ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 223

เสียงร้องขอความช่วยเหลือของผู้ชายยังคงดังก้อง

มุมปากของรองผู้อำนวยการอวี้หัวกระตุก แก้ไขคำพูดว่า

“หลิวเชียนฮ่วนจากสรวงสวรรค์ตกรอบ!”

ส่วนชายที่ฝังร่างอยู่ใต้ก้อนอิฐ รอบๆ ไม่มีแสงทองส่องสว่าง จึงไม่นับว่าตกรอบ

นักเรียนหลายหมื่นชีวิตเห็นว่าเทพอันของพวกเขาไม่ตกรอบ เดิมควรดีอกดีใจ แต่ตอนนี้กลับโห่ร้องไม่ออก

เพราะแม้แต่พลังที่น่ากลัวปานนั้นเทพอันยังรอดมาได้ ทว่าบัดนี้กลับถูกก้อนอิฐทับ มันช่าง…

“ช่วยด้วย…”

เสียงร้องของชายหนุ่มอ่อนแรงลงทุกที

จนกระทั่งเสียงประกาศว่า ‘หลิวเชียนฮ่วนตกรอบ’ ของรองผู้อำนวยการอวี้หัวดังขึ้น เขาจึงหยุดดิ้นรน

เขารู้ว่า ตอนนี้ไม่มีใครช่วยเขาได้แล้ว

อันหลินหายใจรวยรินอยู่ใต้ก้อนอิฐสีดำ

เขาอยากให้อิฐก้อนนี้หดเล็กลง แต่เขาที่หมดสิ้นแรงกายแถมยังบาดเจ็บสาหัส กลับทำสิ่งนี้ได้ยากเหลือเกิน

เมื่อได้ยินว่าทุกคนตกรอบกันหมดแล้ว จู่ๆ เขาก็ตระหนักได้ถึงประการหนึ่งนั่นก็คือ สรวงสวรรค์ของพวกเขาชนะแล้ว! หากชนะแล้วทำไมเขาถึงถูกทับอยู่ตรงนี้เล่า

“ข้าจะกลับไป รีบช่วยส่งข้าออกไปที!”

“ข้าจะกลับไป รีบช่วยส่งข้าออกไปที…”

ผ่านไปครู่ใหญ่ มีเสียงดังขึ้นในอากาศ

“การออกจากการแข่งขันมีเพียงสองวิธี หนึ่งคือแพ้พ่าย กระตุ้นยันต์ประเมินผลแพ้รบ สองคือชิงจอกศักดิ์สิทธิ์ คว้าชัยชนะมาครอง ไม่มีวิธีอื่นแล้ว”

มุมปากของอันหลินกระตุกเมื่อได้ฟัง

แพ้งั้นเหรอ ไม่เห็นเหรอว่าฉันแพ้อิฐดำแล้วเนี่ย!

ชิงจอกศักดิ์สิทธิ์มาครองเหรอ ฉันถูกอิฐดำทับ ชิงจอกศักดิ์สิทธิ์กับผีอะไร!

“ได้ๆ ๆ…ไม่ปล่อยข้าออกไป เช่นนั้นทุกคนก็ดูข้าถูกทับไปเถอะ…” อันหลินพูดอย่างอ่อนระโหยโรยแรง

ผู้ชมหลายหมื่นคนในจัตุรัสฟ้าครามเอือมระอาเมื่อได้ยินคำพูดของอันหลิน

พวกเขาอยากเห็นอันหลินถูกทับงั้นหรือ แน่นอนว่าไม่อยาก!

แต่การประลองครั้งนี้ยังไม่สิ้นสุด พวกเขาจะทำอย่างไรได้

โชคดีที่ไม่นานเรื่องราวก็พลิกผัน เด็กหญิงคนหนึ่งเดินกะเผลกเข้ามา ปรากฏสู่สายตาของผู้คน

ชุดกระโปรงสีขาวของนางเปื้อนเลือด ใบหน้าขาวผุดผ่องราวหิมะก็มีบาดแผลจากไฟคลอกด้วยเช่นกัน แลดูจนตรอก

นางเดินไปหยุดข้างอิฐดำ เตะมันจนกระเด็น

ตูม! ดูเหมือนจะแรงไปหน่อย อิฐดำลอยออกไปค่อนข้างไกล

อันหลินเองก็ถูกทำร้ายเป็นครั้งที่สอง ครวญครางเสียงต่ำ แต่แรงกดดันก็หายไปแล้วในที่สุด

ใต้แสงจันทร์สีขาวนวล เขาเห็นร่างที่ดูเปล่าเปลี่ยวเดียวดาย

เด็กหญิงแย้มยิ้ม หิ้วตัวอันหลินขึ้นปานเป็นกระต่าย เสียงใสแจ๋วแต่กลับเจือความแหบพร่าดังขึ้น “ผู้พิทักษ์ฝ่ายซ้าย พวกเราชนะแล้ว”

อันหลินมองรอยยิ้มใสซื่อ พยักหน้า เค้นรอยยิ้มออกมาหยอกเย้าว่า “พวกเราเอาชนะพวกเขาได้ด้วยพลังชีวิตเหมือนแมลงสาบ เนื้อหยาบหนังหนาต่างหากที่ถูกต้อง”

เด็กหญิงขมวดคิ้วโก่ง ปล่อยอันหลินลง พูดอย่างเสียดายว่า “น่าเสียดาย…ตำหนักของข้าหนังหยาบไม่พอ เนื้อหนาไม่พอ ถูกระเบิดเสียแล้ว…”

อันหลินกวาดมองรอบตัว มีเพียงซากปรักหักพัง ไหนเล่าจะเห็นตำหนัก จึงอดถอนหายใจไม่ได้ ความจริงเขาไม่ได้ผูกพันอะไรกับตำหนักนั่นหรอก เพียงแต่เมื่อเห็นเด็กหญิงไม่มีบ้าน ต้องใช้ชีวิตตากแดดตากลม ในใจก็เกิดความสงสารและเสียดายอย่างช่วยไม่ได้

ขณะที่เขากำลังจะพูดปลอบใจว่า ‘เมื่อสิ้นบ้านแล้ว ยังสร้างใหม่ได้’ แต่เด็กหญิงกลับชิงพูดก่อนว่า “ออกมาเถอะ วังหมายเลขยี่สิบสี่!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน