ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 226

อันหลินกลับมาที่บ้านพัก กินยาบำรุงเลือดลมก่อนแล้วเข้านอน

มันเป็นยาวิเศษขั้นแปด ฟื้นฟูอาการบาดเจ็บ บำรุงเลือดลมได้อย่างรวดเร็ว

เดิมทียาล้ำค่าปานนี้ จะใช้ในยามสู้รบเท่านั้น ตอนนี้สามารถใช้วิธีค่อยๆ รักษาตัวช้าๆ ฟื้นฟูอาการและเลือดลมของตนเองได้

สาเหตุที่อันหลินกินยาเม็ดนี้ นั่นเป็นเพราะเขามีเงินมากเหลือเกิน!

ต้องใช้ทรัพย์สิน จึงจะแสดงมูลค่าของมันได้ อันหลินมองจุดนี้ได้อย่างถ่องแท้ยิ่งนัก เขาไม่มีทางดูแลตัวเองไม่ดีแน่นอน

วันรุ่งขึ้นหลังตื่นมา เขาผ่อนคลายสบายไปทั้งตัว สดชื่นกระปรี้กระเปร่า บาดแผลและความเหนื่อยล้าก่อนหน้านี้หายเป็นปลิดทิ้ง

“อา…กินยาวิเศษแล้วสบายจริงๆ ด้วย จะเสพติดแล้วเนี่ย”

อันหลินบิดขี้เกียจ พูดด้วยใบหน้าที่เปี่ยมด้วยความสุข

“พี่อันไม่แบ่งให้น้องได้สบายบ้าง โฮ่ง!” ต้าไป๋ประท้วงด้วยความไม่พอใจอย่างยิ่งอยู่ข้างๆ

ต้าไป๋รู้เรื่องที่หลินจวิ้นจวิ้นทำให้อันหลินร่ำรวยภายในวันเดียว ตอนนี้ก็อยากจะมีส่วนแบ่งด้วยเช่นกัน

“เอ่อ…เจ้าก็อยากกินด้วยหรือ” อันหลินมองหมายักษ์สีขาวที่แลบลิ้นตรงหน้าแล้วกะพริบตาปริบๆ “อืม…ขอข้าคิดดูก่อน”

ครู่หนึ่ง เขาก็หยิบยาวิเศษสีเหลืองทองออกจากแหวนมิติภายใต้ความคาดหวังของต้าไป๋

ต้าไป๋กระดิกหาง หายใจแฮ่กๆ พูดอย่างตื่นเต้นว่า “นี่เป็นยาอะไรหรือ โฮ่ง!”

“เม็ดงูสวรรค์ ยาวิเศษขั้นเก้า ช่วยบำรุงเส้นเลือดให้แข็งแรง เพิ่มความยืดหยุ่นให้ร่างกาย เพิ่มพลัง ความอึดทนได้อย่างมหาศาล ปลุกความเป็นชาย…” อันหลินอธิบายช้าๆ

ต้าไป๋ “…บอกสรรพคุณให้ตรงๆ หน่อย โฮ่ง!”

อันหลิน “บำรุงสมรรถภาพ!”

ต้าไป๋ชะงัก จากนั้นก็กระโจนใส่อันหลินจนล้มหงายตึงทันใด อุ้งมือใหญ่ตะปบหน้าอันหลินดัง ‘ผลัวะๆ ๆ’ ตบไปด่าเสียงเกรี้ยวไปว่า “พี่อัน เจ้าทำเกินไปแล้ว! ข้าต้องการเจ้านี่หรือ ดูถูกหมาเช่นนี้ได้อย่างไร!”

หลังกายบริหารยามเช้าอย่างดุเดือดผ่านไปแล้ว อันหลินก็ป้ายยาลดบวมบนใบหน้าด้วยความคล่องแคล่ว จากนั้นก็ขี่ต้าไป๋ออกไปเตร็ดเตร่ข้างนอก

สุดท้ายต้าไป๋ก็รับเม็ดงูสวรรค์เม็ดนั้นมา ของฟรีจะไม่เอาได้อย่างไร มียาวิเศษเม็ดหนึ่งเพิ่มมาย่อมดีอยู่แล้ว

ตอนนี้เสี่ยวหงยังสังเคราะห์แสงอยู่บนหลังคา ส่วนเจ้าอัปลักษณ์ไม่รู้ว่าไปบำเพ็ญเพียรที่ไหนแล้ว บอกว่าจะพยายามบรรลุวิชาของตนในระยะเวลานี้ให้ได้

อันหลินขบคิดว่าจะสนับสนุนเจ้าอัปลักษณ์ในช่วงที่มันทะลวงสู่ระดับแปลงจิตหรือไม่

เพราะมันผ่านอะไรกับตนมามากมายก่ายกองปานนั้น ในฐานะของเจ้านายย่อมต้องให้สวัสดิการแสดงความห่วงใย ต้าไป๋มียาบำรุงสมรรถภาพแล้ว เจ้าอัปลักษณ์จะไม่มีของดีได้อย่างไร

ส่วนเสี่ยวหงก็ช่างมันดีกว่า เจ้านี่วันๆ เอาแต่สังเคราะห์แสง ไม่มีแก่ใจจะสนใจมันจริงๆ

“หรือว่า…จะส่งยาเซียนที่มีประโยชน์ต่อการทะลวงสู่ระดับแปลงจิตให้เจ้าอัปลักษณ์ดีนะ” อันหลินครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วโพล่งขึ้นมา

ต้าไป๋สั่นไปทั้งตัวเมื่อได้ฟัง พูดเสียงเขียวว่า “ทำไมน้องสามได้ยาเซียน ของข้ากลับเป็นยาบำรุงสมรรถภาพห่วยๆ เล่า ข้าเป็นพี่รองนะ พี่อันลำเอียง!”

อันหลินลูบหัวต้าไป๋เบาๆ “ใจกว้างหน่อย เป็นพี่ต้องยอมน้อง เจ้าดูสิ เสี่ยวหงเป็นพี่ใหญ่ ไม่มีอะไรเลย แต่เจ้ามียาวิเศษ น้องสามได้ยาเซียน มันปกติมากไม่ใช่หรือ”

ต้าไป๋ “…”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน