ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 170

รุ่งอรุณ อันหลินตื่นขึ้นมา แสงแดดลอดผ่านหน้าต่างส่องกระทบใบหน้า แลดูอบอุ่น

กระถางริมหน้าต่างมีดอกไม้สีแดงปักอยู่ มันคือเสี่ยวหงนั่นเอง

แม้ตลอดหลายวันนี้อันหลินจะไม่ลืมเอามันไปตากแดดเพื่อสังเคราะห์แสง แต่จนบัดนี้แล้วยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่นเลย

เขาเก็บเสี่ยวหงใส่กระเป๋า เรียกต้าไป๋กับเจ้าอัปลักษณ์รวมตัว จากนั้นก็อำลาเซวียนหยวนเฉิง

ก่อนจากลา ทังซือหยวนมอบพู่ห้อยหยกสีขาวให้อันหลินหนึ่งชิ้น เพื่อใช้ป้องกันตัว บอกว่าเป็นการตอบแทนบุญคุณที่ช่วยชีวิตที่ยอดเขาแสงสวรรค์

อันหลินรับไว้โดยที่ไม่คิดอะไรมาก

ทังซือหยวนสวมชุดสีขาว ดุจหญิงสาวราวภาพฝัน ยืนสง่างามบนยอดเขา มองอันหลินขี่สุนัขจากไปเงียบๆ ลมพัดโชยผมดำขลับของนาง มือเล็กขาวหยวกกำพู่ห้อยหยกอีกชิ้นหนึ่งไว้แน่น

…

แคว้นจื่อซิงตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกของแคว้นสือหลง เป็นแคว้นใหญ่หนึ่งเดียวในแดนจิ่วโจวที่ไม่ยับยั้งการเติบโตของเทคโนโลยี

ราชวงศ์ชิงมู่ในสี่สำนักเก้าราชวงศ์แห่งสวรรค์ กลายเป็นต้นแบบลำหน้าของการผสานการพัฒนาระหว่างเทคโนโลยีและการบำเพ็ญเพียร

ราชวงศ์ชิงมู่กับสรวงสวรรค์มีข้อตกลงบางอย่างร่วมกัน สรวงสวรรค์จึงไม่แทรกแซงการวิจัยของพวกเขา กลับกันให้ความช่วยเหลือเสียด้วยซ้ำ

แคว้นจื่อซิงกับแคว้นสือหลงเชื่อมต่อกัน อันหลินจึงไม่ได้ใช้ค่ายกลขนส่ง แต่ขี่สุนัขเหาะเหินไป

เมื่อเข้าสู่อาณาเขตของแคว้นจื่อซิง เขาก็สัมผัสถึงความแตกต่างอย่างชัดเจนได้

อาคารบ้านเรือนของที่นี่ไม่ใช่โครงสร้างง่ายๆ อย่างการก่ออิฐอีก สิ่งปลูกสร้างที่ทำจากปูนซีเมนต์เริ่มปรากฏให้เห็น ถึงขั้นว่าเห็นรถไฟ แม้จะเป็นเพียงรถจักรไอน้ำ แต่ก็น่าตกใจมากเช่นกัน

ถนนหนทางจัดระเบียบเป็นอย่างดี มีอุปกรณ์ประหลาดนานาชนิดเดินเหิน มีทั้งยานพาหนะสี่ล้อที่รูปร่างคล้ายรถยนต์ และมียานบินเพรียวลมลอยอยู่กลางอากาศ

เขายังเห็นเรือลำใหญ่ที่เหาะเหินบนเวหาอีกด้วย ความเร็วไม่สูง แต่จำนวนคนที่บรรทุกมีไม่ต่ำกว่าพันชีวิต

อารยธรรมเทคโนโลยีของแคว้นจื่อซิงน่าจะเป็นหลังการปฏิวัติอุตสาหกรรมครั้งแรก แต่กลับมีวัตถุที่ไม่เคยปรากฏบนโลกมนุษย์มากมาย ภาพที่ผสมผสานระหว่างอนาคตกับโบราณ ทำเอาอันหลินอุทานไม่ขาดปาก

ตลอดทางที่พวกเขามุ่งหน้าไปยังวังชิงมู่ เรื่องแปลกใหม่ที่พบเห็นมีนับไม่ถ้วน กระทั่งสุดท้ายอันหลินก็เริ่มกังวลว่าราชวังที่ไปจะเป็นตึกสูงระฟ้า

สุดท้ายก็มาถึงจุดหมายปลายทาง

เขาโล่งใจไปเปราะหนึ่ง เพราะภาพของราชวังชิงมู่ ถือว่าไม่ต่างจากภาพที่เขาจินตนาการไว้ในใจมากนัก

ตำหนักเหลืองอร่ามแวววาว วิจิตรงดงามหลังแล้วหลังเล่า รวมกันเป็นกลุ่มตำหนักใหญ่โตโอฬารและเกรียงไกร หลังคาแก้วสีทอง ฉายรัศมีอันสูงส่งและน่ายำเกรงภายใต้แสงแดดส่องกระทบ

ประตูของวังหลวงมีทหารสวมชุดเกราะ กลิ่นอายยิ่งใหญ่หลายสิบนายยืนเฝ้าอยู่

หลังอันหลินแจ้งเจตนาของตนแล้ว นายพลเฝ้ายามนายหนึ่งจึงรีบติดต่อผู้ดูแลข้าหลวงในวังทันที

“ขอรับ ข้าจะพาแขกเข้าไปเดี๋ยวนี้ อะไรนะ…องค์หญิงจะมาด้วยตัวเองหรือ ขอรับๆ…”

นายพลตัดสัญญาณของยันต์สื่อจิต พูดกับอันหลินอย่างนอบน้อมว่า “องค์หญิงอวิ๋นเล่อกำลังเดินทางมา กรุณาอดทนรอสักครู่นะขอรับ”

อันหลินพยักหน้าเล็กน้อย บิดขี้เกียจบนหลังต้าไป๋

ไม่นานเขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังครึกโครม

“สหายอันหลิน” เสียงหวานแว่วมาแต่ไกล

อันหลินเงยหน้าขึ้น มองเห็นซูเฉี่ยนอวิ๋นนั่งอยู่บนหลังหมาป่าสีฟ้าสูงราวสองจั้งตัวหนึ่ง กำลังวิ่งห้อมา

นางสวมชุดหงส์สีชาด ใบหน้างามสะคราญเปื้อนรอยยิ้ม โบกมือหยอยๆ ให้อันหลิน

“ฮาย ซูเฉี่ยนอวิ๋น” อันหลินยิ้มและกล่าวคำทักทายไปเช่นกัน

“ไม่คิดเลยว่าอันหลินจะมาหาข้า ข้าประหลาดใจจริงๆ”

ซูเฉี่ยนอวิ๋นดีใจมากอย่างเห็นได้ชัด เผยรอยยิ้มงดงามหวานเยิ้ม ทำให้อันหลินมองจนละสายตาไม่ได้

“จริงสิ หมาป่าเทียนหูตัวนี้ชื่อเสี่ยวหมาน เป็นสัตว์เลี้ยงของข้า” ซูเฉี่ยนอวิ๋นขี่หมาป่าสีฟ้า พาอันหลินเข้าวังพลางเอ่ยคำแนะนำ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน