ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 168

อันหลินจ้องดาวดวงนั้นไม่วางตาอยู่สิบนาทีเต็มๆ สุดท้ายก็เริ่มง่วงงุน

อันที่จริงหลังผ่านสงครามวันนี้ เขาเหนื่อยล้ากายใจนานแล้ว ตอนนี้เมื่อผ่อนคลายแล้ว ความง่วงก็แล่นพล่าน

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เขาก็ขี่ก้อนอิฐกลับไปพักผ่อน

จันทราลาลับ ดวงตะวันลอยขึ้น ไม่นานก็ต้อนรับวันใหม่

เขาลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย สิ่งที่ปรากฏสู่สายตาคือใบหน้าของเจ้าอัปลักษณ์

เมื่อได้เห็น ก็ช่างกระตุ้นสมองได้ดีเสียจริง เขาไม่ต้องล้างหน้าด้วยซ้ำ ก็กระปรี้กระเปร่าในพริบตา

“มาจ้องข้าแต่เช้าทำไม!” อันหลินสะดุ้งโหยง พูดอย่างตกใจ

เจ้าอัปลักษณ์เกาหูเกาหัว เอ่ยปากว่า “เมื่อครู่ต้าไป๋กำชับข้าไว้ว่า วันนี้มันจะไปซ่องนางโลม บอกข้าว่าให้บอกเจ้าเมื่อเจ้าตื่น”

“ซ่องนางโลมหรือ!” อันหลินถลึงตาโต “สุนัขหรือมนุษย์”

ใบหน้าของเจ้าอัปลักษณ์กระตุกแล้วตอบว่า “พี่อัน เจ้าโตจนป่านนี้ เคยเห็นสุนัขเป็นนางโลมด้วยหรือ”

เมื่ออันหลินได้ฟังก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันที

รสนิยมทางเพศของต้าไป๋มีปัญหาจริงๆ ด้วย ทำไมมันถึงนึกสนใจหญิงงามล่ะ นี่มันไม่ใช่โลกแห่งสัตว์แล้ว!

ตัวอย่างเช่นอันหลิน ต่อให้สุนัขตัวเมียจะงดงามดุจบุปผา เขาก็ไม่มีทางเกิดความสนใจในตัวมัน อย่างมากก็ชมว่าสุนัขตัวนี้สวยจังเลย

แต่ว่า…ต้าไป่กลับไปเที่ยวซ่องนางโลม จิตใจทำด้วยอะไรน่ะ!

“ไม่ได้การ ข้าต้องไปดูสักหน่อยว่าต้าไป๋จะทำอะไรกันแน่!” อันหลินลุกขึ้น สีหน้าขึงขัง

ในฐานะของเจ้านาย เขาคิดว่าจำเป็นต้องแก้ไขรสนิยมทางเพศของสัตว์เลี้ยง

มิเช่นนั้นเมื่อถึงเวลา ต้าไป๋พามนุษย์กลับสำนักสัตว์เทพ บอกไป๋เซียนว่าเป็นเมียของมัน เช่นนั้นอันหลินที่เป็นเจ้านาย ต้องถูกไป๋เซียนเขมือบแน่!

อันหลินพูดเสียงจริงจังว่า “ต้าไป๋ไปซ่องไหนเจ้ารู้หรือไม่”

เจ้าอัปลักษณ์ส่ายหน้าหวือ “อยู่ในละแวกเขตสือฮวา แต่เป็นซ่องไหนแน่ข้าไม่รู้”

“ดี เจ้ารอข้าอยู่ที่นี่ ข้าไปเดี๋ยวเดียวก็กลับ”

พูดจบ อันหลินก็กระโดดขึ้นก้อนอิฐสีดำแล้วพุ่งขึ้นฟ้า

เขตสือฮวาเป็นเขตเมืองที่ใกล้สำนักเซียนหมื่นชีวิตที่สุด ว่ากันว่าสตรีที่นี่ผิวขาวผ่องเป็นยองใย เอวบางร่างน้อย ด้วยเหตุนี้ที่นี่จึงเป็นเขตเมืองที่แคว้นสือหลงยอมรับว่ามีหญิงงามอยู่เนืองแน่นที่สุด

เมื่อมากด้วยหญิงงาน สถานที่พลอดรักของชายหญิงจึงมากตามไป

อันหลินคาดการณ์ตามประสบการณ์ที่ผ่านมา สถานที่เช่นนี้ในเขตสือฮวาคงจะมีไม่ต่ำกว่าสามสิบแห่ง

แต่โชคดีที่ว่า เขาไม่จำเป็นต้องไล่หาที่ละแห่ง

เพราะเขากับต้าไป๋มีพันธะสัญญาสัตว์เลี้ยงกันแล้ว ขอเพียงทั้งคู่อยู่ในรัศมีสิบลี้ ก็จะรับรู้ตำแหน่งของกันและกันได้

ด้วยเหตุนี้ อันหลินจึงมายืนตรงหน้าหอธารวสันต์

เขามองหอที่กินเนื้อที่กว้างขวาง มุมปากยิ้มแสยะ “หึ…รสนิยมดีจริงๆ คงจะเป็นซ่องที่ดีที่สุดของเขตสือฮวาแล้วละมั้ง”

“โธ่ถัง คุณชายท่านนี้พูดอะไรน่ะ ที่นี่เป็นสถานที่ชอบธรรม เหล่าสตรีขายศิลปะหาใช่เรือนร่าง เป็นสถานที่แสดงศิลปะ สร้างความรื่นรมย์ให้ลูกค้า!” หญิงวัยกลางคนแต่งตัวฉูดฉาดยั่วยวนเขยิบเข้ามาใกล้อันหลินแล้วพูดเช่นนี้

“สิบหินวิญญาณพอไหม” อันหลินเอ่ยถาม

“โธ่คุณชาย ท่านเข้ามาฟังสาวๆ ขับร้อง บรรเลงพิณก่อนเถอะ” แม่เล้ากล่าวพลางยิ้มกริ่ม

“หนึ่งร้อยหินวิญญาณ” อันหลินพูดต่อ

สีหน้าของนางเปลี่ยนไป กระซิบว่า “ท่านต้องการผู้หญิงแบบไหน นอกจากดาวเด่นของเราแล้ว ที่เหลือได้ทั้งหมด”

เป็นอย่างที่คิด…ที่นี่แตกต่างจากหอบุปผาวายุที่เขาเคยไปก่อนหน้านี้ ที่นี่เป็นซ่องนางโลมจริงๆ…

“ข้าขอเข้าไปดูก่อนแล้วกัน” อันหลินพยักหน้าแล้วก้าวผ่านประตูเข้าไปข้างใน

หญิงคนนั้นมองออกว่าการแต่งกายและลักษณะของอันหลินล้วนไม่ธรรมดา จึงรีบตามหลังไปติดๆ แนะนำหญิงงามแก่เขา

ขณะเดียวกันในห้องส่วนตัวห้องหนึ่ง สุนัขสีขาวขนปุกปุยนั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้ กำลังดื่มสุราสรวลเสเฮฮากับเหล่าหญิงโฉมสะคราญ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน