ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 329
อันหลินเห็นอาวุธเทวะสองชิ้นที่กระสับกระส่าย ในใจก็ท่องไม่หยุดว่า
‘เด็กดีรีบมาให้ไว พี่จะพานายเท่พี่จะพานายบิน…’
กระจกเอกภพเคลื่อนไหวแล้ว!
มันพุ่งเข้าไปหาเลือดหยดหนึ่งพร้อมกับลำแสงขาวดำสองเส้น จากนั้นกลืนลงไป!
เซวียนหยวนเฉิงยิ้มกว้าง “ในเมื่อกระจกเอกภพยอมรับข้าแล้ว เช่นนั้นข้าไม่เกรงใจแล้วนะ”
ภายใต้สายตาอิจฉาริษยาของทุกคน เซวียนหยวนเฉิงขับกล่อมกระจกเอกภพด้วยความจริงจังอย่างยิ่ง จากนั้นก็สอดเก็บเข้าไปในสาบเสื้อ
ต่อมากระบี่แสงนิลก็ขยับแล้วเช่นกัน!
มันพุ่งไปหาเลือดหยดหนึ่งดังฟิ้วแล้วส่งเสียงร้องดีใจออกมาเบาๆ
เหยาหมิงซีมองทุกคนด้วยความกระดากใจ กำกระบี่ไว้ในมือ “ศิษย์พี่ทุกคน…เช่นนั้นข้าขอรับไปละนะ…”
“เอาไปเถอะๆ มันเป็นวาสนาของเจ้าอยู่แล้ว”
อันหลินโบกมืออย่างใจโต แต่ในใจกลับเจ็บปวดรวดร้าว
ให้ตายเถอะ เขาไม่มีวาสนากับของมีค่าเลยใช่ไหม!
เขาพบว่าของมีค่าของตัวเอง นอกจากเจ้าพวกที่แย่งชิงมาได้แล้ว ไม่มีชิ้นไหนที่เป็นฝ่ายยอมรับเขาเลย!
แม้แต่เสี่ยวเสียที่อยู่ในหม้อ ก็ทำท่าไม่สนใจใยดีเขา
หลังแบ่งอาวุธเทวะกันเสร็จแล้ว ทุกคนก็มองหาสถานที่พักผ่อน รอการเปลี่ยนแปลงของโลกภายนอก
ลำแสงสีขาวเส้นหนึ่งพุ่งผ่านม่านรัตติกาล มุ่งหน้าสู่หมู่บ้านเล็กๆ ชายขอบเมืองซินจิ้ง
ลู่เจ๋ออวี่ที่กำลังชงชาเห็นประตูถูกผลักออกมาดังผลัวะ
เขาเบิกตากว้างเมื่อเห็นชายเปลือยกายล้อนจ้อน เนื้อหนังถูกไฟลวกจนแดงและเกรียม ตั้งสติไม่ทัน
“ยืนนิ่งอยู่ทำไม เสื้อผ้าเล่า!” จักรพรรดิจื่อหยางตวาดลั่น
ราชครูลู่เจ๋ออวี่ที่สุขุมลุ่มลึกเสมอมาเพิ่งตื่นจากภวังค์ หัวเราะร่าแล้วพูดว่า “สภาพเจ้าเป็นแบบนี้แล้ว อย่างแรกที่ควรทำไม่ใช่ทำแผล แต่เป็นใส่เสื้อผ้างั้นหรือ”
“เลิกพล่ามสักที! รีบเอาเสื้อผ้ามา!” แม้ทั้งคู่จะเป็นเพื่อนกัน แต่ตอนนี้จักรพรรดิจื่อหยางไม่มีอารมณ์มาเล่นกับลู่เจ๋ออวี่ จึงตะโกนเร่งเร้าทันที
ลู่เจ๋ออวี่หยิบเสื้อผ้าชุดใหม่เอี่ยมอ่องกับยารักษาแผลออกมาแล้วยื่นให้จักรพรรดิจื่อหยาง
“จิ๊ๆ ๆ คิดไม่ถึงเลยว่า สุดยอดผู้แข็งแกร่งแห่งแผ่นดินปราณสงครามจะแพ้ย่อยยับจนเหลือแค่กางเกงในตัวเดียว…จนข้าไม่กล้าถามเจ้าแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่” ราชครูมองจักรพรรดิจื่อหยางอย่างเห็นอกเห็นใจ
จักรพรรดิจื่อหยาง “…”
ลู่เจ๋ออวี่ “กระจกเอกภพก็ไม่อยู่แล้วหรือ”
จักรพรรดิจื่อหยาง “…”
ลู่เจ๋ออวี่นวดหว่างคิ้วแล้วพูดต่อว่า “ข้าไม่รู้สึกถึงพลังของเพลิงเทวะจากกายเจ้าเลย แม้แต่เพลิงสุริยะก็ถูกชิงไปแล้วหรือ”
จักรพรรดิจื่อหยาง “…”
ลู่เจ๋ออวี่กะพริบตาปริบๆ พูดอย่างสงสัยว่า “ไยกางเกงในยังอยู่เล่า”
จักรพรรดิจื่อหยางน้ำตาคลอหน่วย “เมื่อครู่เจ้าเพิ่งพูดไปหยกๆ ไม่ใช่หรือว่า ไม่กล้าถามข้าว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นน่ะ”
ลู่เจ๋ออวี่ถอนหายใจอีกครั้ง “เพราะข้าแท้ๆ หากไม่ใช่เพราะพลังของข้ายังไม่ฟื้นฟู เจ้าคงไม่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้”
จักรพรรดิจื่อหยางไม่พูดอะไร
“ระเบิดนั่นเป็นฝีมือของเซียนกระบี่อันหลินหรือ” ลู่เจ๋ออวี่ถามอีกครั้ง
จักรพรรดิจื่อหยางผงกศีรษะ
“จักรพรรดิซวีหมิงตายแล้วหรือ” ลู่เจ๋ออวี่ถาม
“อืม” จักรพรรดิจื่อหยางพยักหน้า
เขาเห็นจักรพรรดิซวีหมิงถูกระเบิดอันน่ากลัวกลืนกิน กลายเป็นเถ้าธุลีต่อหน้าต่อตา ตอนนี้เมื่อย้อนคิดถึงภาพเหตุการณ์นั้นก็อดพรั่นพรึงใจไม่ได้
บรรยากาศหนักอึ้งในพริบตา
จู่ๆ ลู่เจ๋ออวี่ก็โพล่งขึ้นมาว่า “แต่เจ้ารอดกลับมาได้ แถมยังมีกางเกงในด้วย! อืม เป็นคนต้องมีบันยะบันยัง ท่าทางเซียนกระบี่อันหลินก็เป็นคนที่มีเหตุผลเหมือนกัน”
ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหาบทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม