ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 270

แดนจิ่วโจวกับทะเลบูรพามีแดนแห่งร้อยเผ่าพันธุ์ขวางกั้น แผ่นดินผืนนั้นมีขนาดใหญ่กว่าแดนจิ่วโจวอย่างมาก มีเผ่าพันธุ์ทั้งน้อยใหญ่ของแผ่นดินบรรพกาลนับร้อยกระจายตัวอยู่

พวกอันหลินไม่มีทางเหาะไปทะเลบูรพาแน่ เช่นนั้นมันเป็นไปไม่ได้เลย ต้าไป๋จะเหนื่อยตายได้

ข้อดีเพียงหนึ่งเดียวของพวกเขาก็คือมีเงิน จึงใช้ค่ายกลเคลื่อนย้ายระยะไกลหลายครั้งหลายครา มาถึงหาดแห่งทะเลบูรพาได้อย่างราบรื่น

“โอ้โห! นี่หรือทะเลบูรพา มองไม่เห็นปลายทางเลยสักนิด!”

อันหลินยืนอยู่บนชายหาด ทอดมองทิวทัศน์ที่ผืนฟ้าและทะเลเป็นสีเดียวกัน อุทานมาจากหัวใจ

น้ำครามใสแจ๋ว กว้างไกลสุดลูกหูลูกตา เกลียวคลื่นตระการตา นี่เป็นความประทับใจแรกที่เขาได้จากทะเลบูรพา

สถานที่ที่พวกเขาอยู่ในตอนนี้ เป็นอาณาเขตของจักรวรรดิมุกดา

จักรวรรดิมุกดาถูกปกครองโดยเผ่ามุกดา พวกมันเป็นหนึ่งในร้อยเผ่าพันธุ์ รูปลักษณ์น่าสนใจมาก ผิวขาวเหลือง มีสองแขนสองขาเฉกเช่นมนุษย์ ทว่าสั้นมาก รูปร่างก็กลมมน ความสูงทั่วไปราวๆ หนึ่งเมตร มองจากภายนอก พวกมันเป็นเหมือนไข่มุกมีสติปัญญาที่เดินเหินบนพื้นเรียบ

“ท่านอันหลิน นี่แหละน่านน้ำที่ใกล้เจ็ดแดนภูตผีที่สุด”

ไข่มุกตัวหนึ่งชี้ไปด้านหน้า ใบหน้ากลมกลึงเคร่งขรึมจริงจัง

นางมีนามว่าฉีฉี เป็นมัคคุเทศก์ชั้นหนึ่งที่อันหลินจ้างมาด้วยเงินหนึ่งหมื่นหินวิญญาณ

นางเป็นหญิงงามที่เลื่องชื่อในเมืองริ้วคลื่นละแวกนี้ มีเรือนร่างที่กลมมนที่สุด ขาวสะอาดเรียบเนียนที่สุด มองดูแล้วก็เรียกได้ว่างดงามจำเริญตา

อันหลินพยักหน้า เจ็ดแดนภูตผีเป็นน่านน้ำที่โด่งดังที่สุดในทะเลบูรพา มักจะมีปีศาจทะเลที่ยิ่งใหญ่ปรากฏตัว โจมตีเรือในละแวกนี้บ่อยครั้ง มีปีศาจทะเลกระหายเลือดบางตัวถึงขั้นปีนขึ้นฝั่ง เข่นฆ่าสิ่งมีชีวิตริมฝั่ง

ร่ำลือกันว่ามีปีศาจเจ็ดตนปกครองน่านน้ำผืนนี้ ปกครองหมื่นปีศาจ น่านน้ำผืนนี้จึงถูกขนานนามว่า เจ็ดแดนภูตผี

หากไม่ใช่เพราะอันหลินให้ราคางาม ความสามารถก็ค่อนข้างยิ่งใหญ่ ฉีฉีไม่มีทางเสี่ยงอันตรายพาพวกเขามาที่นี่หรอก

“เข้าใจแล้ว พวกเรากลับไปเตรียมตัวกันก่อน พรุ่งนี้จะออกทะเลทันที!” ดวงตาอันหลินของเปี่ยมด้วยความตื่นเต้นอยากรู้อยากลอง “เจ็ดเทพโจรสลัดจะเท่าไรกันเชียว คอยดูสิข้าจะบดขยี้ทีละคนเลย ราชาโจรสลัด ข้าได้เป็นแน่นอน!”

ทุกคนไม่เข้าใจคำพูดประหลาดพวกนั้นของอันหลิน แต่มีข้อมูลหนึ่งที่พวกมันรู้แน่แล้วก็คือ พรุ่งนี้จะออกทะเล

ณ เมืองริ้วคลื่น บนท้องถนนมีไข่มุกขาวกลมเดินกันให้ควั่ก มีร่างของมนุษย์คนสองคนให้เห็นเป็นครั้งคราว

มนุษย์เหล่านี้คาดว่าจะเป็นนักพรตจากแดนจิ่วโจวที่มาหาประสบการณ์ที่นี่ มองจากความสูงแล้ว แลดูเหมือนนกกระเรียนในฝูงไก่ ปกติยามไปกินข้าวในโรงเตี๊ยม จะชนขอบประตูได้หากไม่ระวัง

ฉีฉีในฐานะของมัคคุเทศก์ชั้นหนึ่ง ดูแลการท่องเที่ยวได้ครอบคลุมทุกด้าน

พวกอันหลินตามนางท่องไปทั่ว ผ่อนคลายสบายทีเดียว

พลบค่ำ ฉีฉีหาโรงเตี๊ยมที่มีเอกลักษณ์พิเศษร้านหนึ่ง สั่งอาหารทะเลชุดใหญ่เต็มโต๊ะ มีทั้งกุ้งหอยปูปลายันนกทะเล อันหลิน ต้าไป๋และเจ้าอัปลักษณ์กินอย่างถอนตัวไม่ขึ้น ลืมเลือนไปทุกสิ่ง

จากรสชาติแล้ว อาหารทะเลที่นี่ เป็นอาหารทะเลที่ดีที่สุดที่เคยกินมา

หลังทุกคนอิ่มหนำสำราญแล้ว ก็เข้าพักในโรงเตี๊ยมที่ต้อนรับชาวต่างแดนโดยเฉพาะแห่งหนึ่ง

“เรือสินค้าสามลำเตรียมไว้พร้อมแล้ว ดาดฟ้าชั้นบนสุดของเรือจะมีสินค้าวางอยู่ และมีอาหารที่ส่งกลิ่นหอมฟุ้งล่อลวงทะเลปีศาจได้” ฉีฉีนั่งรายงานการเตรียมพร้อมก่อนออกทะเลหน้าอันหลิน

ท้องทะเลกว้างใหญ่ไพศาล การออกเดินทางตามหาทะเลปีศาจระดับจักรพรรดินั้น ไม่ต่างอะไรกับการงมเข็มในมหาสมุทรเลย วิธีที่ดีที่สุดคือ ให้พวกมันเป็นฝ่ายมาหาเอง และเรือสามลำนั้นก็เป็นเหยื่อล่อที่ดีที่สุด

ขณะที่กำลังคุยสัพเพเหระในห้องกันอยู่นั้น ผิวดินก็เริ่มสั่นสะเทือน

ตูม!

เสียงระเบิดดังมาไกลๆ คล้ายกับเสียงกระแทกอย่างรุนแรง

สีหน้าของอันหลินเปลี่ยนไป ลุกขึ้นทันใด

ฉีฉีเองก็สัมผัสได้เช่นกัน ผลักหน้าต่างออกทันที ทอดมองไปทางประตูเมือง จากนั้นก็เห็นแสงไฟและกลุ่มควันหนาลอยขึ้น ใบหน้าถมึงทึง พูดเสียงตกใจว่า “ทะเลปีศาจ พวกมันบุกเมือง!”

“ปีศาจทะเลบุกเมืองหรือ!”

อันหลิน ต้าไป๋และเจ้าอัปลักษณ์ตาลุกวาวทันทีที่ได้ฟัง

คิดแต่จะหลอกล่อพวกมัน ไม่คิดว่าพวกมันจะเป็นฝ่ายมาหาด้วยตัวเอง โอกาสแบบนี้พวกอันหลินจะปล่อยผ่านได้อย่างไร

“ไป! เราไปหาทะเลปีศาจแห่งทะเลบูรพากันหน่อย!”

อันหลินขี่สุนัขเหาะขึ้นฟ้า มุ่งหน้าไปทางประตูเมืองอย่างตื่นเต้น

“ทะเลปีศาจเชี่ยวชาญการใช้ยาพิษ พวกเจ้าระวังตัวด้วยนะ!” ฉีฉียังไม่บรรลุระดับหล่อเลี้ยงวิญญาณ เหาะเหินไม่ได้ ทำได้เพียงตะโกนเตือนลอดหน้าต่าง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน