ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 184

“ปากดี! ข้าจะดูสิว่าเจ้าจะอวดเก่งได้สักกี่น้ำ!”

มนุษย์หินคำรามลั่น พุ่งไปหาอันหลินพร้อมกับพลังมหาศาล

มันเป็นคนโมโหร้ายจนลือเลื่องไปทั่วหอสร้างโลก ตอนนี้มีคนอาจหาญยั่วโมโหมันแบบนี้ มันจะให้อีกฝ่ายได้รู้ว่าความทรมานคืออะไรให้จงได้

หลิวเชียนฮ่วนลอยอยู่บนเวหาแล้วเช่นกัน เมื่อเห็นมนุษย์หินแล้วนัยน์ตาก็ลุกวาว “โอ้โฮ! เทพคอสเพลย์คืนร่างเหรอ! มัลไฟต์ นั่นเจ้าหรือ!”

นางควบคุมตัวเองไม่อยู่แล้ว อยากโจมตีมนุษย์หินแบบคอมโบสักชุด แต่ก็เกรงว่าจะรบกวนการโชว์ความเท่ของอันหลิน จึงสะกดกลั้นความหุนหันพลันแล่นไว้

แม้มนุษย์หินตนนี้จะมุทะลุโมโหง่าย ทำการใดไม่คิดหน้าคิดหลัง แต่กลับมีระดับพลังยุทธ์หล่อเลี้ยงวิญญาณขั้นปลายอย่างแท้จริง ยามนี้เมื่อกระโจนเข้ามา ก็สร้างแรงกดดันให้อันหลินอย่างใหญ่หลวงเหมือนกัน

อันหลินไม่กล้าประมาท จึงใช้วิชาญาณทิพย์กับจิตวิญญาณแห่งสายลมตั้งแต่เริ่มต้นทันที

หมัดศิลาของมนุษย์หินพุ่งทะลุอากาศมาพร้อมกับอานุภาพอันแข็งกร้าว

สองเท้าของอันหลินถูกสายลมห้อมล้อม เมื่อย่ำผิวดินเบาๆ ร่างก็เคลื่อนย้ายอย่างฉับไว ทำให้หมัดศิลาเฉียดผ่านไหล่ไป

และในชั่ววินาทีนั้นเอง กระแสลมสีขาวก็ห่อหุ้มกระบี่พิชิตมาร ฟันกระบี่ว่องไวดุจสายฟ้าฟาด ประหนึ่งจันทร์เสี้ยวสีขาว เฉือนแขนของมนุษย์หินกะทันหัน

ครืน! แขนศิลาที่แลดูทนทานยากจะทำลายกับกระบี่พิชิตมารชนกัน พลังงานกลายเป็นริ้วคลื่นแผ่กระจายไปทั่ว ทำให้นักเรียนที่ล้อมมุงดูรอบๆ พลอยโดนลูกหลงไปด้วย ถอยหลังกันระนาว

จากนั้นแขนศิลาก็เริ่มปริแตก แหลกสลาย!

ลาวาสีแดงร้อนระอุทะลักออกจากรอยแตกของแขน

มนุษย์หินร้องลั่น ถอยหลังกรูด ใบหน้าประหวั่นพรั่นพรึง “เจ้า…เจ้าทำร้ายข้าได้!”

มันไม่อยากเชื่อเลยว่า นักเรียนระดับหล่อเลี้ยงจิตขั้นต้นคนหนึ่ง จะใช้เพลงกระบี่ที่น่ากลัวเช่นนี้ได้

อันหลินสะบัดกระบี่อย่างผิดหวังเล็กน้อย มนุษย์หินผิวด้านและหนาเกินความคาดหมายของเขา แต่ก็กระทบไม่มาก อย่างน้อยก็ทำอันตรายมันได้

เหยาหมิงซีกับเหยาซิ่วนัยน์ตาวาวโรจน์เมื่อเห็นอันหลินทำให้มนุษย์หินบาดเจ็บ รู้สึกเหมือนได้ระบายอารมณ์ ในใจลุ้นระทึกยิ่งนัก

นักเรียนที่รุมล้อมเองก็พากันโห่ร้องดีใจเช่นกัน

“ตัวแทนแห่งหอสร้างโลกอะไรกัน ก็เป็นเรื่องที่จัดการได้ในกระบี่เดียวสำหรับเทพอันอยู่ดี”

“นี่เทพอันกักเก็บความสามารถอยู่นะ มิเช่นนั้นแค่นิ้วเดียวก็คลี่คลายแล้ว!”

“สำคัญที่การแลกเปลี่ยน หากใช้พลังทั้งหมดตั้งแต่แรก เทพอันก็หมดสนุกน่ะสิ…”

…

อันหลินฟังเสียงวิจารณ์รอบทิศทางด้วยใบหน้าผ่อนคลาย แต่มนุษย์หินทั้งตะลึงและโมโห

“เอาอีก!” มนุษย์หินตะโกนลั่น พุ่งไปหาอันหลินอีกครั้ง

ครั้งนี้มันระเบิดเปลวไฟสีชาดแผ่คลุมไปทั่ว ความเร็วในการเคลื่อนไหวพุ่งทะยาน แม้แต่พลังก็แปรเปลี่ยนเป็นมหาศาลยิ่งกว่าเดิม

อันหลินย่นคิ้วเล็กน้อย ไม่คิดว่าหลังมนุษย์หินเพลี่ยงพล้ำแล้ว ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

“หยุดนะ!” เสียงตวาดแว่วมาจากบนฟ้าอีกครา

เห็นกระบี่บินสีขาวเล่มหนึ่งร่อนลงมาจากท้องนภา ปักลงบนพื้น กระแสลมอันยิ่งใหญ่แผ่ออกมาจากกระบี่ ทำให้มนุษย์หินที่กระโจนเข้ามาหยุดชะงัก

เมื่อเห็นฉากที่เคยพบพาน หนังตาอันหลินกระตุก

เขานึกถึงเหตุการณ์ที่ต่อสู้กับหลิวต้าเป่าเมื่อครั้งที่เพิ่งเข้าเรียนได้ไม่นาน

เป็นดังที่คาดไว้ ชายชุดน้ำเงินคนหนึ่งเหาะลงมา จากนั้นก็เผยป้ายอาญาสิทธิ์ต่อหน้าธารกำนัล พูดเสียงเข้มว่า “ข้าเป็นสมาชิกของหน่วยบังคับใช้กฎหมาย ก่อเหตุทะเลาะวิวาทในรั้วสำนักเป็นความผิดอันร้ายแรง พวกเจ้าสองคนใช่ไหมที่ตีกัน”

ขณะที่พูด ชายชุดน้ำเงินก็ผินสายตามองอันหลินกับมนุษย์หิน

ใบหน้าของเขาชะงักเมื่อเห็นมนุษย์หิน แต่มุมปากกระตุกยามเห็นอันหลิน

ให้ตายสิ ทำไมต้องเป็นเขาด้วย!

“ไม่เกี่ยวกับศิษย์พี่อันหลิน การต่อสู้ครั้งนี้เกิดขึ้นเพราะข้า ศิษย์พี่อันหลินออกโรงต่อสู้เพื่อปกป้องข้าเท่านั้น!” เหยาหมิงซีตะโกนอย่างร้อนใจเมื่อเห็นดังนั้น

เขาจะปล่อยให้ไอดอลพลอยติดร่างแหไปด้วยเพราะเรื่องของตัวเองไม่ได้

“คุมตัวเทพอันไปไม่ได้! ทั้งๆ ที่มนุษย์หินตนนี้หยามเกียรติก่อนแท้ๆ!”

“ใช่ สิ่งมีชีวิตอย่างมัน ควรจะสั่งสอนให้เข็ด!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน