ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 278

นี่เป็นแดนรกร้างที่ไม่มีต้นไม้ใบหญ้า สุดน่านฟ้าเป็นม่านแบ่งแดน ตัดขาดน้ำและผืนฟ้า ส่องแสงสลัวประหนึ่งพลบค่ำ

ภายในมิติที่แตกระแหง มีสายลมทำลายล้างทุกสรรพสิ่งพัดออกมาเป็นระลอกๆ

ไอมรณะกับกลิ่นอายความชั่วร้ายผุดขึ้นจากพื้นบ่อยครั้ง มิหนำซ้ำยังมีภูตผีบรรพกาลที่อาฆาตแค้นไม่ได้ไปผุดไปเกิดวนเวียนอยู่ในแดนนี้

ที่นี่เป็นสนามรบบรรพกาลของวังมังกร เป็นดินแดนที่ถูกหลงลืม

ภายใต้เสาหินสีขาวที่หักพัง บุรุษที่แต่งกายไม่ธรรมดาห้าคนกำลังยืนอยู่ด้วยกันอย่างกลัดกลุ้ม

“องค์ชายชื่ออู พวกเราจะไม่ไปช่วยองค์หญิงหยินอวี่จริงๆ หรือ” ชายวัยกลางคนหนึ่งกล่าวด้วยความหวั่นวิตก

ชายผมสีชาดที่อยู่ตรงกลางทำหน้าถมึงทึง สุดท้ายสะบัดแขนเสื้อกล่าวว่า “หึ เจ้าคิดว่าข้าไม่อยากช่วยน้องสิบสามหรือ แต่นางพลาดหลุดเข้าไปในแดนหมื่นผี! คนที่เข้าไปเคยออกมาไหม เราหาทางหนีไปจากที่นี่แล้วค่อยทูลเสด็จพ่อให้จัดการเถอะ!”

เห็นได้ชัดว่าชายที่มีนามว่าชื่ออูเป็นคนที่มีศักดิ์สูงที่สุดในนี้ เมื่อเขาตัดสินใจ คนที่เหลือก็ไม่กล้าปริปาก สีหน้าเพียงฉายความเสียใจ

รายงานให้เจ้ามังกรจัดการงั้นหรือ รอให้พวกเขาหนีออกไปแล้วค่อยส่งคนเข้ามา เกรงว่าองค์หญิงสิบสามคงจะสิ้นชีพ กลายเป็นหนึ่งในหมื่นภูตผีไปแล้ว…

มือของชื่ออูกำประคำโบราณสีดำ นี่เป็นโบราณวัตถุที่เขาได้จากการมาที่นี่โดยอาศัยความมั่นคงของอุโมงค์ ก็ใช่ว่าจะไม่ได้อะไร

“ไป พวกเรากลับกันเถอะ”

“เฉินหยวน หวงอวี้เจ๋อ พวกเจ้าไปล่อฝูงโครงกระดูกด้านหน้า”

เมื่อได้ยินคำสั่งของชื่ออู เฉินหยวนกับหวงอวี้เจ๋อก็พยักหน้ายิ้มๆ ในใจลอบด่าเวรตะไลนับหมื่นครั้ง

ฝูงโครงกระดูกน่ากลัวยิ่งนัก หนึ่งในนั้นมีโครงกระดูกมังกรหมอกดำระดับแปลงจิตสองตัว ให้มังกรที่มีระดับหล่อเลี้ยงวิญญาณขั้นปลายอย่างพวกเขามาเป็นเหยื่อล่อ มีแค่องค์ชายชื่ออูที่ทำได้ลงคอ

เฉินหยวนกับหวงอวี้เจ๋อลุกขึ้น เสกมีดบินออกมา สบตากันแวบหนึ่ง ต่างก็เห็นความขมขื่นและระอาใจของอีกฝ่าย เมื่อใช้เคล็ดวิชา แม้หนนี้จะไม่ตาย ก็คงจะปางตายกระมัง…

“ไปเลยวีรบุรุษแห่งวังมังกร!” ชื่ออูคำนับอย่างสง่างาม

มุมปากของเฉินหยวนกับหวงอวี้เจ๋อกระตุก อยากจะพ่นสามคำนั้นออกมาอีกแล้ว แต่สุดท้ายก็อดทนอดกลั้น

นี่คงจะเป็นชะตากรรมขององครักษ์กระมัง เพื่อความปลอดภัยของเชื้อพระวงศ์ ต่อให้ต้องสละชีวิตก็ปฏิเสธไม่ได้

ทั้งคู่กระโดดพุ่งตัวแล้วเหาะไปข้างหน้า

ฝูงโครงกระดูกเนืองแน่นเบื้องหน้าได้กลิ่นของสิ่งมีชีวิต ก็แตกฮือขึ้นมาทันที

“ฮือ…”

เสียงโหยหวนและครวญครางดังไปทั่วแดนดิน โครงกระดูกเริ่มถาโถมใส่เฉินหยวนกับหวงอวี้เจ๋อ มีอีกมากมายถึงขั้นลอยกลางอากาศ รวดเร็วกว่าเฉินหยวนกับหวงอวี้เจ๋อเสียอีก

ครืน!

โครงกระดูกมังกรใหญ่โตมโหฬาร เบ้าตาแดงฉานกลวงโบ๋ก็เริ่มเคลื่อนไหวแล้ว พุ่งใส่ทั้งสองคนที่อยู่กลางอากาศด้วยพลังมหาศาล

เฉินหยวนกับหวงอวี้เจ๋อใช้เคล็ดวิชา แผดเผาศักยภาพทันที ทำหน้าที่เหยื่อล่อต่อไป

“เราก็ควรเคลื่อนไหวแล้ว”

ชื่ออูเห็นฝูงโครงกระดูกถูกเฉินหยวนกับหวงอวี้เจ๋อล่อไปอีกทางแล้ว จึงเริ่มขี่กระบี่เหินเวหา

อีกสองคนที่เหลือพยักหน้า ขี่กระบี่ตามหลังชื่ออู ทิ้งลำแสงสองเส้นเป็นทางยาวกลางอากาศ

…

อันหลิน ต้าไป๋และเจ้าอัปลักษณ์เดินผ่านอุโมงค์ของม่านแบ่งแดน พวกเขาตั้งใจให้ต๋าอีกับต๋าเอ้อร์เดินนำเป็นการสำรวจทาง

คาดไม่ถึงว่าต๋าอีกับต๋าเอ้อร์เพิ่งเหยียบอุโมงค์ ม่านแบ่งแดนก็เหมือนกับถูกอะไรบางอย่างกระตุ้น เริ่มหดตัว

เหตุการณ์นี้ทำให้พวกเขาตกใจ รีบเหาะข้ามอุโมงค์ยาวเหยียดสุดชีวิต สุดท้ายก็เข้ามาภายในม่านแบ่งแดนได้อย่างหวุดหวิด

“ฟู่…เกือบไปแล้ว ม่านแบ่งแดนหดตัวได้ด้วยหรือ เกือบไม่ได้เข้ามาแล้ว” อันหลินมองอุโมงค์ที่ขาวที่หดตัวเป็นรอยแยก พูดด้วยความพรั่นพรึง

“หรือจะเป็นเพราะต๋าอีกับต๋าเอ่อร์เป็นสิ่งประดิษฐ์จากจื่อซิง ม่านแบ่งแดนของเผ่าพันธุ์มังกรจึงต่อต้าน” ต้าไป๋คาดเดา

อันหลินพยักหน้า คิดว่าข้อสันนิษฐานนี้มีเหตุผล

เจ้าอัปลักษณ์พูดอย่างกังวลใจว่า “อุโมงค์ปิดแล้ว แล้วพวกเราจะออกไปอย่างไร”

“ใจเย็นๆ ทุกปัญหาย่อมมีทางออก พวกเราไปหาของให้เจอก่อนค่อยว่ากัน!” อันหลินไม่ใช่คนมองโลกในแง่ลบ จึงพูดอย่างฮึกเหิมทันที

ในตอนนั้นเอง จู่ๆ พลังที่ยิ่งใหญ่สามลูกก็พุ่งเข้ามาใกล้พวกเขา

“ระวัง! มีศัตรูมา ท่าทางพลังจะไม่อ่อนแอ!” เจ้าอัปลักษณ์จ้องมองเบื้องหน้าอย่างตึงเครียด

อันหลินกับต้าไป๋ก็เกร็งไปทั้งตัว ไม่คิดว่าเพิ่งเข้ามาในม่านแบ่งแดนก็มีศัตรูโผล่มาแล้ว เกิดความแค้นเร็วไปหรือเปล่า

“คนของวังมังกรหรือ” อันหลินเห็นชายหนุ่มที่มีรูปโฉมหล่อเหลาคนหนึ่งก่อน จึงอดพูดอย่างสงสัยไม่ได้ ผมสีแดงของชายคนนี้ปลิวว่อน บนหัวมีเขามังกรอันเป็นลักษณะพิเศษของเผ่าพันธุ์มังกร

เมื่อชายผมสีชาดเห็นพวกอันหลินก็ชะงักไปเช่นกัน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน