ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 234

ผีเสื้อสีขาวบินไปทางแดนทรายขาว ด้านหลังของมัน มีนักพรตแปลงจิตสิบคนกับนักพรตหล่อเลี้ยงวิญญาณร่วมร้อยชีวิตคอยตาม กองทัพที่ยิ่งใหญ่ปานนี้ สมกับฐานะของนางพญามดแล้ว

พวกเขาจะไปสังหารนางพญามด ซึ่งเป็นแกนนำที่ควบคุมกองทัพมดแนวหน้า และเป็นแม่พันธุ์ของเผ่าพันธุ์มดอีกด้วย ว่ากันว่ามีพลังแก่กล้า กองกำลังใต้บังคับบัญชามีองครักษ์ที่มีวรยุทธ์ที่น่ากลัวอย่างยิ่ง

ปัจจัยสำคัญของความโกลาหลในครั้งนี้ไม่ใช่นางพญามด มันมีขั้นตอนที่ซับซ้อนและชั่วร้ายมากกว่านั้น เป็นเรื่องที่บุคคลระดับจตุโลกบาลผู้พิทักษ์แดนจิ่วโจวแห่งสรวงสวรรค์หรือระดับที่สูงกว่านั้นต้องพิจารณาแล้ว พวกเซียนกระบี่หลิงเซียวทำหน้าที่กำจัดแกนนำก็เพียงพอแล้ว

แต่แม้จะเป็นแบบนี้ มันก็ยังเป็นภารกิจที่ยากเย็นแสนเข็ญอยู่ดี

ฝุ่นควันฟุ้งตลบอยู่ไกลๆ

พวกเขาได้ยินเสียงเหมือนเกลียวคลื่น กองทัพระลอกสองของเผ่าพันธุ์มดมาแล้ว

“ทุกคนอย่าบุ่มบ่าม เผ่าพันธุ์มดบนพื้นเก็บไว้ให้นักพรตที่ประจำอยู่บนสะพานหมอกดำจัดการ พยายามอย่าทำให้การมีอยู่ของพวกเราดึงดูดความสนใจจากเผ่าพันธุ์มด” ขณะที่พูด เซียนกระบี่หลิงเซียวก็ใช้พลังเซียนอำพรางกลิ่นอายและร่างของทุกคน

ครืน…

เป็นครั้งแรกที่อันหลินได้ยินเสียงดุจหมื่นอาชาวิ่งห้อจากขบวนมด และเสียงเหล่านั้นมันถี่ยิ่งกว่า ทำให้รู้สึกหายใจไม่ออกปานจะหยุดหายใจ

พสุธาอัดแน่นไปด้วยมดยักษ์ มดบินบนเวหาก็มีไม่น้อย กลิ่นอายของพวกมันทุกตัว อาจไม่ได้แข็งแกร่งดั่งสัตว์ประหลาดที่พบเจอในเขตหมื่นเขา แต่ของสิ่งใดก็ตามเมื่อมีจำนวนมาก ล้วนแต่ทำให้เกิดผลลัพธ์ที่แตกต่างออกไป

กองทัพมดในตอนนี้ ทำให้พวกอันหลินเกิดสังหรณ์ใจเหมือนพวกมันจะทำลายล้างโลกา และเพราะเห็นภาพนี้ เขาจึงอดกังวลใจแทนเหล่านักเรียนที่ประจำการอยู่บนสะพานหมอกดำไม่ได้

“เผ่าพันธุ์มดธรรมดาที่อยู่เบื้องล่างไม่มีสติปัญญา พวกมันถูกควบคุมด้วยพลังจิตของนางพญามด ขอเพียงพวกเราสังหารนางพญามด พวกมันก็จะโกลาหลวุ่นวาย กลายเป็นกองทัพแตกขบวนที่ไร้ทางสู้”

อันหลินพยักหน้า ไม่คิดเรื่องพวกนั้นอีก

ทีมล่าหัวสวนทางกับกองทัพมด มุ่งหน้าสู่แดนทรายขาวไม่หยุดพัก

โดยปกติแล้วรังมดจะอยู่ใต้พิภพ ทางเข้าเป็นเพียงโพรงสีดำธรรมดาๆ เท่านั้น มองจากภายนอกไม่มีทางรู้เลยว่าภายในเป็นพื้นที่กว้างขวางและซับซ้อนปานใด และจุมดยักษ์จำนวนเท่าใด

ผิวดินแลดูวิเวกวังเวง ส่วนใหญ่จะเป็นเม็ดทรายสีขาวกับภูเขาโล่งเตียน มันทำให้อันหลินฉงนใจว่า มดยักษ์จำนวนมหาศาลปานนี้ อาศัยสิ่งใดประทังชีวิตกันแน่

ในเวลานี้ ใต้โพรงดำสนิทแห่งหนึ่ง มันเป็นพื้นที่ที่กว้างใหญ่อย่างหาที่เปรียบไม่ได้

ที่นี่มีมดยักษ์นับไม่ถ้วนกำลังเคลื่อนไหว วัตถุใหญ่โตมโหฬารสีดำตัวแล้วตัวเล่า ถูกเหล่ามดยักษ์ชูขึ้น ขนย้ายไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง

ใจกลางของรังมด มีมดสูงร่วมหลายร้อยจั้งดุจขุนเขาตัวหนึ่งกำลังคลานอยู่บนพื้น ขยับร่างกายอย่างเชื่องช้า

มันก็คือแม่พันธุ์ของเผ่าพันธุ์ และถูกยกย่องเป็นนางพญามด

“อ๊าก…” สิ้นเสียงแผดร้องสะเทือนเลือนลั่นของนางพญามด ชั่วขณะที่ท้องกระตุกอย่างแรง ไข่นับร้อยใบที่เปื้อนของเหลวเหนียวหนืดก็พรั่งพรูออกจากก้นของมันปานน้ำหลาก

“ยินดีกับองค์ราชินีที่วางไข่อย่างราบรื่น”

มดยักษ์สีน้ำเงินที่ยืนตัวตรง มีพลังมหาศาลตัวหนึ่งโค้งตัวเล็กน้อย เป็นการแสดงความยินดี

มดยักษ์ที่มีรูปร่างแตกต่างกันออกไปอีกสิบกว่าตัวที่เหลือต่างก็โค้งตัวแสดงความยินดีตามกัน ภายในร่างกายของพวกมันล้วนแฝงด้วยพละกำลังอันเต็มเปี่ยม ดวงตาทอประกายดุดันและกระหายเลือด

“เหยื่อที่ข้าปล่อยออกไปขาดการติดต่อทั้งหมด…” นางพญามดหายใจหอบเล็กน้อย โพล่งขึ้นมากะทันหัน

มดยักษ์สีน้ำเงินชะงัก จากนั้นสีหน้าก็พลันถมึงทึง “นักพรตมนุษย์โดยทั่วไปไม่มีทางถูกจับได้ สรวงสวรรค์ช่างไวเสียจริง…”

“ได้วัตถุเซียนพวกนั้นไปแล้ว อีกไม่นานพวกเขาอาจจะเจอที่นี่ก็ได้” นางพญามดอ้าปากที่เป็นดุจหลุมลึก มดขนวัตถุขนาดมหึมาดำทะมึนเข้ามาใส่ในปากของมัน

มดยักษ์สีน้ำเงินแสยะยิ้ม “แม้แต่ท้าววิรุฬหกเองก็ถูกท่านหัวหน้าจัดการจนหนีเตลิด คนอื่นหากว่ากล้ามาที่นี่ กองทัพแสนกว่าชีวิตในรังมดของเราจำไม่ปล่อยให้พวกมันรอดแน่!”

ขณะนั้นเอง ผีเสื้อสีขาวตัวหนึ่งก็โบยบินลอดช่องทางแห่งหนึ่งเข้ามา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน