ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 204

ดวงตาสีม่วงของหลิวเชียนฮ่วนกะพริบปริบๆ พูดเสียงจริงจังว่า “ข้าคิดว่าพวกเราถูกหลอกแล้ว”

มุมปากของอันหลินกระตุก กุมขมับ “มันไม่ใช่แค่ท่านคิดว่า นี่มันเป็นเรื่องที่ชัดเจนอยู่แล้ว!”

ภายในหอไข่มุก นอกจากพื้นและกำแพงที่สะอาดสะอ้านแล้ว ไม่มีอะไรเลย!

แม้แต่ชั้นของหอคอยก็มีแค่ชั้นเดียว ว่างเปล่าจนชวนให้รู้สึกพรั่นใจ

ทอดมองไปมีจอกศักดิ์สิทธิ์กับผีอะไร นี่มันกรงขังชัดๆ

“เฮ้อ ข้าประมาทไปแล้ว ไม่รู้สึกถึงจิตสังหารจึงบุ่มบ่ามเข้ามา ไม่คิดเลยว่าเจตนาของศัตรูจะเป็นการขังพวกเรา” หวังเสวียนจ้านตำหนิตัวเอง ขมวดคิ้วมุ่นอยู่ข้างๆ

“ไม่เป็นไร ก็แค่หอคอย เราสามคนร่วมมือกันต้องทลายมันได้แน่!” อันหลินพูดให้กำลังใจเพื่อนร่วมกลุ่ม

จากนั้นเขาก็ล้วงกระบี่พิชิตมารแล้วเริ่มฟันผนังของหอไข่มุก

พรึ่บๆ ๆ…

กระบี่พิชิตมารคมกริบอย่างยิ่ง ลำแสงฟาดผนังเส้นแล้วเส้นเล่า แต่กลับไม่ทิ้งร่องรอยอะไรเลยสักนิด

“หมัดสะเทือนขุนเขา!”

เมื่ออันหลินเห็นว่าใช้กระบี่ไม่ได้ผล จึงใช้พลังเซียน

ตูม! แสงทองระเบิด ระหว่างที่พลังงานซัดสาด ผนังกลับไม่เป็นอะไรเลย

“พับผ่าสิ แข็งขนาดนี้เลยหรือ หรือข้าต้องใช้หมัดปรมาณูอัสนี” ความฮึกเหิมของอันหลินถูกปลุก พูดด้วยนัยน์ตาที่เย็นเยียบ

เมื่อหวังเสวียนจ้านกับหลิวเชียนฮ่วนได้ยินคำพูดของอันหลิน ก็ตกใจจนพุ่งเข้าไปกอดแขนเขาไว้แน่น

“สหายอันหลิน มีอะไรค่อยพูดค่อยจากัน อย่าวู่วาม!” หวังเสวียนจ้านทำหน้าวิตกกังวล

“อันหลิน เจ้าอยากยอมแพ้ในยี่สิบนาที อย่ายกธงขาวด้วยวิธีระเบิดพลีชีพสิ เจ็บมากนะ!” หลิวเชียนฮ่วนวิงวอนร้องขอ

หวังเสวียนจ้านกับหลิวเชียนฮ่วนที่เคยเห็นหมัดปรมาณูอัสนีประจักษ์แก่ตา รู้ซึ้งถึงความน่ากลัวของพลังนี้ดี ถึงตอนนั้นไม่ว่าจะระเบิดหอคอยได้หรือไม่ จุดจบของพวกเขามีเพียงอย่างเดียว นั่นก็คือตกรอบยกกลุ่ม

เพื่อไม่ให้อันหลินลงมือ หวังเสวียนจ้านกับหลิวเชียนฮ่วนเองก็ทดลองทำทุกวิถีทางเช่นกัน

เขตอาคมมังกรอัสนีของหวังเสวียนจ้านแผ่ออกมาอย่างสิ้นเชิง หอกอัสนีอันยิ่งใหญ่ทะลวงผนังจนสั่นสะเทือน กระแสไฟลุกลามไปทั่วทุกอณูของหอคอย

หลิวเชียนฮ่วนเองก็ใช้ลำแสงสุดท้ายโจมตีผนัง การกระจายของพลังงานทำให้อันหลินถอยหลังหลายก้าว แต่การโจมตีแบบนี้ ยังคงทำลายผนังหอคอยไม่ได้อยู่ดี

พวกเขาไม่ยอมท้อแท้ ปล่อยพลังเซียนอันแก่กล้าต่อไป ภายในหอคอยมีเสียงดังตูมตามอย่างต่อเนื่อง

ผ่านไปครู่หนึ่ง ทั้งสองก็นอนหายใจหอบบนพื้น ใบหน้ามีแต่ความไม่ยอมแพ้

“ไยหอคอยนี่ถึงได้แข็งกว่ากระดองเต่าเสียอีก” หวังเสวียนจ้านพูดด้วยความเจ็บใจ

หลิวเชียนฮ่วนไม่อยากพูดอะไร หยิบมือถือออกจากแหวนมิติแล้วเริ่มเล่นขึ้นมา

…

บนท้องนภาเหนือเทือกเขาจงหลง มนุษย์ที่มีปีกสีขาวสามคนกำลังเหาะเหินอย่างเชื่องช้า พร้อมกับระแวดระวังรอบข้างไม่หยุด แสงอาทิตย์อาบร่างของพวกเขา แผ่รัศมีเบาบาง

ทั้งสามก็คืออกัส เชอรีลและอาเธอร์แห่งสวนเอเดนนั่นเอง

“ออกัส มีหอคอยสีขาวอยู่เบื้องหน้า เจ้าว่าข้างในจะมีจอกศักดิ์สิทธิ์หรือไม่” แววตาของเชอรีลเป็นประกาย ชี้หอคอยสีขาวที่เปล่งประกายอยู่ท่ามกลางขุนเขา พลางพูดอย่างตื่นเต้น

“มีหอคอยที่ตั้งอยู่ในบริเวณที่สะดุดตาแบบนี้ ข้ารู้สึกว่าแปลกๆ ชอบกล”

ออกัสขมวดคิ้วจ้องหอคอยแล้วกล่าวออกมา

“แต่มีเป้าหมายย่อมดีกว่าค้นหาอย่างไม่มีเป้าหมาย พวกเราเข้าไปดูกันหน่อยเถอะ!” อาเธอร์คิดว่าอย่างไรเสียหากว่ามีการดักซุ่ม ความสามารถอย่างพวกเขาหลบหนีก็ไม่ใช่เรื่องยาก สู้ลองไปสำรวจดูสักหน่อยดีกว่า

เชอรีลก็พยักหน้าอย่างลิงโลดใจเช่นกัน “เห็นด้วย!”

ผลโหวตจึงเป็นสองต่อหนึ่งด้วยเหตุนี้

ทั้งสามเริ่มมุ่งหน้าไปยังหอคอยสีขาว

ไม่นานก็มาถึงเวหาเหนือหอคอยสีขาว

ทั้งสามคนเหาะลงไปยังทางเข้าของหอคอย พบว่ามีม่านลายน้ำบดบังทัศนวิสัย ไม่เห็นสถานการณ์ภายในหอ

พวกเขาทะลุผ่านม่านลายน้ำอย่างระแวดระวังและเข้าสู่ภายในหอ

จากนั้นพวกเขาก็ตะลึงงัน

ใช่แล้ว ทั้งหกใบหน้างงเป็นไก่ตาแตก!

“แย่แล้ว พวกเราถูกสรวงสวรรค์ดักซุ่ม!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน