ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 300

อันหลินสะดุ้งตกใจกับคำพูดของสวีเสี่ยวหลาน “เกิดอะไรขึ้น”

เสียงของสวีเสี่ยวหลานดังออกจากมือถืออีกครั้ง “ข้าทำซูเฉี่ยนอวิ๋นหาย!”

“อะไรนะ!” อันหลินเบิกตากว้าง “คนทั้งคนทำหายได้ด้วยหรือ”

สวีเสี่ยวหลานก็ร้อนใจมากเช่นกัน “ตอนนั้นพวกเรากำลังช้อปปิ้งในย่านการค้า ตอนหลังข้าเห็นที่หนึ่งมีของอร่อย เลยอยากไปซื้อสักสองชุดมากิน ไม่คิดว่าพอซื้อเสร็จหันกลับมาซูเฉี่ยนอวิ๋นก็หายไปแล้ว”

อันหลินฟังอย่างอึ้งๆ

บทละครที่น้ำเน่าขนาดนี้มันเรื่องอะไรกัน

คนทั้งคนแบบนี้ ไม่มีเหตุผลที่จะหายไปนี่นา ไม่ใช่เด็กเสียหน่อย…

สวีเสี่ยวหลานพูดต่อว่า “นางไม่มีมือถือด้วย จะทำอย่างไรดี”

“ส่งพิกัดมาให้ข้า! ข้าจะไปเดี๋ยวนี้แหละ!” อันหลินรู้ว่ารอไม่ได้แล้ว จึงลุกพรวดพราดขึ้น

พิกัดของสวีเสี่ยวหลานถูกส่งมาในมือถือ

บังเอิญเลย อยู่ในย่านการค้าแห่งหนึ่งของเมืองหลวง อยู่ไม่ไกลจากเขามาก

ท่าทางพวกเธอดูจะสนใจเมืองหลวงของประเทศจีนมากเป็นพิเศษ ถึงได้วางที่นี่เป็นสถานีแรก

อันหลินไม่พูดพร่ำทำเพลง บอกต้าไป๋กับเถียนหลิงหลิงแล้วเหาะไปยังจุดหมายทันที

…

ซูเฉี่ยนอวิ๋นกำลังเดินอยู่บนถนนอย่างไร้จุดหมาย แววตามีความกังวล

นางสวมชุดกระโปรงสีฟ้า รูปโฉมงามสะคราญ เยื้องย่างตามท้องถนนมีอัตราเหลียวมองสูงมาก แต่นางไม่มีความเย่อหยิ่งเลยสักนิด กลับกันนางลนลานอย่างมาก เพราะนางพบว่าตนหาสวีเสี่ยวหลานไม่เจอ นางหลงทางแล้ว!

มองฝูงชนที่ขวักไขว่คับคั่ง ซูเฉี่ยนอวิ๋นงงไปหมดแล้ว

จบเห่แล้ว แถวนี้มีคนมากมายปานนี้ จะหาสวีเสี่ยวหลานเจอได้อย่างไร…

รู้แต่แรกแลกยันต์ส่งสารไว้ก็ดี เมื่อก่อนพวกนางพบเจอกันบ่อยครั้ง จึงไม่ใส่ใจเรื่องเหล่านั้น ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นในเวลานี้

เฮ้อ ถ้าไม่เข้าไปพยุงแม่นางที่ขายดอกไม้คนนั้นคงจะดี

ไม่สิ แม่นางขายดอกไม้ถูกชนจนล้มจะไม่พยุงได้อย่างไร

ควรจะเป็นตำแหน่งของตัวเองให้แม่นยำก่อนไปคงจะดี

แววตาของซูเฉี่ยนอวิ๋นเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและเสียใจ ความสามารถในการแยกทิศทางของนางแย่มาก ไม่สิ ต้องบอกว่าไม่มีความสามารถในการแยกทิศทางเลยต่างหาก เส้นทางที่เคยผ่านแค่หนเดียวก็แทบจะลืมเลือนแล้ว

ก่อนหน้านี้นางตามหลังสวีเสี่ยวหลานติดๆ เพราะกลัวตัวเองจะพลัดหลง

แต่เรื่องที่หวาดกลัวที่สุดก็เกิดขึ้นอยู่ดี นางพลัดหลงแล้วจริงๆ

จากนั้น นางก็เลือกเดินไปทางหนึ่งตามสัญชาตญาณ นางคิดว่าสวีเสี่ยวหลานอยู่ทางนั้น

ต่อมา…อืม หาไม่เจอ หลงทางอย่างสมบูรณ์

“ข้าจะทำอย่างไรดี” ซูเฉี่ยนอวิ๋นพึมพำ

ไม่มีมือถือให้ใช้ ไม่มีเงินติดตัว ใช้ภาษาสื่อสารก็ไม่ได้

นางหลงทางท่ามกลางผู้คน รู้สึกสิ้นหวังเป็นครั้งแรก

“อ้อ จริงสิ ในตำราเคยบอกไว้ว่าหาตำรวจเมื่อทุกข์ยาก!” ซูเฉี่ยนอวิ๋นตาวาว เจอทางออกแล้ว

นางกวาดตามองรอบตัว สุดท้ายก็หยุดสายตาไว้ที่ร้านชานม บนตัวคุณน้าที่ดูใจดีคนหนึ่ง

“สะ…สวัสดี…” ซูเฉี่ยนอวิ๋นพูดด้วยภาษาจีนที่ติดๆ ขัดๆ

คุณน้าเห็นผู้มาเยือนเป็นหญิงสาวที่สะสวยจนแม้แต่หญิงวัยกลางคนอย่างเธอก็ใจสั่นหวั่นไว ก็เป็นมิตรมากขึ้นนิดหน่อย พูดอย่างยิ้มแย้มว่า “แม่หนู ดื่มอะไรดีจ๊ะ”

ซูเฉี่ยนอวิ๋นนิ่งไปเล็กน้อย คุณน้าพูดเร็วปานนี้ นางไม่เข้าใจเลยว่าประโยคนั้นหมายความว่าอะไร

อืม เป็นไปได้สูงว่าพูดช้าก็ฟังไม่ออกเหมือนกัน

“ตำรวจ อยู่ที่ไหน” นางครุ่นคิดอยู่นาน ในที่สุดก็นึกวลีนี้ออก

“ฮะ” คุณน้าค่อนข้างงง แม่หนูคนนี้มาหาตำรวจที่ร้านชานมงั้นเหรอ

“ฉันหาตำรวจ อยู่ที่ไหน” ซูเฉี่ยนอวิ๋นอึดอัดจนใบหน้าเริ่มขึ้นสีระเรื่อ แลดูน่าทะนุถนอมเป็นพิเศษ

มุมปากคุณน้ากระตุกยิกๆ แต่ก็มีน้ำอดน้ำทนอธิบายว่า “แม่หนู หาตำรวจต้องไปที่สถานีตำรวจ สถานีตำรวจที่ใกล้ที่สุดก็ไกลจากที่นี่นิดหน่อย เหมือนจะอยู่ทางตะวันออกเฉียงเหนือ ระยะทางราวๆ หกร้อยเมตร บอกทางคงไม่ได้ หนูใช้แผนที่นำทางเชียนตู้ในมือถือค้นหาสถานีตำรวจใกล้ฉันก็สิ้นเรื่อง ไม่อย่างนั้นก็ใช้ ‘ปังปังโดยสาร’ ไปสิ”

ซูเฉี่ยนอวิ่นกะพริบดวงตาสีน้ำเงินดุจห้วงความฝัน ทำหน้างุนงง “ฮะ”

นางฟังไม่ออกเลยสักคำ

อ้อ ไม่สิ ฟังคำว่า ‘ตำรวจ’ ออก

คุณน้าก็งงแล้วว่าแม่หนูคนนี้เป็นอะไร ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอ

ไม่นานเธอก็รู้สึกตัว มองจากภาษาและกิริยาท่าทางแล้ว อาจจะไม่เข้าใจภาษาจีนจริงๆ ก็ได้!

หรือจะเป็นชาวต่างชาติ

พบเจอชาวต่างชาติในเมืองหลวงเป็นเรื่องที่ปกติยิ่งแล้ว คุณน้ายิ้มบางๆ คิดในใจว่าแม่หนูคนนี้หาถูกคนแล้ว ภาษาอังกฤษของเธอใช้ได้ทีเดียว

ได้เวลาแสดงมาตรฐานของชาวจีน สร้างชื่อให้ประเทศแล้ว

คุณน้าใช้ภาษาอังกฤษอธิบายคำพูดก่อนหน้านี้ซ้ำอีกครั้งด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม จากนั้นก็มองซูเฉี่ยนอวิ๋น ราวกับอยากเห็นสีหน้าตกใจและปลื้มใจจากนาง

ซูเฉี่ยนอวิ๋นยังคงทำหน้างงงวย “ฮะ”

คราวนี้นางฟังไม่ออกเลยสักคำจริงๆ

“ฉัน ตำรวจ อยู่ที่ไหน”

ซูเฉี่ยนอวิ๋นเอ่ยถามอีกครั้งอย่างอ้อนวอน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน