ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 334

แดนโบราณรกร้างเป็นสถานที่ที่อันตรายที่สุดในแผ่นดินนี้

มันมีสภาพแวดล้อมที่เลวร้ายอย่างมหันต์ สัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ที่สุด

ห้าอาวุธเทวะ สี่เพลิงเทวะ ว่ากันว่าล้วนมาจากแดนโบราณรกร้างทั้งสิ้น

หมอกพิษสีดำที่ก่อตัวตามธรรมชาติตัดขาดแดนโบรารรกร้างแห่งนี้จากโลกภายนอก

ครืน

ลำแสงเก้าเส้นพุ่งทะลุหมอกพิษเข้าสู่แผ่นดินใหม่

ก้อนอิฐยักษ์ของอันหลินมีเถียนหลิงหลิงกับพญางูขาวนั่งอยู่

จักรพรรดินียังคงอยู่ในร่างของงูมรกต พันรอบท่อนแขนของพญางูขาวอย่างเอื่อยเฉื่อย ราวกับเป็นเครื่องประดับที่งามประณีตอย่างยิ่งยวด เพิ่มความงดงามอันเฉพาะตัวให้กับพญางูขาว

ในดินแดนที่เป็นสีดำแห่งนี้ มีพืชพรรณประหลาดล้นหลาม พวกมันล้วนเป็นพืชสีม่วงดำที่แฝงด้วยพิษร้ายแรง ส่วนใหญ่ยังเป็นฝ่ายจู่โจมสัตว์อสูรที่สัญจรผ่านมาอีกด้วย

สัตว์อสูรที่ถูกพืชเขมือบหลังจู่โจมด้วยพิษ ไม่ต่ำกว่าพืชที่ถูกสัตว์อสูรกินแน่นอน

พวกอันหลินถูกสัตว์อสูรนานาชนิดจู่โจมทันทีที่เข้าไป

มีฝูงผึ้งพิษที่มืดฟ้ามัวดินยกโขยงมา มีมังกรบินที่ยิ่งใหญ่อหังการ มีแม้กระทั่งดอกไม้ยักษ์ที่พ่นพิษขึ้นฟ้าประหนึ่งขีปนาวุธ

แต่พวกมันล้วนถูกแผดเผาไม่มีเว้น

จักรพรรดิจื่อหยาง สมุนอันดับหนึ่งแห่งทีมอันหลิน หาใช่คนที่มีดีเฉพาะชื่อไม่ เห็นศัตรูหนึ่งตนเผาหนึ่งตน เห็นหนึ่งคู่ก็เผาหนึ่งคู่ ทุกหนแห่งที่ผ่านโล่งเตียน อหังการยิ่งแล้ว

“แดนโบราณรกร้างแบ่งเป็นวงในและวงนอก วงนอกเป็นบริเวณที่สัตว์อสูรหลากชนิดทำกิจกรรม วงในกลับเป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยภัยอันตราย กระบี่สมุทร ป้ายอาญาสิทธิ์อัสนี และเพลิงอนัตตา ว่ากันว่าอยู่ในวงในของแดนโบราณรกร้าง” จักรพรรดิจื่อหยางพูดขณะที่รบไปด้วย

อันหลินเกิดความสงสัยเมื่อได้ฟัง “ฟังเจ้าพูดเช่นนี้ ขอบเขตของวงในคงจะไม่ใหญ่สินะ สถานที่แบบนี้ยังไม่ถูกจักรพรรดิสงครามอย่างพวกเจ้าขุดค้นทุกซอกทุกมุมอีกหรือ”

จื่อหยางเหลือบมองอันหลิน “เพราะที่นั่นอันตรายอย่างไรเล่า ต่อให้เป็นข้า เข้าไปก็อาจจะไม่รอดกลับมาก็ได้ ไยต้องเสี่ยงอันตรายด้วยเล่า ตอนนั้นข้ามีเพลิงสุริยะก็เพียงพอแล้ว”

พูดจบเขาก็มองอันหลินอย่างขุ่นเคืองอีกครั้ง

อันหลินหยุดพูด ยิ้มแหยแล้วเบนสายตามองทางอื่น กินลมชมวิว

หลังเหาะไปได้หลายชั่วยาม ก็มีหิมะโปรยอย่างหนาแน่นประดุจม่านที่ลู่ลงจากผืนฟ้าอยู่ไกลๆ เทกระหน่ำลงมาไม่ขาดสาย

“ทะลุผ่านม่านพายุหิมะนี่ไป ก็จะถึงวงในของแดนโบราณรกร้างแล้ว ทุกคนระวังตัวด้วย!” จักรพรรดิจื่อหยางเตือนขึ้นมากะทันหัน

ยามอยู่วงนอก เขารับประดับความปลอดภัยของสมาชิกทุกคนได้ ถึงขั้นมองว่าเป็นการท่องเที่ยวก็ไม่ใช่ปัญหา

แต่เมื่อเข้าสู่วงในของแดนโบราณรกร้างแล้ว เขาให้คำมั่นสัญญาอะไรไม่ได้เลย เพราะแม้จะเป็นเขา ก็อาจจะตายที่นั่นได้เหมือนกัน

ทุกคนต่างก็ตื่นตัวเมื่อได้ยินเช่นนั้น อันหลินยกโล่แห่งชัยชนะให้เถียนหลิงหลิงพกติดตัวชั่วคราว

เพราะความปลอดภัยของโลลิน้อยต่ำที่สุด จำต้องปกป้องหากเจอกับสัตว์อสูรระดับอริยะสงคราม

ทางด้านพญางูขาว เด็กใหม่ที่เคยต้องการการปกป้องมากที่สุดคนนั้น ตอนนี้ขึ้นสวรรค์แล้ว จี้ห้อยงูมรกต ใครได้ใช้ย่อมรู้ดี

หลังแหวกม่านหิมะขาวโพลนแล้ว สิ่งที่เข้าสู่คลองจักษุเป็นโลกที่ขาวสว่าง

หิมะสีขาวกองสุมทั่วพสุธา ไกลออกไปเป็นภูเขาหิมะที่ทอดตัวยาว แม้แต่ท้องนภาก็เป็นสีขาวโพลน!

“ซิ๊ด…หนาวจังเลย!” พญางูขาวสั่นระริก

อุณหภูมิที่นี่ต่ำยิ่งยวด ราวกับอากาศแข็งตัวแล้วอย่างไรอย่างนั้น ปราศจากลม มีเพียงความเงียบสงัดอย่างสมบูรณ์

ลำแสงสีเขียวเส้นหนึ่งแผ่คลุมพญางูขาว เป็นฝีมือเสี่ยวชิง

“ขอบใจนะเสี่ยวชิง คลุมพี่หลิงหลิงด้วยสิ” พญางูขาวยิ้มไร้เดียงสา

“ข้าเอาด้วยๆ!” อันหลินที่อยู่ข้างๆ ก็อยากลองวัดความอดทนของจักรพรรดินีปี้ฉงเช่นกัน

ซิ่ว! ลำแสงสีเขียวอีกเส้นแผ่คลุมเถียนหลิงหลิง มองข้ามอันหลินไป

งูมรกตมองอันหลินด้วยสายตาไม่พอใจ แววตาบ่งบอกอย่างชัดเจนว่า ‘ไปให้พ้น!’

มุมปากของอันหลินกระตุก ถอนหายใจอย่างระอาใจ

พญางูขาวเห็นท่าทางห่อเหี่ยวข้องอันหลิน ก็อดป้องปากขำเบาๆ ไม่ได้ “ท่านเจ้าแห่งพิษ คุณกินเพลิงเทวะไปตั้งสามลูกแล้ว ยังหนาวอีกเหรอคะ”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน