ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 188

ภายในเรือสำเภาเก่าคร่ำครึและยิ่งใหญ่ อาหารหรูหราถูกยกขึ้นมาจานแล้วจานเล่า

อาหารของชาวปีกปัณฑูรล้วนเป็นวัตถุดิบที่ให้พลังงานสูง อาหารทุกจานเป็นเม็ดยาบำรุงอย่างสมบูรณ์แบบ

พวกอันหลินกินไปไม่น้อย ไม่นานก็รู้สึกว่าร่างกายร้อนรุ่ม ขณะเดียวกันความล้นเหลือก็แผ่ซ่านไปทั่ว

“มา เชอรีล ข้าขอดื่มให้เจ้าหนึ่งจอก ขอบคุณไข่มังกรภูตเปลวไฟน้ำแข็งของเจ้า!” อันหลินชูจอกขึ้น พูดด้วยสีหน้าซาบซึ้ง

เชอรีลยิ้มบางๆ ชูจอกขึ้นร่วมดื่มกับอันหลิน

นัยน์ตางดงามของนางวนเวียนไปตามร่างกายของอันหลินไม่หยุด ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่บ้าง

ออกัสเดินเข้ามา กระซิบเตือนว่า “เชอรีล เก็บความบ้าผู้ชายของเจ้าไป พรุ่งนี้ต้องไปร่วมงานแลกเปลี่ยนมรรคเทศนา!”

“รู้แล้วหน่า…เจ้าน่ารำคาญจริง…” เชอรีลเบาะปากนุ่มชุ่มชื้นเล็กน้อยแล้วพูดต่อว่า “อย่างไรเสียก็สู้สหายอันหลินไม่ได้ เจ้าตึงเครียดขนาดนั้นแล้วมีประโยชน์อะไร”

ออกัส “…”

มื้อเที่ยงมื้อนี้ อันหลินกับพวกต้าไป๋ก็สนุกสนานมากทีเดียว

หลังกินอิ่มหนำสำราญ ก็จวนจะพลบค่ำแล้ว

จากนั้นอันหลินก็ออกจากเรือสำเภา จูงต้าไป๋เดินทอดน่องไปตามถนนของรั้วสำนัก

“พี่อัน เจ้าว่าพอน้องสี่ออกมา จะส่งไปฝึกที่สำนักสัตว์เทพของข้าสักระยะไหม” จู่ๆ ต้าไป๋ก็โพล่งขึ้นมา

อันหลินชะงักไปเมื่อได้ฟัง เขาไม่เคยคิดถึงปัญหานี้เลย

มังกรภูตเปลวไฟน้ำแข็งเพิ่งถือกำเนิด แม้จะยอมรับว่าเขาเป็นเจ้านาย แต่จะทำให้มันเติบโตอย่างราบรื่นได้อย่างไรนั้น อันหลินยังสับสนมึนงง

“อืม…ให้มันเรียนอนุบาลได้” อันหลินครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วพยักหน้าเห็นด้วย

“โฮ่ง! ข้าจะแนะนำอาจารย์ให้น้องสี่เอง!” ต้าไป๋พูดไปก็ตื่นเต้นขึ้นมาอีกแล้ว เขานึกภาพที่น้องสี่เติบโตอย่างสมบูรณ์แข็งแรงภายใต้การดูแลของมัน

“อืม ในเมื่อน้องสี่เป็นมังกรภูตเปลวไฟน้ำแข็ง ธาตุน่าจะเกี่ยวข้องกับไฟ ข้ารู้เรื่องเพลิงไม่น้อยเช่นกัน บางทีอาจจะให้ความรู้ด้านไฟกับมันได้” จิตวิญญาณแห่งความเป็นครูของเจ้าอัปลักษณ์ลุกโชนแล้ว มันวาดฝันถึงอนาคตที่ทรงพลังของน้องสี่ภายใต้การสอนสั่งของมัน

เสี่ยวหงเองก็พูดเสียงหวานว่า “เช่นนั้นข้าทำหน้าที่สอนให้น้องสี่สังเคราะห์แสงก็แล้วกัน!” มันนึกถึงรูปร่างท่าทางของน้องสี่ที่สูงขึ้นเรื่อยๆ ภายใต้แสงอาทิตย์แล้ว

อันหลิน “…”

“พูดเรื่องพวกนี้ตอนนี้ยังเร็วไป เหลือเวลาอีกตั้งมากกว่าน้องสี่จะฟักตัว พวกเรากลับไปดูน้องสี่กันก่อนเถอะ!” อันหลินคิดว่าเดินเล่นนาน ได้เวลากลับแล้ว

พวกต้าไป๋ก็พยักหน้ารัวๆ ความรักความห่วงใยของเหล่าพี่สาวและพี่ชายเกิดขึ้นตามธรรมชาติ

พวกเขาจึงเดินมาถึงหน้าที่พักด้วยประการละฉะนี้

“เอ๊ะ ช่างเป็นกลิ่นที่หอมเหลือเกิน!”

ต้าไป๋สูดจมูกฟุดฟิด น้ำลายจะไหลออกมาแล้ว

“ทำไมรู้สึกเหมือนลอยออกมาจากที่พักของข้าเลยล่ะ” อันหลินกะพริบตาอย่างแปลกใจ

ดวงตาดุจโคมไฟของเจ้าอัปลักษณ์สว่างวาบ พูดด้วยอากัปกิริยาที่มองเห็นทุกอย่างทะลุปรุโปร่งว่า “พี่อัน แฟนคลับตัวยงของเจ้ากำลังเตรียมมื้อค่ำอันหรูหราให้เจ้าอยู่ข้างในแน่ๆ เลย”

อันหลินได้สติ มีความเป็นไปได้ว่าเหยาหมิงซีกับเหยาซิ่วจะสร้างเซอร์ไพรส์ให้เขา

เมื่อคิดได้ดังนั้น เขาก็อดหัวเราะไม่ได้ “พวกเขาช่างตั้งใจดีจริงๆ”

แฟนคลับสร้างเรื่องอบอุ่นใจเช่นนี้บ้างเป็นครั้งคราว เขารู้สึกเบิกบานใจไม่น้อยเลย

ขณะนั้นเอง เสี่ยวหงก็ยื่นศีรษะแดงฉูดฉาดของมันออกมา พูดอย่างฉงนใจว่า “เอ๊ะ น้องสี่ล่ะ”

คำพูดของเสี่ยวหงทำให้ทุกคนได้สติ พากันเบนสายตามองริมหน้าต่างอย่างพร้อมเพรียงกัน

ตรงนั้นว่างเปล่า

เอ๊ะ

น้องสี่ล่ะ…

อันหลิน ต้าไป๋และเจ้าอัปลักษณ์ต่างก็ตกอยู่ในความเงียบ

ถึงขั้นว่าแม้แต่หายใจก็เริ่มหวาดกลัวขึ้นมา

ต้าไป๋เดินไปหน้าประตู เผลอสูดหายใจหนึ่งหน พูดเสียงเบาหวิวว่า “เหมือนจะเป็นกลิ่นไข่…”

สองมือที่กำด้ามจับประตูของอันหลินชะงัก เนื้อตัวเริ่มสั่นระริกขึ้นมา

ประตูเปิดออก

กลิ่นหอมกรุ่นโชยมา ชวนให้เคลิบเคลิ้ม

แต่ว่าทุกคนกลับรู้สึกว่าเริ่มหายใจติดขัดแล้ว

“เซอร์ไพรส์!”

เหยาหมิงซีกับเหยาซิ่วตะโกนพร้อมกัน ต้อนรับการกลับมาของไอดอลของพวกเขาด้วยรอยยิ้ม

“ศิษย์พี่อันหลิน พวกเราเตรียมมื้อค่ำแสนอร่อยไว้ให้ท่าน รีบมาชิมดูเถอะ!” แขนขาวเกลี้ยงเกลาดุจหิมะของเหยาซิ่วคล้องแขนอันหลิน ดึงเขาไปยืนอยู่หน้าโต๊ะ

จากนั้นนางก็พูดอย่างตื่นเต้นว่า “นี่คือไข่ขาวรากบัว อันนี้กุ้งมังกรไข่แดง นี่เป็นข้าวผัดไข่ ส่วนอันนี้ไข่เจียวเหลืองทอง อันนี้…”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน