ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 301

บนดาดฟ้าของตึกสูงหลังหนึ่ง

“คาถาอัสนีฟาดเปรี้ยง!”

สวีเสี่ยวหลานตะโกน

ภายในพยับเมฆ สายฟ้าวาดลำแสงเจิดจ้าเป็นทางยาวกลางท้องนภา

เถียนหลิงหลิงตกใจจนหน้าถอดสี “นี่…เกินไปแล้วมั้ง จะทำแบบนี้จริงๆ เหรอ”

“ไม่มีทางเลือกแล้ว คนเยอะขนาดนี้ เวลาก็กระชั้นชิด จำต้องใช้วิธีนี้หาซูเฉี่ยนอวิ๋นกลับมา หวังว่านางจะสังเกตเห็นสายฟ้าที่ประหลาดนี่นะ” อันหลินถอนหายใจเบาๆ พูดอย่างเหนื่อยใจ

“ข้าขอช่วยด้วย โฮ่ง!” ต้าไป๋ขยับอุ้งมืออย่างระริกระรี้

ทันใดนั้นลมก็พัดกระโชกไปทั่ว

ลมคลั่งที่ม้วนตัวอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ทำเอานักท่องเที่ยวบนพสุธาตกใจจนกรีดร้องกันระนาว

“รีบวิ่งเร็ว! ฟ้าผ่า ลมพัด ฝนจะตกแล้ว!”

“ทำไมอากาศถึงได้เปลี่ยนปุ๊บปั๊บแบบนี้ล่ะ ทำกันเกินไปแล้ว!”

“โธ่ รีบหาที่หลบเร็ว…”

ผู้คนบนท้องถนนหนีกันจ้าละหวั่น แต่ก็มีคนที่ใจกล้ายกมือถือขึ้นถ่ายท้องฟ้าเช่นกัน

ครืน…

สายฟ้าบนนภายังคงลุกลาม หนาแน่นอย่างยิ่ง ดุจกระบี่เทวะที่ทะลวงเมฆดำ ชวนให้พรั่นพรึงใจ

“โอ้โฮ ภาพนี้อลังการจังเลย สหายคนไหนข้ามหายนะกัน”

“ยอดฝีมือสักคนกำลังจะบรรลุแน่ๆ!”

บางคนถ่ายรูป บางคนก็อัดวิดีโอ ต่างก็อุทานกันไม่หยุด

ณ ดาดฟ้าของตึกสูงหลังหนึ่ง

“ฟู่…ข้าไม่ไหวแล้ว หมดแรงแล้วจริงๆ” หน้าผากขาวผ่องของสวีเสี่ยวหลานมีเม็ดเหงื่อซึม ปล่อยพลังสายฟ้าอย่างต่อเนื่อง ทำให้นางอ่อนเปลี้ยเพลียแรง

“อดทนอีกหน่อย เราจะทำการใหญ่!”

ปลายนิ้วอันหลินมีกระแสไฟกะพริบวิบวับ คลื่นมหัศจรรย์กำลังแผ่กระจายสู่เวหา

สวีเสี่ยวหลานพยักหน้า ใบหน้าพริ้มเพราฉายความเด็ดเดี่ยว

พลังมังกรภายในร่างกายของนางปะทุ พุ่งสู่ฟากฟ้าทันที

มังกรทลายอัสนี!

วิชาเสริมอัสนี!

สายฟ้าเส้นหนาอย่างยิ่งก่อตัวกลางนภาทันใด แบ่งชั้นเมฆดำทะมึนบนท้องฟ้าเป็นสองซีก ส่องฟ้าดินให้สว่างไสว

ผู้คนที่ยังจ้องมองกระแสไฟบนท้องฟ้า รู้สึกเหมือนตาบอดไปแล้ว

จากนั้นเสียง ‘เปรี้ยง’ ก็ดังสะเทือนเลือนลั่นดุจมังกรสวรรค์เก้าชั้นฟ้าคำราม กึกก้องสิบลี้!

กระจกในบริเวณใกล้เคียงถูกเสียงนี้สะเทือนจนแตกละเอียด

ผู้คนที่ยังจ้องมองกระแสไฟบนท้องฟ้า รู้สึกเหมือนหูดับไปแล้ว

“กริ๊ด!” มีคนตกใจจนกรีดร้อง

บางคนตกใจจนมือถือที่กำลังอัดวิดีโอตกลงพื้นดัง ‘ตุบ’

“พระเจ้า! นี่มันสายฟ้าอะไรกันแน่”

“คุณพระ น่ากลัวจังเลย!”

“โตจนป่านนี้ยังไม่เคยเห็นสายฟ้าที่ตะลึงโลกขนาดนี้มาก่อน!”

“เหตุการณ์เหนือธรรมชาติ นี่ต้องเป็นเหตุการณ์เหนือธรรมชาติแน่นอน!”

…

อดพูดไม่ได้ว่า ฝูงชนในละแวกย่านการค้าต่างก็ขวัญกระเจิงกับกระแสไฟที่น่ากลัวนี้ ตอนแรกถนนคนเดินยังมีคนที่พอจะใจกล้าอยู่บ้าง แต่ตอนนี้ก็พากันหลบเข้าร้านรวงกันระนาว ด้วยเกรงว่าจะถูกสายฟ้าที่น่ากลัวฟาดเอา

แต่ทว่าสิ่งที่ทำให้พวกเขาแปลกใจก็คือ หลังกระแสไฟที่น่ากลัวเส้นนั้นปรากฏให้เห็น ก็ดูเหมือนว่าสายฟ้าบนท้องนภาจะไม่ค่อยโผล่มาให้เห็นแล้ว

บนดาดของฟ้าของตึกในเวลานี้ เถียนหลิงหลิงมองผู้คนที่หนีกระเจิดกระเจิงพลางพึมพำว่า “จบเห่แล้วๆ พวกนายทำแบบนี้ได้ยังไง…คราวนี้เป็นเรื่องใหญ่แล้ว…”

สวีเสี่ยวหลานกับอันหลินกลับหายใจหอบ นั่งหันหลังพิงกัน ดูเหนื่อยมากอย่างเห็นได้ชัด

ต้าไป๋ยังคงสร้างความปั่นป่วน เรียกลมคลั่งสุดความสามารถ

“ไม่ว่าจะสำเร็จหรือไม่ เราก็ทำเต็มที่แล้ว” อันหลินเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก

“หวังว่าซูเฉี่ยนอวิ๋นจะเห็นนะ หากยังไม่ได้ผล…พวกเราค่อยทำต่อ!” สวีเสี่ยวหลานทำหน้ามุ่งมั่น

เถียนหลิงหลิงได้ฟังก็หน้ามืด เรื่องใหญ่ขนาดนี้แล้ว ยังคิดจะทำต่ออีกเหรอ

ในตอนนั้นเอง เสียงตะโกนเรียกอันอ่อนหวานก็ดังมาไกลๆ

“สหายอันหลิน สหายสวีเสี่ยวหลาน! ในที่สุดข้าก็หาพวกเจ้าเจอ!”

ซูเฉี่ยนอวิ๋นที่สวมชุดกระโปรงสีน้ำเงินย่ำกงจักรแสงจันทร์ลอยมา ใบหน้าฉายความตื่นเต้นและละอายใจ

รอบตัวนางมีค่ายกลอำพรางปกคลุม สามารถหลบการตรวจตราของมนุษย์และอุปกรณ์ได้ แต่สำหรับอันหลินกับสวีเสี่ยวหลานที่มีพลังจิตนั้น สามารถมองทะลุได้ในปราดเดียว

เมื่อสวีเสี่ยวหลานเห็นฉากนี้ ก็ตื่นเต้นจนลุกพรวดขึ้นกอดซูเฉี่ยนอวิ๋นที่วิ่งปรี่เข้าใส่

“สวีเสี่ยวหลาน ข้าขอโทษ เป็นเพราะข้าหายไปจากที่เดิมตามอำเภอใจ ทำให้เจ้าต้องเป็นห่วง…”

“จะโทษเจ้าได้อย่างไร เป็นความผิดของข้า ข้าต่างหากที่ละเลยเจ้า!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน