ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 314

รัตติกาล บ่อสวรรค์แห่งเขาฉางไป๋

จู่ๆ ก็มีลำแสงห้าสีเส้นหนึ่งปรากฏบนท้องนภา

ทะเลสาบสะท้อนดาราดวงจันทร์กลางผืนฟ้ายามราตรี ริ้วคลื่นระยิบระยับ ภายในความสงบที่กระแสกำลังซัดสาด

แม้ลำแสงห้าสีจะคงอยู่เพียงระยะเวลาสั้นๆ สิบกว่าวินาที กลับดึงดูดให้นักพรตแทบจะทั้งหมดในเขาฉางไป๋ให้มุ่งหน้า

พวกอันหลินกลับไม่มีทีท่าตื่นเต้นอะไรมากนัก เพียงแค่รอในค่ายกลป้องกันเงียบๆ รอให้สุสานเปิด

ผู้แข็งแกร่งของหลายอิทธิพลพากันรวมตัวละแวกบ่อสวรรค์กันระนาว ในผืนป่ามีเงาดำผลุบโผล่ บรรยากาศรอบข้างตึงเครียดและเย็นเยือก เรียกได้ว่าอันตรายรอบด้านของแท้ เมื่อมีสิ่งของที่จับต้องได้ปรากฏขึ้น เกรงว่าคงเกิดศึกตะลุมบอน

เถียนหลิงหลิงกับหลิวเชียนฮ่วนเริ่มสู้กันแล้ว

เถียนหลิงหลิงกำลังเล่นเกมใหม่ที่มีชื่อว่าลีคออฟคิง ด้วยความสามารถแรงค์ไดมอนด์อย่างเธอ จึงแพ้พ่ายราบคาบ ถูกศิษย์พี่หลิวจอมโกงรังแกจนแพ้ยับเยิน

ถามว่าทำไมเธอถึงต้องเล่นอีก

ถามมาก เล่นด้วยแล้วได้เงินนี่นา!

หนึ่งชั่วยามได้ค่าตอบแทนตั้งหนึ่งร้อยหินวิญญาณ! มีแต่คนโง่ที่จะปฏิเสธ!

แต่ทว่าเธอไม่รู้ว่า ตอนที่อยู่ในสำนักความร่วมมือบำเพ็ญเซียน ค่าตอบแทนที่อันหลินเล่นเกมกับหลิวเชียนฮ่วนคือชั่วยามละหนึ่งพันหินวิญญาณ…

แต่แล้วอย่างไรเล่า เถียนหลิงหลิงไม่รู้เรื่องนี้ เธอจึงเล่นอย่างสบายใจเฉิบ

หลิวเชียนฮ่วนเองก็สนุกมากเช่นกัน

ทุกคนต่างก็มีเบิกบานใจมาก ล้วนแต่สุขใจ!

บนภูเขาลูกหนึ่งข้างบ่อสวรรค์ มีดวงตาสีแดงฉานคู่หนึ่งกลางพงไพร บัดนี้กำลังแผ่กลิ่นอายอันตราย

เจ้าของดวงตาเป็นบุรุษที่มีรูปโฉมหล่อเหลา เขามีนามว่าดุค เป็นเจ้าแห่งผีดูดเลือดผู้สูงส่ง เป็นสุดยอดผู้แข็งแกร่งแห่งเผ่าพันธุ์ผีดูดเลือดตะวันตก แต่ตอนนี้เขาหมดสภาพมาก ชุดคลุมสีแดงกับเสื้อผ้าห้อยต่องแต่งตามตัวเหมือนสายเอี๊ยม ดุจยาจกที่เร่ขอทานตามท้องถนนก็ไม่ปาน

บรู๊ว…

ในตอนนั้นเอง เสียงหมาป่าที่ทระนงก็แว่วมาจากยอดเขาที่อยู่ไกลออกไป สะท้อนก้องบ่อสวรรค์และภูเขาสิบกว่าลูกละแวกนี้ด้วยพลังมหาศาล

“ท่านดุค เผ่าหมาป่าอนธการกำลังท้าทายพวกเรา!”

ชายชุดแดงขบกรามพูด

ดุคมองยอดเขาลูกหนึ่งที่อยู่ห่างไกล นัยน์ตาสีเลือดฉายแววกระหายเลือด ทว่าครู่เดียวก็หม่นหมองลงไป

จ่าฝูงหมาป่าอนธการที่เดินทางมาครั้งนี้แข็งแกร่งนัก เขาไม่อาจสู้ได้ เพียงไม่นานพวกเขาก็แพ้สงครามในเทือกเขาฉางไป๋ ถูกไล่กวดสามสิบกว่าลี้…

“ตอนนี้ยึดสมบัติเป็นสำคัญ หนี้แค้นของเผ่าหมาป่าอนธการ…เราค่อยจัดการภายหลัง!” ดุคกล่าวเสียงเย็น

ขณะเดียวกัน พวกอันหลินก็ได้ยินเสียงหมาป่าหอนเช่นกัน

เสียงหอนเจือความอำมหิตโหดเหี้ยม ราวกับกำลังเตือนและประกาศศักดาแด่เหล่านักพรตละแวกบ่อสวรรค์

เถียนหลิงหลิงตกใจจนหน้าถอดสี ร่างบางอดขยับเข้าใกล้อันหลินไม่ได้

“โอ้โฮ หมาป่าบ้านใครกัน หอนเสียงดังปานนี้” หลิวเชียนฮ่วนพูดอย่างประหลาดใจ

“เสียงดังหรือ หมาข้าร้องดังกว่านี้อีก” อันหลินทำหน้าเยาะเย้ย

“ดึกๆ ดื่นๆ หอนทำไมกัน รบกวนผู้อื่น” สวีเสี่ยวหลานหาวหวอดๆ แล้วทำสมาธิต่อ

“มันคงร้องเพราะติดสัด ไม่มีมารยาทเอาเสียเลย” ถังซีเหมินก็เอ่ยเสียงจริงจังเช่นกัน

เถียนหลิงหลิง “…ทำไมทุกคนนิ่งขนาดนี้ล่ะ พลังที่ยิ่งใหญ่ปานนี้ หมาป่าตัวนั้นคงจะบรรลุระดับแปลงจิตแล้วละ”

เซวียนหยวนเฉิงยิ้มอ่อนโยน “น้องเถียน หมาป่านั่นทำให้เจ้าตกใจหรือ ข้าไปฆ่ามันดีไหม”

“ช่างเถอะพี่เฉิง โลลิน้อยขี้กลัว แค่งูตัวเดียวยังทำนางตกใจได้เลย ฆ่าไม่หมดหรอก” อันหลินโบกมือปัดๆ ห้ามปรามว่า “ปัญหายิ่งน้อยยิ่งดี”

เถียนหลิงหลิงเดือดดาล ใบหน้าน่ารักจิ้มลิ้มแดงก่ำ กลับไม่รู้จะโต้แย้งอย่างไร ครู่ใหญ่กว่าจะพูดว่า “เหลวไหล! นายเห็นฉันตกใจเพราะพญางูขาวไหม!”

อันหลิน “…”

เซวียนหยวนเฉิง “…”

ให้ตายสิ…นอกจากฉายาของพญางูขาวที่เกี่ยวข้องกับงูแล้ว มีตรงไหนที่เหมือนงูอีก!

ถ้าตกใจกลัวเพราะฉายา อย่างนั้นอย่ามีชีวิตอยู่เลย!

หลังเสียงหอนพ้นไปแล้ว ในบ่อสวรรค์ก็ไม่มีเสียงอื่นใดอีก

ทุกคนต่างก็กำลังรอคอยเงียบๆ รอการมาเยือนของเวลานั้น

ดวงอาทิตย์โผล่พ้นขอบฟ้า แสงตะวันสีทองลอดผ่านผืนป่า ตกกระทบผิวน้ำของบ่อสวรรค์ ทำให้ริ้วคลื่นฉาบสีทองเป็นระลอกๆ

สายลมเคล้าพลังปราณเข้มข้นโชยมา ชวนให้สดชื่นกระปรี้กระเปร่า

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน