ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 167

เฉินชิงหางถูกจับตัวเข้าหอสยบปีศาจ ส่วนความทรงจำที่เกี่ยวข้องกับแดนศักดิ์สิทธิ์เหมันต์ และความทรงจำที่เกี่ยวข้องกับเมิ่งจือก็ถูกลบเลือนไปช้าๆ

ภายในหอไม่มีสิ่งใดเลย มีเพียงความมืดสลัว

เขาทำอะไรไม่ได้เลย ทำได้เพียงนอนหลับใหล

เมื่อหลับไป ตื่นมาคราวหน้า เขาก็คือเฉินชิงหางอย่างแท้จริงแล้วสินะ…ไม่ใช่ปิงฝู ไม่ใช่ของเล่นของเมิ่งจู แต่มีชีวิตอยู่ต่อไปในฐานะความภาคภูมิใจของสำนักเซียนหมื่นชีวิต

ไม่รู้ว่าผ่านไปเนิ่นนานเพียงใด

เขาได้ยินเสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว สติเริ่มคืนกลับมาช้าๆ…

เฉินชิงหางฟื้นแล้ว ลุกขึ้นจากกองผลึกสีขาวที่แตกละเอียด

จากนั้นเขาก็เห็นยอดเขาแสงสวรรค์ที่ถูกพายุหิมะถล่ม ซากศพมากเหลือคณานับที่นอนเกลื่อนกลาด เห็นคนที่ยังมีชีวิตอยู่มากมายกำลังจดจ้องเขา

เขาแหงนหน้ามองท้องฟ้า เมื่อเห็นร่างที่กำลังรบราฆ่าฟันกันเหล่านั้น ในที่สุดก็ตื่นจากภวังค์ ยิ้มอย่างขมขื่น “ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง…”

ไม่นาน ผู้อาวุโสคนหนึ่งของสำนักเซียนหมื่นชีวิตก็ก้าวออกมา ตะโกนถามเขาเสียงดังว่า

“เจ้าคือเฉินชิงหางหรือปิงฝู!”

เฉินชิงหางหรือ…ปิงฝูงั้นหรือ

ความทรงจำค่อยๆ ผุดขึ้นมาในสมอง อดีตเหล่านั้นยังคงชัดเจนแจ่มแจ้ง

เขานิ่งงัน จากนั้นก็เบิกตากว้าง จ้องเหล่าผู้อาวุโสของสำนัก ตะโกนเสียงดังลั่นเช่นเดียวกันว่า “พวกท่านทำงานกันอย่างไร ไหนเล่าที่บอกว่าจะลบความทรงจำทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับแดนศักดิ์สิทธิ์แดนเหมันต์ให้ข้า ทำไมตอนนี้ข้าถึงยังจำได้ชัดเจนเช่นนี้!”

เหล่าผู้อาวุโสของสำนัก “…”

ในตอนนั้นเอง จู่ๆ ก็มีธารน้ำแข็งยาวสุดลูกหูลูกตาโอบล้อมเจ้าแห่งยอดเขาสามคนไว้

หญิงผมงามที่มีรูปโฉมสะคราญคนหนึ่งเหาะลงมาจากท้องนภา มาโผล่ตรงหน้าเฉินชิงหางแล้วกอดเขาไว้แน่น

นางก็คือเมิ่งจือ สังฆราชินีองค์ปัจจุบันของแดนศักดิ์สิทธิ์เหมันต์

“ของเล่น ข้ามารับเจ้ากลับไปแล้ว ไปกันข้าเถอะ ได้ไหม…”

สังฆราชินีที่ยืนตระหง่าน ณ ขอบฟ้า ประมือกับยอดฝีมือระดับหวนสู่ความว่างเปล่าสามคนเพียงลำพังก่อนหน้านี้ บัดนี้กลับทึ้งเสื้อของเฉินชิงหางแน่นประหนึ่งหญิงสาวคนหนึ่ง ทั้งตื่นเต้นและกระวนกระวาย

เฉินชิงหางได้สติ ผลักเมิ่งจือออก “ไม่…พ่อข้ายังอยู่ที่นี่ ข้ารับปากเขาแล้วว่าจะไม่ไปจากสำนักเซียนหมื่นชีวิต”

“ใครบอกว่าพ่อเจ้าอยู่ที่นี่ ตอนนี้พ่อเจ้าถูกข้าจับไปยังวังเทพหิมะแล้ว” เมิ่งจือหลบสายตา พูดด้วยความรู้สึกผิด

“หา” เฉินชิงหางเบิกตากว้างอีกครั้ง

“อืม…คราแรกข้าตั้งใจจะใช้พ่อเจ้ามาแลกกับตัวเจ้า แต่สำนักเซียนหมื่นชีวิตไม่ยอม ข้าจึงขังพ่อเจ้ามาตลอด…” ยิ่งพูดเสียงของเมิ่งจือก็ยิ่งอ่อนลง ราวกับเป็นเด็กผู้หญิงที่กระทำความผิดอย่างไรอย่างนั้น

มุมปากของเฉินชิงหางกระตุก หากความทรงจำของเขาถูกลบล้าง ต้องลงมือจัดการสังฆราชินีองค์นี้โดยไม่ลังเลแน่นอน เพียงแต่ว่าตอนนี้…

“เอาเถอะ ข้ายอมกลับไปกับเจ้า แต่เจ้าต้องรับปากข้าว่า เมื่อถึงแดนศักดิ์สิทธิ์เหมันต์แล้ว จะปล่อยตัวพ่อข้า” เฉินชิงหางพูดเสียงเข้ม

“มันแน่นอนอยู่แล้ว ตอนนี้ในแดนศักดิ์สิทธิ์เหมันต์ นอกจากจักรพรรดินีแล้ว ทุกอย่างขึ้นอยู่กับข้า!” เมิ่งจือยิ้มหวานหยด ดวงตาจับจ้องชายคนตรงหน้า ยังเป็นเฉกเช่นเมื่อหลายร้อยปีก่อน

ตูม!

เจ้าแห่งยอดเขาทั้งสามบนนภาทลายธารน้ำแข็ง ได้เห็นเฉินชิงหางกับเมิ่งจือ อากัปกิริยาก็เริ่มถมึงทึงขึ้นมา

“ชิงหาง อย่าหลงงมงายอีกเลย เจ้าต้องรู้ว่า หากเจ้ายังตัดสินใจผิดพลาดอีก ต่อไปสำนักเซียนหมื่นชีวิตก็ไม่มีที่ให้เจ้าอยู่อีกแล้ว!” หญิงชราแห่งยอดเขาแสงสวรรค์กำคทาแน่น กล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน