ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 169

“ดาวเด่นหลานเยว่มาแล้ว” เมื่อสิ้นเสียงประกาศ

แอ๊ด

หญิงที่เยื้องย่างด้วยท่วงท่าอ่อนช้อยก็ผลักประตูเข้ามา

นางสวมชุดสีฟ้า รูปโฉมงดงาม เส้นผมดำขลับดุจแพรไหมพลิ้วไหวตามแรงลม ดวงตาคู่สวยกวาดมอง สุดท้ายก็หยุดสายตาลงที่อันหลิน ก้มตัวเล็กน้อย เอ่ยเสียงราบเรียบว่า “ข้าน้อยหลานเยว่ ขอคารวะคุณชาย”

อันหลินมองหลานเยว่แวบหนึ่ง จากนั้นก็ถลึงตาใส่ต้าไป๋แล้วถามว่า “เจ้าเรียกนางมาด้วยงั้นหรือ”

ต้าไป๋ส่ายหน้าหวือ แต่ดวงตากลับเป็นประกาย “ข้าไม่ได้เรียก แต่หญิงคนนี้ยอดเยี่ยมนัก ให้นางอยู่ด้วยเถอะ!”

อันหลินตบหน้าผากดังฉาด คิดว่าต้าไป๋หมดทางเยียวยาแล้ว เห็นหญิงงามก็ควบคุมตัวเองไม่อยู่ ถ้าเป็นแบบนี้ ชิงหัวจะทำอย่างไร

แม่เล้าที่ยืนข้างหลังอันหลินเห็นดังนั้นก็เริ่มพูดขึ้นมาว่า “หลานเยว่เป็นดาวเด่นแห่งหอธารวสันต์ของเรา การขับขานของนางเป็นอันดับหนึ่งในเขตสือฮวา คุณชายจะลองฟังหรือไม่”

“การขับขานเป็นอันดับหนึ่งในเขตสือฮวาหรือ” อันหลินได้ฟังก็พยักหน้า

เขาชื่นชอบบทเพลงของแดนจิ่วโจวอย่างน่าประหลาด ในเมื่อหลานเยว่คนนี้ร้องเพลงได้ งั้นลองฟังดูก็ไม่เสียหาย

“เช่นนั้นข้าไม่รบกวนคุณชายแล้ว” เมื่อเห็นอันหลินพยักหน้าตกลง แม่เล้าก็เดินออกจากห้องไปอย่างน่าชื่นตาบาน

หลานเยว่ยิ้มหวาน อุ้มพิณไม้โบราณ นั่งบนเก้าอี้แล้วเอ่ยถามว่า “ไม่ทราบว่าคุณชายจะฟังบทเพลงระดับใด”

อันหลินได้ฟังก็ชะงักงัน “มีเพลงระดับใดบ้าง”

“ขับร้องตามอารมณ์ บทเพลงละหนึ่งร้อยหินวิญญาณ ขับร้องธรรมดา บทเพลงละสองร้อยหินวิญญาณ ขับร้องอย่างตั้งใจ บทเพลงละสามร้อยหินวิญญาณ ขับร้องสุดความสามารถ บทเพลงละห้าร้อยหินวิญญาณ” ดวงตาของหลานเยว่สุกใสดุจธารน้ำยามฤดูใบไม้ร่วง กล่าวด้วยเสียงที่ไพเราะเป็นอย่างยิ่ง

มุมปากของอันหลินกระตุก ขับร้องตามอารมณ์บ้าบออะไรกัน เป็นถึงดาวเด่นช่วยตั้งใจทำงานหน่อยไม่ได้เหรอ

ตาของต้าไป๋เริ่มลุกวาว โพล่งถามทันทีว่า “โฮ่ง! ขับร้องสุดความสามารถเปลื้องผ้าหรือไม่”

ปัก!

อันหลินกระแทกหมัดใส่หัวต้าไป๋จนปูดโปน พูดเสียงเกรี้ยวว่า “เจ้าช่วยเป็นสุนัขที่ดีหน่อยไม่ได้หรือ ไยต้องเป็นผู้ชายด้วย”

ต้าไป๋ทำหน้าอมทุกข์ แต่หลานเยว่กลับป้องปากขำเบาๆ “เกรงว่าพี่ไป๋คงต้องผิดหวัง ข้าน้อยขายศิลปะหาใช่เรือนร่าง”

“เช่นนั้นก็ขอขับร้องสุดความสามารถแล้วกัน” อันหลินคิดในใจว่าอย่างไรเสียก็มีเงิน ถ้าจะฟังย่อมต้องฟังบทเพลงที่ดีที่สุด

หลานเยว่พยักหน้า มือเรียวงามเริ่มร่ายรำบนพิณ ท่วงทำนองอันงดงามผสานด้วยเสียงร้องอันอ่อนหวานเพราะพริ้ง ทำให้อันหลินกับต้าไป๋ที่อยู่ในห้องรู้สึกผ่อนคลายไปทั้งตัว

หญิงที่สวมตู้โตวสีแดงกับหญิงชุดขาวรินสุราให้อันหลินและต้าไป๋อย่างรู้งาน

เสียงดนตรีไพเราะจับใจเคล้าคลอ อันหลินคิดว่าได้เวลาจัดการธุระแล้ว

อันหลิน “ต้าไป๋ บอกมาตามตรง เจ้าแปลงร่างจากผู้ชายใช่ไหม”

ต้าไป๋กำลังลิ้มรสสุรา สดับฟังบทเพลง บัดนี้เมื่อได้ยินคำถามของอันหลิน ก็ทำหน้ามุ่ยทันที “พี่อัน ข้ากลิ้งออกมาจากท้องของแม่ข้าอย่างจริงแท้แน่นอน เป็นสุนัขเพศผู้ของแท้! ส่วนเรื่องที่เหมือนผู้ชาย โปรดปรานหญิงงาม ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม”

อันหลินเคร่งขรึม “เช่นนั้นหากให้เจ้าเลือกระหว่างหลานเยว่กับชิงหัวมาเป็นเมีย เจ้าจะเลือกใคร!”

คราวนี้ต้าไป๋เริ่มลำบากใจขึ้นมาบ้างแล้ว ย่นหน้าเล็กน้อย ใบหน้าแสดงอาการลังเล

อันหลินพรูลมหายใจ ในเมื่อยังลังเล นั่นหมายความว่ารสนิยมของต้าไป๋ยังไม่บิดเบี้ยวจนถึงขั้นกู่ไม่กลับ ยังมีหนทางเยียวยา!

ต้าไป๋พูดอย่างจนปัญญาว่า “เมียช่างเลือกยากเสียจริง หลานเยว่งดงามเพียงนี้ เสียดายที่คลอดลูกสุนัขไม่ได้ ชิงหัวคลอดลูกสุนัขได้ แต่น่าเสียดายรูปร่างหน้าต่างธรรมดาเกินไป ไม่มีทรวดทรงองค์เอวด้วยซ้ำ”

อันหลินได้ยินก็รู้สึกหน้ามืด

พับผ่าสิ! สุนัขตัวเมียไม่ใช่มนุษย์เสียหน่อย จะเอาทรวดทรงองค์เอวมาจากไหน

ให้ตายเถอะ! ที่แท้ต้าไป๋ก็ลังเลเรื่องนี้ เกินเยียวยาแล้วจริงๆ!

จู่ๆ อันหลินก็นึกถึงความเป็นไปได้อีกอย่างหนึ่ง “ต้าไป๋ พ่อเจ้าชอบมนุษย์สาวเหมือนเจ้าไหม”

เขาต้องเริ่มศึกษาจากด้านกรรมพันธุ์ หากว่าเป็นถ่ายทอดทางกรรมพันธุ์ ต่อให้เขาทำอะไรก็เปล่าประโยชน์

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน