ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 225

หลังผ่านการย่ำยีที่โหดร้ายทารุณอย่างมหันต์แล้ว อันหลินก็นอนแผ่กับพื้นอย่างหมดอาลัยตายอยาก แสดงท่าทียอมจำนนต่อชะตา

ดวงหน้าอันงดงามของหญิงสาวเข้าสู่คลองจักษุของเขาอีกครั้ง แม้ใบหน้าจะเปื้อนยิ้มที่น่าหลงใหล แต่ในสายตาเขา รอยยิ้มนี้ไม่ต่างอะไรกับรอยยิ้มชั่วร้ายของปีศาจร้ายเลย

“ภาพของข้าเข้าตาสหายอันหลินไหม” หลินจวิ้นจวิ้นถามด้วยรอยยิ้ม

“ภาพวาดของใต้เท้าเทียนอวี่ลึกล้ำกว้างไกล วิเศษเหนือคำบรรยาย ไม่มีผู้ใดเทียบได้!” อันหลินประจบประแจงอย่างอ่อนแรง

“เช่นนี้เองหรือ ความจริงข้ายังมีภาพสุดท้าย อันหลินมาชมอีกสักหน่อยเถอะ” เสียงนุ่มละมุนดุจธารน้ำไหลเอื่อยกระทบโสตประสาท แต่กลับทำให้อันหลินสะดุ้ง

เขาตกใจจนเกือบจะเด้งตัวขึ้นมา พูดอย่างประหลาดใจว่า “ยังมีอีกหรือ!”

หลินจวิ้นจวิ้นขมวดคิ้ว “ทำไม เจ้าไม่ชอบหรือ”

“ชอบ…ชอบมาก” อันหลินฝืนยิ้มออกมา หากมีกระจก เขาจะพบว่ารอยยิ้มในตอนนี้น่าเกลียดกว่าร้องไห้เสียอีก

อันหลินลุกขึ้นอย่างยากลำบาก เดินกะเผลกไปยืนข้างหญิงสาวคนนั้น ภาพวาดสุดท้ายของหลินจวิ้นจวิ้นต้องเป็นท่าไม้ตายแน่ เขากระวนกระวายกับสิ่งนี้อย่างยิ่ง

แต่ทว่า เมื่อภาพวาดปรากฏแก่สายตา เขากลับยืนอึ้งอยู่กับที่

นกกระเรียนสมจริงดั่งมีชีวิตโบยบินท่ามกลางขุนเขา ความสุนทรีเลือนรางไกลโพ้นโชยมาปะทะหน้า มันเป็นภาพที่งดงามอย่างยิ่ง ความงามหนึ่งเดียวที่ขาดก็คือ ดวงตาของนกกระเรียนไม่ถูกเติมลงไป

เขามองภาพวาดที่คุ้นหน้าคุ้นตาอึ้งๆ นานกว่าจะเอ่ยปากพูดว่า “ภาพนี้…นกกระเรียนตาโตใช่ไหม!”

ตอนแรกหลินจวิ้นจวิ้นพึงพอใจกับปฏิกิริยาของอันหลินมาก แต่บัดนี้เมื่อได้ยินเขาพูด พลันแน่นหน้าอกขึ้นมา ลมหายใจเริ่มถี่กระชั้น “หึ นกกระเรียนตาโตตัวนั้นนั่นแหละ…เพราะมีคนไร้มารยาทรบกวน นกกระเรียนในภาพวาดถึงได้กลายเป็นนกกระเรียนตาโตที่เจ้าว่า ตอนนี้ข้าวาดขึ้นมาใหม่ จึงอยากให้เจ้าได้เห็นภาพวาดสำเร็จว่าเป็นอย่างไร”

“เอ่อ…” อันหลินกะพริบตาปริบๆ เมื่อได้ยินคำพูดของหลินจวิ้นจวิ้น ในใจคาดเดาได้แล้ว

พู่กันของหลินจวิ้นจวิ้นจรดลงไป ราวกับวาดมังกรแต้มตา[1] วาดสิ่งสุดท้ายบนภาพวาดเสร็จสิ้น

นัยน์ตาสดใสมีชีวิตชีวาปรากฏบนตัวนกกระเรียน

ทันใดนั้น พลังปราณสี่ทิศเริ่มโหมซัดอย่างบ้าคลั่ง หมอกขาวลอยขึ้นมา

เมื่ออันหลินเห็นภาพมายาของขุนเขาที่เลือนรางห่างไกล ได้ยินเสียงของนกกระเรียนที่เสนาะหูวนเวียนในศาลา

ร่างสีขาวกระโจนออกมาจากภาพวาด มันช่างงดงามเสียนี่กระไร ร่างกายสะโอดสะองขาวดุจหิมะ ปีกที่อ่อนนุ่มมีความยืดหยุ่นและกว้างขวาง ลำคอระหง รวมถึงดวงตาที่กลมโต

อันหลินเงยหน้ามองนกกระเรียนที่บินออกมา ดวงตาเบิกกว้าง อ้าปากค้าง เสมือนตกอยู่ในภวังค์ความตกใจอย่างถอนตัวไม่ได้

หลินจวิ้นจวิ้นพึงพอใจอากัปกิริยาของอันหลิน ภาพวาดที่สมบูรณ์แบบนี้ต่างหากที่เป็นไพ่ตายที่แท้จริงของนาง ผลงานที่อันหลินหัวเราะเยาะก่อนหน้านี้ นี่เป็นวิธีที่ตบหน้าอันหลินได้ดีที่สุด!

นางแหงนหน้ามองนกกระเรียนตัวนั้น ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มบางๆ

แต่ไม่นานรอยยิ้มของนางก็ค้างอยู่บนใบหน้า ปากสีระเรื่อเผยอเล็กน้อย จดจ้องนกกระเรียนที่บินวนเหนือศาลาอึ้งๆ

นกกระเรียนตัวนี้มีดวงตาที่กลมโต อืม ดวงตาที่โตกว่าศีรษะ…

ดวงตากลมโตของมันทะลุเบ้า เหมือนมีแตงโมสีดำสองลูกแขวนอยู่บนหัว โบยบินอย่างเชื่องช้า แลดูน่าขบขันยิ่งนัก

มุมปากของอันหลินกระตุก ฝืนกลั้นยิ้มจนใบหน้าแดงก่ำ

ขำไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด…

หลินจวิ้นจวิ้นเสียการทรงตัวเล็กน้อย ราวกับว่าได้รับแรงกระทบกระเทือนอย่างใหญ่หลวง ปากพึมพำว่า “นรลักษณ์เกิดจากใจ…นกกระเรียนตาโตสะท้อนจิตใจ หัวใจของข้า ข้ามอุปสรรคนี้ไปไม่ได้จริงๆ หรือ…”

ตุบ

ลูกตาทั้งสองรับน้ำหนักไม่ไหว หลุดร่วงจากศีรษะ ตกลงสู่พื้น

นกกระเรียนกลายเป็นน้ำหมึก มีเพียงดวงตาที่ยังเกลือกกลิ้งบนพื้นจนมาถึงฝ่าเท้าอันหลิน

ลูกตาสมจริงอย่างยิ่ง กะพริบด้วยความงุนงงและไร้เดียงสา

“พรืดฮ่าๆ ๆ…” อันหลินทนไม่ไหวแล้วจริงๆ หลุดขำออกมาทันที ชี้ลูกตากลมโตแล้วหัวเราะลั่น “ลูกตานี่ต่างหากที่เป็นร่างจริงสินะ!”

ต่อมา เขาก็เริ่มสั่นระริกขึ้นมาอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้

มีจิตสังหาร!

เขาหันมองหลินจวิ้นจวิ้น สิ่งที่เข้าสู่คลองจักษุคือเงาหมัดที่มืดฟ้ามัวดิน

ปึกๆ ๆ…เพี๊ยะๆ ๆ…ผลัวะๆ ๆ…ปึกๆ ๆ…

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน