ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 206

เวลาในการสำแดงการกู้ชีพศักดิ์สิทธิ์ของออกัสมีจำกัด หลังหอไข่มุกระเบิดแล้วก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป

ร่างของทุกคนกลับมาชัดเจนอีกครั้ง จากนั้นก็ถูกคลื่นพลังงานโจมตี…

แม้พลังงานจะลดลงไปมากแล้ว แต่อานุภาพยังคงน่ากลัวอย่างยิ่ง ทั้งหกคนต่างก็ถูกระเบิดจนกระเด็นกระดอนอย่างไม่ปรานี

อันหลินถูกกระแทกจนกระอักเลือดกลิ้งหลุนๆ บนพื้น

รอบข้างมีฝุ่นตลบอบอวล เต็มไปด้วยเสียงร้องโอดโอย

สายลมโชยมา พัดฝุ่นจนกระจาย หลุมขนาดใหญ่ปรากฏให้เห็นตรงหน้า

เขาตะเกียกตะกายลุกขึ้นจากขอบหลุมอย่างยากลำบาก กวาดสายตามองรอบทิศอย่างหวาดระแวง ยังมีตัวแทนของหอสร้างโลกอยู่ในละแวกนี้ จะประมาทไม่ได้เป็นอันขาด

เชอรีลกอดออกัสที่สลบไสลไว้ มือส่องแสงสีขาวบริสุทธิ์ กำลังรักษาอาการบาดแผลภายนอกของเขา

ใจกลางของก้นหลุม มีสิ่งมีชีวิตสีเหลืองทอง นัยน์ตาปล่อยประกายไฟแปลบปลาบ

มันสั่นระริก ของเหลวสีทองซึมออกจากผิวหนัง ควันขาวผุดออกมา หายใจหอบไม่หยุด

อันหลินชักกระบี่พิชิตมารออกมาทันใด ร่างกายเกร็งไปทั้งตัว

เบื้องหน้าเขาเป็นหวงส่าน ตัวแทนแกนนำของหอสร้างโลก!

“โชคดีที่ข้ามีอาวุธวิเศษคุ้มกัน มิเช่นนั้นคงถูกระเบิดจนตกรอบแน่ แค่กๆ…” หวงส่านถ่มเลือดออกมาหลายคำ นัยน์ตาเย็นเยือกเหลือบมองบริเวณหนึ่ง ตรงนั้นมีมนุษย์หินที่ถูกระเบิดจนล้มอยู่บนพื้น

ฟิ้ว! มันกลายเป็นสายฟ้าสีทองเส้นหนึ่ง พุ่งไปอยู่ข้างหงโต้วในพริบตา ยกเท้าแล้วเตะออกไปโดยพลัน

ตูม! ชั่วขณะที่พลังงานระเบิด หงโต้วก็ร้องโหยหวน ร่างกายสูงใหญ่ก็ลอยขึ้นฟ้า

หวงส่านจ้องมองท้องฟ้าแล้วพุ่งขึ้นไปอีกครั้ง นกนางแอ่นที่เนื้อตัวดำเกรียมก็บินทะยานตามไปด้วย ทิ้งร่องรอยอันเย็นเยียบไว้…

อันหลิน “…”

“อันหลิน อย่าปล่อยให้พวกเขาหนีไปได้!” หวังเสวียนจ้านตะโกนลั่น

อันหลินได้สติ ดูเหมือนหวงส่านกำลังสั่งสอนเพื่อนร่วมทีม แท้จริงแล้วกำลังฉวยโอกาสหลบหนีต่างหาก!

เขาขี่ก้อนอิฐเหาะไปหาตงเยี่ยน หันมองหวังเสวียนจ้านแวบหนึ่ง กลับพบว่าหวังเสวียนจ้านกำลังโรมรันพันตูกับงูเหลือมที่มีพลังแก่กล้า ปลีกตัวมาไม่ได้

“เอ่อ…จะให้ข้าไปตามพวกมันทั้งสามเพียงลำพังหรือ ท่านแน่ใจนะว่าจะไม่ไปส่ง” มุมปากของอันหลินกระตุก พูดด้วยความมึนงง

น่าเสียดายที่ไม่มีใครตอบคำถามเขา

สิ่งที่ตอบเขา มีเพียงสายฟ้าสีทองที่ฟาดมาแต่ไกลเท่านั้น…

เปรี้ยง!

ในช่วงเวลาคับขัน เขาใช้ก้อนอิฐกำบังกาย ขัดขวางการโจมตีที่โผล่มากะทันหันไว้

ขณะที่สายฟ้าระเบิด ก้อนอิฐชองเขาก็ถูกกระเทือนจนชะงักไป

อันหลินชะโงกหน้ามา กลับพบว่ามีคมดาบน้ำแข็งนับร้อยกำลังพุ่งตรงมา

เขาหดหัวทันที หลบอยู่หลังก้อนอิฐต่อไป

แรงกระแทกรุนแรงทำให้ก้อนอิฐเกิดเสียงดังกึก ไอเย็นเยือกอบอวลไปทั่วพื้นที่ หนาวเย็นจนเขาตัวสั่นเทิ้ม

ให้ตายเถอะ! จะไล่ตามอย่างไรอีก!

“ลำแสงสุดท้าย!”

ในตอนนั้นเอง พลังงานสีชมพูพุ่งเฉียดร่างกายอันหลินไปพร้อมกับกลิ่นอายที่ร้อนระอุ

ตูม! มีเสียงหวีดร้องของนกนางแอ่นแว่วมาไกลๆ

“ฮาย! วีรสตรีมาช่วยหมีควายแล้ว!” หลิวเชียนฮ่วนขี่คทาขนนกมา ผมสั้นประบ่าสีชมพูพลิ้วไหวไปตามลม ใบหน้าขาวผ่องงดงามเปื้อนยิ้ม

อันหลินที่ถูกมองเป็นหมีควายอัดอั้นใจยิ่งนัก ไม่ชายตามองหลิวเชียนฮ่วน แต่มองไปทางตงเยี่ยนที่หนีไป

ตัวแทนของหอสร้างโลกเรื่องอื่นไม่ว่า แต่ด้านการหลบหนี พวกมันเป็นอันดับหนึ่งแน่นอน

แม้ตงเยี่ยนจะถูกลำแสงสุดท้ายโจมตี แต่ยังคงว่องไวดุจสายลม หายลับไปในเส้นขอบฟ้าภายในเสี้ยววินาที

“ไปกันเถอะ! ครั้งนี้ปล่อยพวกมันไปก่อน พวกเราไปช่วยศิษย์พี่หวังเสวียนจ้านจัดการงูเหลือมกัน”

หลิวเชียนฮ่วนเห็นตัวแทนของหอสร้างโลกเผ่นแน่บไปไวปานนี้ ก็หมดความคิดจะไล่ล่าต่อ จึงพูดพลางโบกมือส่งๆ

ณ จัตุรัสฟ้าคราม การร่วมมือระหว่างสวนเอเดนกับสรวงสวรรค์ ทำให้บรรยากาศในจัตุรัสคึกคักขึ้นมาอีกครั้ง

“ในที่สุดเทพอันก็สำแดงเดชอีกแล้ว หมัดปรมาณูอัสนีของเขา ไม่ว่าจะเห็นกี่ครั้งก็ตะลึงทุกครั้ง!”

“ออกัสก็เท่มากเหมือนกัน ระหว่างที่พวกเขาสองคนทลายหอคอยนั่น ต่างก็มีบทบาทที่สำคัญกันทั้งคู่”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน