ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 276

อันหลิน ต้าไป๋กับเจ้าอัปลักษณ์เดินออกจากประตูเมืองโดยมีชาวไข่มุกกลุ่มใหญ่รุมล้อม

ฉีฉีหญิงงามแห่งเมืองริ้วคลื่นก็อยู่ในขบวนอำลาเช่นกัน โบกมือบอกลาพวกเขาเสียงดัง “ผู้อาวุโสอันหลิน ครั้งหน้ามาเที่ยวจักรวรรดิมุกดาอีกนะ ข้าจะนำเที่ยวโดยไม่คิดค่าใช้จ่าย!”

อันหลินฉีกยิ้ม โบกมือ ขึ้นขี่สุนัข เหาะสู่ผืนทะเลท่ามกลางสายตาของสาธารณชน หายลับไปจากครรลองสายตาของชาวไข่มุก

สถานีแรกของพวกเขาคือ ละแวกเกาะมรกตของทะเลบูรพา ที่นั่นมีไม้จันทร์หลับใหลพันปีที่พวกเขาต้องการ

“ใต้ทะเลเหนือฝั่งตะวันออกของเกาะมรกตสิบสี่ลี้ มีต้นจันทร์หลับใหลอยู่ต้นหนึ่ง ตอนนั้นเสิ่นอิงคำนึงถึงความลำบากในการหล่อหลอมปัญญา จึงฆ่ามันไม่ลง เพียงแค่ตัดกิ่งไม้ท่อนหนึ่งของมันไป ตอนนี้ไม่รู้ว่ามันยังอยู่ตรงนั้นหรือไม่…” อันหลินถือแผนที่เดินเรือ พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“เรียกว่าต้นจันทร์หลับใหลพันปี แต่ตอนนั้นอายุขัยของมันก็สูงถึงสองสามพันปีแล้ว ตอนนี้เกรงว่าคงจะเป็นปีศาจต้นหมื่นปีแล้วกระมัง หากว่าวิ่งหนีหรือถูกคนเอาไปแล้ว เราก็คงจะมาเสียเที่ยวแล้ว! โฮ่ง!” ต้าไป๋กังวลใจ

“มีความเป็นไปได้อีกประการหนึ่งคือ มันตายไปแล้ว แม้แต่ร่างกายก็ย่อยสลาย…” เจ้าอัปลักษณ์พูดแทงใจดำกว่าเดิม

อันหลิน “…”

เกาะมรกต ทะเลบูรพา

พลังปราณบนเกาะนี้หนาแน่น สิ่งมีชีวิตอุดมสมบูรณ์ มีแมกไม้เขียวขจี หมื่นไม้ชูสลอน ทอดมองจากที่ห่างไกล ประหนึ่งเพชรสีเขียวประดับผืนทะเล จึงถูกเรียกว่าเกาะมรกต

อันหลินเดินหน้าตามพิกัดบนแผนที่ ผ่านไปครู่หนึ่งก็เห็นเกาะที่เลื่องชื่อลือชา แต่ทุกคนไม่ได้มีความคิดจะไปท่องเที่ยวที่เกาะมรกต ทว่าเดินทางไปทางตะวันออกสิบสี่ลี้ จากนั้นกระโดดลงทะเลทันที

“เจ้าอัปลักษณ์ เปิดไฟ!”

พรึ่บ!

เจ้าอัปลักษณ์ใช้พลังเนตรทอง ไฟฉายเหนือชั้น

เสาแสงสีทองพุ่งตรงไปยังใต้ทะเลอันมืดมิดราวกับกระบี่คมที่แหวกความมืดมน

เจ้าอัปลักษณ์แผ่พลังอันยิ่งใหญ่ของระดับกึ่งแปลงจิตออกมา ไม่มีอสูรใต้ทะเลลึกหน้าไหนอาจหาญเข้าใกล้พวกเขา

ทุกคนดำลึกลงไปสองพันกว่าเมตร จนถึงก้นทะเลในที่สุด

“ข้าจำได้ว่าจะมีก้อนหินใหญ่สีเขียวอยู่ข้างต้นจันทร์หลับใหล” อันหลินกล่าว

“ข้าเจอหินก้อนนั้นแล้ว แต่ไม่เห็นต้นไม้…”

เจ้าอัปลักษณ์มองไปยังทิศทางนั้น เห็นก้อนหินยักษ์ที่เหมือนเคยพบเห็น มันยังคงตั้งตระหง่านอยู่ตรงนั้นมานานหมื่นปี เพียงแต่ว่าต้นจันทร์หลับใหลสีเหลืองข้างๆ มันกลับหายสาบสูญไปแล้ว

ใจของอันหลินวูบโหวง รีบตรงเข้าไปหาก้อนหินก้อนนั้น ค้นหาทุกซอกทุกมุม ถึงขั้นว่าใช้พลังเซียนขุดลึกลงไปสามเซี๊ยะ แต่ราวกับว่ามันอันตรธานหายไปเฉยๆ อย่างไรอย่างนั้น…

“เป็นไปไม่ได้…หากว่าไม้จันทร์หลับใหลเป็นของหายาก ต่อให้ตายแล้ว ต้นไม้ก็ไม่มีทางผุพังโดยง่าย ทำไมถึงไม่มีร่องรอยอะไรเลย…หนีเตลิดไปแล้ว หรือถูกสิ่งมีชีวิตตนอื่นเอาไปแล้วงั้นหรือ”

อันหลินไม่คิดเลยว่าการตามหาวัตถุดิบอย่างที่หนึ่งจะปิดฉากลงแบบนี้ มันทำให้ใจเขารับไม่ได้

…

บนเกาะมรกต ลมพัดกรรโชก สายฟ้าคำราม

เหนือแท่นหินสีขาว ภูตพฤกษาและอสูรวิญญาณกลุ่มหนึ่งหมอบอยู่บนพื้นอย่างสั่นระริก

“วันนี้ข้ากู่เยว่หวงจะสังหารชิงหวงที่นี่ พวกเจ้ามีความเห็นหรือไม่”

ภูตพฤกษาสีเขียวเหลืองถือกระบี่สีทองยืนตระหง่านกลางแท่นหิน ทรงพลังน่าเกรงขาม

ข้างๆ มันมีภูตพฤกษาสีเขียวอีกตัวถูกฟันเป็นสองท่อน สิ้นลมหายใจแล้ว

ภูตพฤกษากับเหล่าอสูรวิญญาณส่ายหน้าเป็นพัลวัน ไม่กล้าแม้แต่จะโต้แย้งเลยด้วยซ้ำ

ชิงหวงเป็นผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในเกาะมรกต แม้แต่มันยังตายด้วยน้ำมือของกู่เยว่หวง อย่างพวกมันไหนเล่าจะกล้ามีความคิดต่อต้าน

เห็นผู้แข็งแกร่งทั้งเกาะมรกตคุกเข่าให้ตน กู่เยว่หวงระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่น พลังของจอมราชาแผ่กระจายออกมาอย่างไม่เกรงกลัว สบายอุรายิ่งแล้ว เปี่ยมด้วยความฮึกเหิม

“ข้ากู่เยว่หวงบรรลุมรรคาใต้ทะเลสามพันปี กลับถูกคนชั่วใช้กระบี่ทำลายร่างอันงดงาม หนทางจึงขาดสะบั้น แต่ข้าไม่ยอมแพ้ สวรรค์เมตตา ได้ร่างอันสมบูรณ์แบบอีกครั้งหลังเก้าพันปี สร้างมรรคาขึ้นใหม่ จนกระทั่งบรรลุอย่างงดงาม”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน