ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 186

สุดท้ายอันหลินก็กลับไปอย่างสับสนมึนงง

เขาตีกับหงโต้วไปสองยก เหนื่อยล้าทั้งกายใจนานแล้ว ไร้เรี่ยวแรงจะไปให้หลิวเชียนฮ่วนอุปการะต่อแล้ว จึงเลือกกลับไปนอนหลับอุตุที่ห้องของตน

วันต่อมา มีคนกลุ่มหนึ่งเดินเล่นในรั้วสำนัก สายตาจับจ้องนับไม่ถ้วน ถึงขั้นว่าทำให้เกิดความโกลาหล

ผิวหนังของพวกเขาแต่ละคนล้วนเนียนละเอียด มีนัยน์ตาสีฟ้า หูที่ทั้งแหลมและยาว รูปโฉมงดงามเป็นล้นพ้น มีปีกสีขาวอันสวยงามด้านหลังอีกด้วย

ที่สำคัญที่สุดคือ พวกเขาเปล่งประกาย!

รัศมีบางๆ แผ่ออกมาจากตัวของพวกเขา ราวกับเป็นทูตผู้ที่สวรรค์เมตตา เดินเหินในโลกหล้า

นักเรียนของสำนักความร่วมมือบำเพ็ญเซียนมากเหลือคณานับที่เดินตามท้องถนน ต่างก็จับจ้องไปที่คนกลุ่มนี้ พร้อมกับวิจารณ์ดังเซ็งแซ่

“โอ้โฮ ดูผู้ชายพวกนั้นสิ หล่อจังเลย!”

“ผู้หญิงก็สวยเหมือนกัน รู้สึกว่าคนกลุ่มนี้เหมือนวงไอดอลเลย”

“เมื่อก่อนก็ได้ยินแล้วว่าเผ่าพันธุ์ปีกปัณฑูรแห่งส่วนเอเดนมีสวรรค์เมตตา ตอนนี้ท่าทางจะเป็นความจริง แค่รูปโฉมก็น่าอิจฉายิ่งแล้ว…”

เมื่อเทียบกับเสียงอุทานของผู้คนเดินถนน แขกที่มาจากสวนของแดนศักดิ์สิทธิ์ต่างก็มีสีหน้าอ่อนโยน อากัปกิริยาเป็นธรรมชาติ เพียงแต่รักษาระยะห่างทำตัวเหินห่าง ไม่ได้เย่อหยิ่งจองหองเกินเอื้อม

ภายในตึกแห่งหนึ่งของเขตปีกปัณฑูร

“พี่อัน มีเรื่องสนุกให้ชมแล้ว โฮ่ง!” ต้าไป๋พุ่งเข้ามาทางหน้าต่าง พูดอย่างระริกระรี้

“ฮ้าว…เช้าๆ แบบนี้ พูดจาให้มันอ่อนโยนหน่อยได้ไหม…” อันหลินตำหนิด้วยความสะลึมสะลือ

“พี่อัน ผิดแล้ว นี่มันเที่ยงแล้ว!” อุ้งมือของต้าไป๋ตบหน้าอันหลินอย่างแรง

อันหลินกำลังจะพูดว่า หากต้าไป๋ไม่มารบกวน เขาสามารถนอนได้ทั้งวัน จากนั้นอุ้งมือขนาดใหญ่ก็ตะปบลงมา

เพี๊ยะๆ ๆ…

อันหลินเคยถูกตะปบยามเช้าเสียเมื่อไร พลันโมโหสุดขีด ดีดตัวลุกขึ้น “อะไรกันเนี่ย!”

“มีมนุษย์วิหคมา คนงามหน้าอกใหญ่ก้นงอน” ต้าไป๋ยิ้มกะลิ้มกะเหลี่ย ทำท่าเหมือนเป็นเชิงบอกว่า ‘เจ้าน่าจะเข้าใจ’

อันหลิน “…”

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงขึ้นควบต้าไป๋ เหาะขึ้นฟ้าไปอย่างรีบเร่ง

…

ชาวปีกปัณฑูรสิบกว่าชีวิตเยื้องย่างในรั้วสำนัก สีหน้าผ่อนคลาย แต่ทิศทางในการเดินกลับมีเป้าหมาย

“ออกัส เจ้าบอกว่าตอนนี้อันหลินอยู่ที่วิทยาเขตปีกปัณฑูรหรือ”

หญิงสาวหน้าสะสวยสวมชุดกระโปรงสีขาวรัดเอวคนหนึ่ง เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ใสแจ๋ว

ชายรูปงามที่เดินนำหน้าพยักหน้า

เขาหยิบกระดาษสีขาวแผ่นหนึ่งออกมา ด้านบนมีที่อยู่อย่างละเอียดและรูปถ่ายของอันหลิน “ถ้าเขาไม่อยู่บ้าน เราก็รอเขาที่หน้าประตู วันนี้ต้องได้พบเขาแน่นอน”

“อย่างอื่นไม่ว่า แต่อันหลินคนนี้หน้าตาดูดีทีเดียว” หญิงสาวมองรูปถ่ายบนกระดาษพลางยิ้มกริ่ม

เมื่อนักเรียนตามรายทางเห็นใบหน้ายิ้มแย้มอันงดงามบริสุทธิ์ของหญิงสาว ต่างก็มองจนไม่อาจละสายตาได้

“เชอรีล เมื่อถึงเวลาเจ้าช่วยเก็บอาการหน่อย อย่าแสดงอาการบ้าผู้ชายละ” ออกัสพูดด้วยสีหน้าที่ไม่เปลี่ยนไปจากเดิมเลย

เชอรีลเบะปาก ไม่พูดอะไร คิดในใจว่า ‘ออกัสยุ่งเกินไปแล้ว แค่มองผู้ชายก็ต้องกีดกัน ความยุติธรรมอยู่ตรงไหน’

บนท้องนภา ต้าไป๋ทำหน้าตื่นเต้น “ตามกลิ่นไป พวกนางอยู่ข้างหน้านี้นี่แหละ โฮ่ง!”

มุมปากของอันหลินกระตุก ควรจะชื่นชมไหมว่าจมูกของต้าไป๋ดีเหลือเกิน

จากนั้นพวกเขาก็มาถึงเวหาเหนือศีรษะของชาวปีกปัณฑูร เริ่มทอดมองลงไป

“นี่น่ะหรือชาวปีกปัณฑูร คุณพระ เปล่งประกายจริงๆ ด้วย!” อันหลินแสดงอาการตกใจ

“นี่ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ สำคัญที่เจ้าไม่เห็นหรือว่ารูปร่างของพวกนี้ดีกันมากเลย โฮ่ง” ต๋าไปแลบลิ้น ดวงตากลมโตหยาดเยิ้ม จ้องมองเบื้องล่างไม่วางตา

อันหลินมองผู้หญิงที่อยู่ข้างล่าง บางคนสวมชุดกระโปรงบางเบา เผยให้เห็นหัวไหล่และกระดูกไหปลาร้าขาวราวหิมะ มันหลวมโพรก เห็นความขาวผุดผ่องที่กระเพื่อมอีกด้วย

หนึ่งคนหนึ่งสุนัขต่างก็สูดหายใจเข้าลึก เคลื่อนไหวตามชาวปีกปัณฑูรเหนือน่านฟ้า

“ออกัส คนที่ขี่สุนัขข้างบนนั้น เหมือนจะกำลังสะกดรอยตามเราอยู่” จู่ๆ เชอรีลก็โพล่งขึ้นมา

ออกัสพยักหน้า “ข้ารู้สึกได้นานแล้ว แต่ที่นี่เป็นอาณาเขตของสรวงสวรรค์ พวกเขาคงไม่กล้าทำอะไร”

ดวงหน้าของเชอรีลแดงเรื่อ พูดเสียงอ่อยว่า “แต่ข้าคิดว่าพวกเขาต้องทำอะไรแน่ๆ สายตากำลังทำอยู่…”

“หา” ออกัสชะงักไปเล็กน้อย เมื่อได้สติก็เงยหน้ามองขึ้นไป

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน