว!”

ปิงฝู “…”

“นายหญิงช่างมีความสามารถ พรสวรรค์ไร้ผู้ใดเทียบ เป็นที่หนึ่งในหล้า…”

พอได้ยินคำชม เมิ่งจือก็ยิ้มบางๆ จดจ้องชายหนุ่มตรงหน้า ภายในดวงตาที่ปราศจากความน่าเกรงขาม ทอสีสันอันเย้ายวนใจ

ต้องมีสักวันที่ข้าจะได้นั่งบนบัลลังก์สังฆราชินี จากนั้นให้เจ้าปรากฏตัวต่อหน้าชาวโลกในฐานะของบุรุษเพศอย่างเปิดเผย…

ความฝันของนางยังไม่เป็นจริง สงครามใหญ่ที่แผ่อิทธิพลไปทั่วแดนศักดิ์สิทธิ์เหมันต์ก็ปะทุ

ความโศกเศร้าแผ่กระจาย เนื่องด้วยจำเป็น อิทธิพลของสาวหิมะจึงเริ่มขยายไปยังแดนจิ่วโจว

ขุนพลสวรรค์ห้าหมื่นนายของสรวงสวรรค์จะร่วมมือกับกองทัพนักพรตห้าหมื่นชีวิตของสำนักเซียนหมื่นชีวิต ขัดขวางการรุกรานของกองทัพสาวหิมะที่แคว้นเฟิงหยวน

ศึกครั้งนี้ทำให้ท้องนภาเปลี่ยนสี แผ่นดินทรุดตัว

ปิงฝูเจอกับคู่ต่อสู้ที่น่ากลัวอย่างยิ่งคนหนึ่ง เฉินหวังฮ่าว เจ้าแห่งยอดเขาแสงสวรรค์ของสำนักเซียนหมื่นชีวิต

เฉินหวังฮ่าวถือหอสยบปีศาจ เพียงพลิกฝ่ามือ สายลมก็พัดกระโชก คาถากำราบนับหมื่นพันแฝงด้วยอานุภาพอันไร้เทียมทาน

ปิงฝูกับเขาประมือกันหนึ่งทิวาหนึ่งราตรีก็ยังไม่รู้ผลแพ้ชนะ

ยิ่งเฉินหวังฮ่าวรบ อากัปกิริยาบนใบหน้าก็ยิ่งพิกลมากเท่านั้น

หลังเขาใช้หอสยบปีศาจสะเทือนปิงฝูจนกระเด็นแล้ว ในที่สุดก็อดพูดออกมาไม่ได้ว่า “ลูกพ่อ”

ปิงฝูถือกระบี่ดาวหมาป่า ขณะที่กำลังจะรุกจู่โจมต่อนั้น กลับชะงักเพราะประโยคนี้ จากนั้นก็บันดาลโทสะ “ถุย! เจ้านักพรตเฒ่า อย่าคิดจะเอาเปรียบข้า!”

ตูมๆ ๆ! ทั้งคู่สู้กับอีกครั้ง

หนึ่งชั่วยามผ่านไป เฉินหวังฮ่าวเอ่ยขึ้นมาอีกคราว่า “ไม่ผิดแน่ แม้รูปลักษณ์ภายนอกจะเปลี่ยนไปมาก อรชรอ้อนแอ้น และมีหน้าอกนูนขึ้นมาแล้ว แต่พลังจิตวิญญาณที่เชื่อมสายเลือดนั้นไม่มีทางโกหกเป็นแน่ ลูกพ่อ นี่พ่อเอง!”

“ข้าต่างหากที่เป็นพ่อเจ้า!” ปิงฝูตวาดลั่น กระบี่ดาวหมาป่าสาดลำแสงสีม่วง ก่อตัวเป็นหมาป่านับพัน กระโจนใส่เฉินหวังฮ่าวด้วยพลังมหาศาล

หอสยบปีศาจระเบิดแสงสีทองสว่างเจิดจ้า บดขยี้หมาป่านับพันตัวจนสิ้นซาก

เฉินหวังฮ่าวพุ่งไปหาปิงฝู กรีดฝ่ามือของตน เมื่อเลือดสาดกระจาย อักขระวิเศษมากเหลือคณานับไหลเวียนรอบฝ่ามือ “ความทรงจำถูกผนึกหรือ เช่นนั้นก็ให้เลือดของข้า ปลุกความทรงจำของเจ้าให้ตื่น!”

“อยากตายหรือ!” ยื่นกระบี่ดาวหมาป่าของปิงฝูไปแทงเฉินหวังฮ่าว

ใครจะรู้ว่าเฉินหวังฮ่าวไม่หลบไม่หลีก กระบี่ทะลวงร่างของเฉินหวังฮ่าว ฝ่ามือที่เปื้อนเลือดของตนก็กระแทกหน้าผากของปิงฝูในเวลาเดียวกัน

ตูม!

คลื่นพลังที่น่ากลัวกระจายไปรอบทิศทาง

ปิงฝูเบิกตากว้าง สมองถูกพลังลึกลับที่เชื่อมต่อกับสายเลือดโจมตี ความทรงจำมากมายเริ่มปรากฏขึ้นอย่างชัดเจน ราวกับหัวจะระเบิดแล้ว

“อ๊าก…” ปิงฝูทรุดตัวคุกเข่า แผดร้องเสียงดังลั่น

ในตอนนั้นเอง มังกรน้ำแข็งมืดฟ้ามัวดินก็เริ่มพุ่งไปหาเฉินหวังฮ่าว

“บังอาจ กล้าทำร้ายปิงฝู ตายเสียเถอะ!”

เมิ่งจือสวมมงกุฎหงส์ ดวงหน้างามล่มเมืองเต็มไปด้วยความโกรธ

ความน่ายำเกรงที่ฉายในดวงตาสีทองของนาง แผ่คลุมทั่วผืนนภา ทำให้ทุกสรรพสิ่งยอมศิโรราบ

บัดนี้ นางก็คือจักรพรรดินีผู้ยิ่งใหญ่เหนือทุกสิ่งในปฐพี

หอสยบปีศาจสร้างม่านแสงครอบคลุมหมื่นจั้ง ขัดขวางการโจมตีของมังกรน้ำแข็ง

ทุกครั้งที่เกิดการพุ่งชนดังตูมตาม ล้วนทำให้พสุธาทรุดตัวและแตกร้าว แผ่นดินเกิดการสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง

แต่เฉินหวังฮ่าวกลับกัดฟันอดทน รอให้บุตรชายของตนฟื้นคืนสติ

“ข้า…ข้าคือเฉินชิงหางหรือ” ผ่านไปครู่หนึ่ง ปิงฝูกุมศีรษะพร้อมกับพึมพำกับตัวเอง

พอเฉินหวังฮ่าวได้ฟังก็สั่นระริก พูดอย่างดีใจว่า “ใช่…เจ้าชื่อเฉินชิงหาง! เจ้าจำได้แล้วหรือ ฮ่าๆ ในที่สุดลูกชายข้าก็กลับมาแล้ว!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน