ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 295

งานขุดสุสานใช่ว่าพูดปุ๊บจะทำปั๊บได้ โดยเฉพาะสุสานของยอดฝีมือระดับหวนสู่ความว่างเปล่า

อยากไปขุด ก็ต้องรู้ก่อนสิว่าสุสานอยู่ที่ไหน!

แผนที่สุสานมังกรเหมันต์ครั้งก่อนก็ได้มาจากวัตถุโบราณบรรพกาล

จำต้องรอโอกาส ยิ่งไปกว่านั้นคือพรหมลิขิต!

อันหลินคิดๆ ดูแล้ว การขุดสุสานเมื่อดำเนินการก็ยากเย็นอย่างยิ่งอยู่เหมือนกัน ไม่ง่ายไปกว่าการที่เขาทะลวงขั้นด้วยตัวเอง ฉะนั้นจำต้องวางแผนระยะยาว ขึ้นอยู่กับสถานการณ์

มองจากตอนนี้แล้ว เป็นชายหนุ่มที่ตั้งใจเล่าเรียนมุมานะบำเพ็ญเพียรดีกว่า

เพียงชั่วพริบตา เวลาก็ผ่านไปอีกครึ่งเดือน

ต้าไป๋กินยาเซียนบำรุงปราณที่สวีเสี่ยวหลานให้มาก่อนหน้านี้ อาศัยพื้นฐานพลังยุทธ์ที่แข็งแรงทะลวงจนบรรลุระดับหล่อเลี้ยงวิญญาณขั้นปลาย ตามอันหลินทันแล้ว

เจ้าอัปลักษณ์ผ่านการบำเพ็ญเพียรระยะหนึ่ง กินยาเทวะปุราณที่อันหลินให้ ก้าวข้ามครึ่งก้าวสุดท้ายของระดับกึ่งแปลงจิต กลายเป็นสัตว์ปราณระดับแปลงจิตขั้นต้น

วันนั้น เมฆดำหนาแน่นปกคลุมทั่วเขาชมจันทร์ ลมคลั่งพัดกระโชก สายฟ้าคำราม

พลังอำนาจของมันยิ่งใหญ่ ถึงขั้นทำให้ผู้นำมากมายในรั้วสำนักแตกตื่น

ทว่าเมื่อพวกเขารู้ว่า ผู้ที่บรรลุระดับแปลงจิตเป็นสัตว์เลี้ยงของอันหลิน ก็พากันจากไปด้วยความผิดหวัง

“อะไรกัน ที่แท้ก็สัตว์เลี้ยงของคนแปลกอันดับหนึ่งแห่งสำนักทะลวงขั้นนี่เอง ทำเอาข้าดีใจเสียเปล่า”

“สัตว์เลี้ยงของสหายอันหลินบรรลุระดับแปลงจิตแล้ว นักเรียนของสำนักเรายังไม่มีใครอยู่ในระดับแปลงจิตสักคน น่าอายจริงๆ”

“หลิวเชียนฮ่วนไม่เอาการเอางาน ไม่อย่างนั้นคงรับไม้ต่อจากหวังเสวียนจ้านไปนานแล้ว”

“เฮ้อ ลูกศิษย์สอนยากนัก…”

ผู้บริหารสำนักมีแรงกดดันมหาศาลไม่พอ แม้แต่อันหลินที่เป็นนายเองก็กดดันอย่างยิ่งเช่นกัน

อันหลินคร่ำครวญว่า “เจ้าอัปลักษณ์ ไยเจ้าไม่รอข้าหน่อย นี่เจ้าจะขัดบัญชาสวรรค์หรือ”

“พี่อัน ไม่เป็นไร ข้าจะปกป้องเจ้าเอง” เจ้าอัปลักษณ์พูดอย่างจริงใจ

ประโยคนี้ทำร้ายจิตใจอันหลินอีกแล้ว เขาตกอับถึงขั้นต้องให้สัตว์เลี้ยงของตัวเองมาปกป้องแล้วหรือ

ไม่ได้การ เขาต้องมุมานะบากบั่น เขาจะไล่กวดอย่างกล้าหาญ!

เวลาผ่านไปอีกครึ่งเดือน เสี่ยวหงที่สังเคราะห์แสงเงียบๆ ทะลวงเข้าสู่ระดับหล่อเลี้ยงวิญญาณขั้นปลายโดยไม่ให้สุ้มให้เสียง

อันหลิน “…”

“นายท่าน ท่านควรจะตากแดดให้มาก ไม่อย่างนั้นพลังยุทธ์จะขึ้นราเอาได้” เสี่ยวหงพูดเสียงหวานหยดย้อย

“เจ้าคิดว่าข้าเป็นเจ้าหรือไง ต่อให้ข้าจะตากแดด พลังยุทธ์ก็ขึ้นเราได้เหมือนกันนั่นแหละ!” อันหลินน้ำตาอาบหน้า

ตอนนี้พลังยุทธ์ของเขามาถึงช่วงคอขวดแล้ว ตั้งใจบำเพ็ญเพียรมาได้เดือนกว่าแล้ว กลับไม่มีการเปลี่ยนแปลงที่เด่นชัดเลย เมื่อก่อนหากตั้งใจบำเพ็ญเพียร แม้ระดับพลังยุทธ์จะไม่เปลี่ยนแปลง แต่ก็จะรู้สึกว่าตนเก่งกาจขึ้นนิดหน่อย

ทว่าตอนนี้ ไม่ว่าจะขัดเกลาจิตใจ ฝึกกายอย่างไร ก็รู้สึกว่าไม่มีการเปลี่ยนแปลง

สิ่งสำคัญคือการหยั่งรู้ ทำให้วิชาของตนให้บังเกิด!

นี่เป็นขั้นที่สำคัญที่สุดของการเปลี่ยนผ่านจากระดับหล่อเลี้ยงวิญญาณขั้นปลายสู่กึ่งแปลงจิต

อันหลินคิดว่าพรสวรรค์ของตนก็ใช้ได้ทีเดียว ใช่ว่าจะไม่เคยอาศัยความสามารถของตัวเองทะลวงขั้นเสียหน่อย

ค่อยๆ คลำหา ย่อมมีสักวันที่จะเจอวิชาของตน

แต่สัตว์เลี้ยงที่มีพรสวรรค์เหนือชั้นหลายตัวของเขา สร้างความกดดันให้เขามากเหลือเกิน ระดับพลังยุทธ์พุ่งทะยานไม่หยุด

สัตว์เลี้ยงข้างกายมีระดับพลังยุทธ์สูงกว่าเขาอีกจะทำอย่างไร

คนอื่นจะว่าเขากินข้าวนิ่มหรือเปล่า[1]

ถุย! กินข้าวสัตว์ต่างหาก!

อา…จะให้เซียนกระบี่อันหลินผู้องอาจอย่างเขาเอาหน้าไปไว้ที่ไหน!

แต่ทว่าการพลิกผันของเหตุการณ์ มักจะเกิดขึ้นโดยไม่คาดคิด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน