ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 202

“มาได้สวยเลย!” หวังเสวียนจ้านตะโกนลั่น หอกยาวที่ห้อมล้อมด้วยกระแสไฟพุ่งไปหาเสือยักษ์สีทอง

กรงเล็บของมันปะทะเข้ากับหอกยาว พลังงานระเบิดแผ่กระจายไปทั่วเป็นรูปวงกลม

หวังเสวียนจ้านถูกพลังอันยิ่งใหญ่สะเทือนจนถอยออกมาหลายก้าว เสือยักษ์ตีลังกาแล้วตกลงบนพื้นทันใด

“หึๆ เจ้าหนุ่ม ใช้ได้นี่นา” เสือยักษ์แสยะยิ้ม

ทันใดนั้นก็มีลมแรงสีทองปรากฏขึ้นภายในรัศมีสามจั้ง ขณะที่สายลมพัดกรรโชก ต้นไม้รอบกายถูกบดขยี้จนแหลกเป็นผุยผง จากนั้นก็ถูกแผดเผาจนสิ้นซาก

เมื่ออันหลินเห็นฉากนี้ก็ถอยกรูด ลมหายใจก็เริ่มถี่กระชั้นขึ้นมา นี่มันบาเรียที่สมบูรณ์แบบชัดๆ!

ต้องเอาชนะสัตว์ปราณตัวหนึ่งจึงจะได้จอกศักดิ์สิทธิ์โลหะมาครอง การประลองนี้ยากเกินไปหรือเปล่า!

อันหลินคิดว่าตนเป็นปลาเค็มอยู่ข้างๆ ก็พอแล้ว พลังยุทธ์อย่างเขาทะเล่อทะล่าเข้าไปสมทบรังแต่จะสร้างปัญหา

เริ่มมีเกล็ดมังกรปรากฏไปทั่วร่างกายหวังเสวียนจ้าน กลิ่นอายของพลังหนาแน่นยิ่งกว่าเดิม เมฆดำปกคลุมไปทั่วนภา เสียงสายฟ้าคำรามดังสะเทือนเลือนลั่น

รอบตัวเขาเริ่มมีบาเรียสายฟ้าก่อตัว กระแสไฟเพ่นพ่านไปทั่วดุจอสรพิษนับพันนับหมื่น พลังแห่งสายเลือดมังกรโบราณถูกปลุกแล้ว กระจายพลังที่ชวนให้พรั่นพรึงออกมา

อันหลินที่ยืนอยู่ข้างๆ ทำได้แค่พยักหน้ารัวๆ นี่สินักพรตระดับแปลงจิตที่ยิ่งใหญ่ขนานแท้ แรงกดดันแก่กล้ากว่าเสือยักษ์สีทองตัวนั้นหลายเท่านัก

เสือยักษ์สีทองสะดุ้งโหยง สัมผัสได้ถึงพลังที่ยิ่งใหญ่เช่นเดียวกัน คำรามใส่หวังเสวียนจ้าน กระแสเสียงกลายเป็นคลื่นสีทองพุ่งไปจู่โจมหวังเสวียนจ้าน

เสียงคำรามเรียกได้ว่าสะเทือนสิบลี้ แม้แต่แผ่นดินก็สั่นไหวจนแตกระแหง

อันหลินกับหลิวเชียนฮ่วนอุดหูด้วยความทรมาน

หวังเสวียนจ้านที่ถูกคลื่นเสียงโจมตีนิ่งไม่ไหวติง ยืนตระหง่านอยู่ที่เดิม

“คำรามแข่งกับข้าหรือ” หวังเสวียนจ้านแสยะยิ้ม แผดเสียงมังกรคำรามใส่เสือยักษ์สีทอง “กรรซ์!”

เสียงมังกรคำรามเจืออานุภาพอันสูงส่งของมังกรและเสียงอสนีบาต กระแสเสียงน่ากลัวยิ่งกว่าเดิม กลบเสียงคำรามของเสือยักษ์สีทองจนมิดในพริบตา อาณาบริเวณในหนึ่งร้อยจั้งถูกคลื่นเสียงสะเทือนจนทรุดตัว

อันหลินกับหลิวเชียนฮ่วนอุดหูด้วยความทรมานอย่างยิ่ง อย่าว่าแต่แก้วหูจะแตกเลย แม้แต่ศีรษะก็ได้รับแรงกระทบกระเทือนจนมึนงง เกือบจะตาเหลือกน้ำลายฟูมปากแล้ว

“ท่านหัวหน้า อย่าทำร้ายเพื่อนร่วมกลุ่ม!” อันหลินตะโกนด้วยความเจ็บปวด แต่ถูกฝังกลบในคลื่นเสียงอันน่ากลัวในพริบตา

พวกเขาสองคนจะร้องไห้อยู่รอมร่อแล้ว จะสู้ก็สู้กันสิ แข่งว่าเสียงใครดังกว่ากันมันหมายความว่าอย่างไร

ถ้าเป็นแบบนี้ ไม่ทันได้สู้ด้วยซ้ำ พวกเขาคงตายเพราะฝ่ายตัวเองก่อนแล้ว…

เสือยักษ์สีทองถูกเสียงคำรามของหวังเสวียนจ้านสะเทือนจนกระอักเลือด นัยน์ตาเบิกกว้าง ทำหน้าครั่นคร้ามใจ

ตอนแรกมันอยากอาศัยเสียงคำรามขู่ให้ศัตรูกลัว แต่คาดไม่ถึงเลยว่าเสียงของอีกฝ่ายจะดังกว่ามัน

ไม่ได้การ…ชายคนนี้แข็งแกร่งยิ่งนัก เราสู้ไม่ไหว…

สัญชาตญาณของเสือยักษ์สีทองบอกมัน หากไม่หนีต้องจบเห่เป็นแน่

“ตายเสียเถอะ วิชาพยัคฆ์พิฆาต!”

มันแผดร้องเสียงดัง กรงเล็บตะปบผิวดินทันใด ฝุ่นผงพวยพุ่งตลบอบอวล

หวังเสวียนจ้านเกร็งไปทั้งตัวเมื่อได้ยิน เตรียมพร้อมรับมือ

สามวินาทีต่อมา สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปโดยพลัน พูดเสียงกร้าวว่า “บัดซบ คิดจะหนีหรือ!”

กระแสไฟดังเปรี๊ยะไปทั้งตัว พุ่งออกไปยังทิศทางที่เสือยักษ์สีทองตัวนั้นหลบหนีหายไป

อันหลินกับหลิวเชียนฮ่วนยังยืนแคะหูอยู่ที่เดิม

ดวงตาสุกใสของหลิวเชียนฮ่วนน้ำตารื้น พูดด้วยใบหน้าที่เศร้าหมองว่า “อันหลิน เจ้าว่าข้าหูหนวกไปแล้วหรือยัง ทำไมตอนนี้ข้าไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย…”

อันหลินอ้าปากค้าง แหกปากเสียงดังว่า “หา ท่านว่าอะไรนะ!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน