ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 182

รุ่งอรุณในวันหนึ่ง เหยาซิ่วตื่นมาแต่เช้า รวบผมเงางามยาวสลวยเป็นผมแกละน่ารักสองข้าง

นางมองใบหน้างดงามแม้ไม่แต่งองค์ทรงเครื่อง แต่ยังคงงามสะคราญของตน พยักหน้าอย่างพึงพอใจ เดินฮัมเพลงออกจากห้องไป

วันนี้นางจะฝึกร้องเพลง ‘เหมือนเคยพบคุณที่ไหนมาก่อน’ ผลงานของเซวียเชียนเชียน หลังได้คลุกคลีกับไอดอลในระยะนี้ นางเริ่มเข้าใจรสนิยมของไอดอลแล้ว บทเพลงที่แสดงเปลี่ยนจาก ‘มาตุภูมิของฉัน’ เป็นบทเพลงฮิตได้สำเร็จ

เหยาซิ่วเยื้องย่างด้วยฝีเท้าเบาหวิว เดินย่ำอยู่บนทางเดินหิน การฝึกร้องเพลง ควรไปฝึกในสถานที่ซึ่งมีสภาพแวดล้อมงดงามจะได้อารมณ์กว่า

ด้วยเหตุนี้ นางจึงเดินมายังที่เก่า กลับพบกับร่างแปลกหน้า

นักบวชหน้าตาคมสัน ห่มจีวรรูปหนึ่งกำลังนั่งสมาธิบนก้อนหิน

“เอ๊ะ…นักบวชนี่เอง” เหยาซิ่วเอียงหัวเล็กน้อย ในความทรงจำของนาง เหมือนว่าในสำนักจะไม่มีสิ่งมีชีวิตอย่างนักบวชนะ

ทันใดนั้น นางก็ได้สติโดยพลัน นัยน์ตาก็เป็นประกาย

ใช่แล้ว การชุมนุมแลกเปลี่ยนมรรคเทศนาสี่ทิศจะเริ่มแล้ว เมืองพุทธแห่งแดนสุขาวดีทางพายัพก็จะส่งตัวแทนมาด้วยเช่นกัน นักบวชรูปนี้คงจะเป็นตัวแทนของเมืองพุทธหรือไม่ก็สมาชิกที่ติดตาม!

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เช่นนั้นเขาก็คือศัตรูของไอดอล!

ความรับผิดชอบในฐานะแฟนคลับของเหยาซิ่วกำลังลุกโชน นางคิดว่าได้เวลาสอดแนมความลับของศัตรูแทนอันหลินแล้ว

นักบวชกำลังหลับตาพริ้ม ราวกับว่ากำลังใคร่ครวญหรือทำสมาธิ

อืม…ใช้นาฬิกาปลุกเวอร์ชั่นคนก่อนก็แล้วกัน

เหยาซิ่วลูบคางขาวผุดผ่องแผ่วเบา ตัดสินใจเดินไปยืนข้างนักบวช ทอดมองท้องฟ้าอันไกลโพ้น ค่อยๆ อ้าปากขับร้องช้าๆ “ไม่ว่าจะไปที่ใดก็เหมือนความสุขถูกจุดประกาย เหมือนเธอเคยเรียนอยู่ข้างห้องฉัน ผู้คนนำความรักที่อธิบายได้ยากฝังกลบดิน มองดูคนอื่นพยายามแสดงความบริสุทธิ์ของตัวเอง ฉันได้ยินเสียงของเธอ และมีหัวใจที่ไม่กล้าพบซ่อนอยู่…”

เสียงใสกังวาน ท่วงทำนองอันไพเราะ แต่กลับทำให้คิ้วของนักบวชขมวดเข้าหากันเล็กน้อย

เมื่อเหยาซิ่วเห็นฉากนี้ ใบหน้างดงามก็เชิดขึ้นอย่างได้ใจ อ้าปากร้องเพลงต่อไป

หึๆ เจ้าทำสมาธิของเจ้า ข้าร้องเพลงของข้า!

สุดท้ายนักบวชก็ลืมตาขึ้น มองหญิงชุดเขียวที่อยู่ไม่ไกล

ใบหน้าของเขาไร้ความโมโหโทโสแต่อย่างใด กลับกันสองมือพนม โค้งตัวคำนับเล็กน้อยแล้วปลีกตัวออกไปเอง

“นี่! นักบวช ทำไมเจ้าถึงไปเสียแล้วล่ะ!”

เห็นนักบวชจากไปโดยที่ไม่พูดอะไร เหยาซิ่วจึงอดพูดอย่างร้อนรนไม่ได้

นักบวชมองเหยาซิ่วด้วยความงุนงง ตอบกลับมาว่า “โยมหญิงคนนี้ อาตมาเพียงแค่คิดว่าการทำสมาธิที่นี่ จะรบกวนเจ้าร้องเพลง จึงเลือกจะปลีกตัวออกไป”

“ไม่รบกวนๆ เจ้าทำสมาธิต่อไปเถอะ” เหยาซิ่วยิ้มเผล่

มุมปากของนักบวชกระตุก ไม่รบกวนอะไรกัน จะให้เขาพูดออกมาหรือไงว่า โยมหญิงรบกวนการทำสมาธิของตน จึงได้ตัดสินใจปลีกตัวออกไปน่ะ

“อ้อ จริงสิ ไม่ทราบว่าหลวงพ่อมีนามว่าอะไรหรือ” เหยาซิ่วผูกไมตรีอย่างเป็นมิตร

นักบวชพนมมือ พูดอย่างนอบน้อมว่า “มิบังอาจเป็นหลวงพ่อหรอก อาตมามีฉายาธรรมว่าชิงจือ”

“อ้อ สวัสดี ข้าชื่อเหยาซิ่ว!” ขณะที่พูด เหยาซิ่วก็ยื่นมือออกไปอย่างผ่าเผย

ชิงจือจ้องมืองามที่ขาวบริสุทธิ์ดุจหยกที่ยื่นออกมาหาตน เขาตกใจหดตัวเล็กน้อย “เอ่อ…ขออภัย อาจารย์เคยบอกข้าว่า ห้ามสัมผัสสีกา”

“หา จับมือก็นับว่าสัมผัสสีกาหรือ” ดวงตาสุกใสของเหยาซิ่วเบิกกว้าง ทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ

ใบหน้าขาวสะอาดสะอ้านของชิงจือแดงระเรื่อ เบนสายตามองไปทางอื่น

ใช่ว่าเขาจะไม่เคยพบเจอสาวงาม แต่กลับไม่เคยได้สัมผัสทางกายกับผู้หญิงคนไหนเลย จึงอยากปฏิเสธตามสัญชาตญาณ

เขาบำเพ็ญเพียรในป่าหินลู่หลีนับยี่สิบปี มีจิตใจที่ไร้มลทิน แต่เพราะหัวใจเป็นกระดาษขาว จึงเปื้อนสีสันทางโลกได้ง่ายด้วยเช่นกัน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน