ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 359
ภายในมิติมืดแห่งหนึ่ง ชายหัวโล้นพูดด้วยความนอบน้อมว่า “นายหญิง พวกเขากลับแดนมนุษย์อย่างปลอดภัยแล้ว สมบัติที่เหลือของเซียนสวรรค์โส่วหยางจะจัดการอย่างไรดี”
พญางูนิลโบกมือปัดๆ อย่างไม่ยี่หระ “ไม่เหลือของดีอะไรแล้ว หินวิญญาณเก็บเป็นของหลวง ของอย่างอื่นส่งไปที่แดนมนุษย์ ส่งเสริมการพัฒนาของวงการบำเพ็ญเพียรทางนั้นสักหน่อยก็แล้วกัน”
“ขอรับ ข้าจะไปจัดการเดี๋ยวนี้” ชายหัวโล้นพยักหน้า เตรียมจะผละออกไป
“อ้อ จริงสิ อย่าลืมซื้อไข่เป็ดกับไข่เยี่ยวม้ากลับมาให้ข้าหน่อยนะ ไปซื้อที่ร้านเหล่าเฉินนั่นแหละ” พญางูนิลกล่าว
ชายหัวโล้นชะงักเมื่อได้ฟัง “แต่ว่าเหล่าเฉินตายไปแล้ว…”
“เจ้าว่าอะไรนะ!” พญางูนิลร้อนใจ แต่ครู่เดียวก็สงบลง “ไม่สิ ช่วงนี้เจ้าไม่ได้ไปแดนมนุษย์ รู้ได้อย่างไรว่าเขาตายแล้ว”
มุมปากของชายหัวโล้นกระตุกยิกๆ “แต่ ‘ช่วงนี้’ ที่ว่ามันห้าสิบปีแล้ว ตอนนั้นเหล่าเฉินอายุหกสิบกว่าแล้ว ไม่ได้บำเพ็ญเพียรเสียหน่อย ตายไปแล้วแน่ๆ…”
พญางูได้ฟังก็เหม่อลอยไปชั่วขณะ ที่แท้ก็ผ่านไปนานขนาดนี้แล้วหรือ
นางมองห้องที่มืดดำแห่งนี้ ในใจเกิดความรู้สึกหดหู่ขึ้นมาทันที เก็บตัวอยู่ที่นี่มาห้าสิบปีโดยไม่รู้ตัว ไม่ได้การๆ ข้าจะขึ้นราแล้ว…
“เจ้าช่วยดูแลแผ่นดินปราณสงครามแทนข้าก่อน ข้าขอออกไปผ่อนคลายหน่อย” พญางูนิลโบกมือ จากนั้นก็แหวกมิติออกเป็นโพรงสีดำ มุดเข้าไปโดยไม่เหลียวหลัง
“นี่! นายหญิง ข้าต้องไปจัดส่งอาวุธที่เหลือของโส่วหยางอีกนะ!” ชายหัวโล้นตะโกนใส่โพรง
แต่ทว่าไม่มีเสียงตอบรับจากโพรงเลยสักนิด กลับค่อยๆ เชื่อมสมานกันช้าๆ…
ชายหัวโล้นจึงทำได้เพียงแค่นยิ้มเมื่อเห็นภาพนี้
นิสัยที่พูดปุ๊บไปปั๊บของพญางูนิลคงจะแก้ไขไม่ได้ตลอดชีวิตแล้ว ผู้หญิงที่ยิ่งเคร่งขรึมมากเท่าใด ยามบ้าขึ้นมาจะยิ่งคลุ้มคลั่ง ครั้งที่นางสู้กับยุทธวิชัยพุทธะ[1] ทำลายเขาโพธิของพุทธภูมิจนราบคาบ ไม่รู้จริงๆ ว่าครั้งนี้นางจะสร้างเรื่องอะไรอีก...
…
ริมบ่อสวรรค์ ณ เขาฉางไป๋
ใบหน้างามล่มเมืองของปี้ฉงฉายความเห็นใจอย่างที่เกิดขึ้นน้อยครั้ง “จื่อหยาง เป็นเพราะข้าแท้ๆ ตอนแรกอยากให้เจ้าเคยชินกับสภาพแวดล้อมโลกภายนอกก่อน ค่อยสอนวิธีเปลี่ยนพลังงานชีวิตให้เจ้า”
นางจี้ไปจุดชีพจรหลายแห่งของจื่อหยาง พลังงานบริสุทธิ์ไหลไปตามปลายนิ้ว เข้าสู่ร่างกายของจื่อหยางอย่างต่อเนื่อง
ผ่านไปครู่ใหญ่ ในที่สุดจักรพรรดิจื่อหยางก็ลืมตาขึ้นด้วยความเจ็บปวดและทุกข์ระทม
เขาเอ่ยเสียงแผ่วเบาว่า “ข้าฝันร้าย ฝันว่าถูกสวรรค์ลงทัณฑ์ ถูกฟ้าผ่าไม่หยุดเลย…”
“มันเป็นแค่ความฝัน” อันหลินปลอบใจเสียงนุ่ม
“ผู้อาวุโสจื่อหยาง ท่านรีบฝึกวิธีเปลี่ยนพลังงานกับผู้อาวุโสปี้ฉงเร็วเข้า ตอนนี้ผู้อาวุโสปี้ฉงบรรลุระดับหล่อเลี้ยงวิญญาณแล้ว” หลิวเชียนฮ่วนเริ่มเบี่ยงประเด็น
จักรพรรดิจื่อหยางได้ฟังก็รู้สึกว่ามีเหตุผล สิ่งที่ต้องทำในตอนนี้คือยกระดับพลังยุทธ์ของตน พยายามปรับตัวให้ชินกับโลกใบใหม่ให้เร็วที่สุด จากนั้นกลายเป็นจักรพรรดิของโลกใบนี้!
ด้วยเหตุนี้ ประเด็นของบทสนทนาจึงกลายเป็นจะเปลี่ยนแปรพลังงานอย่างไรแทน
อันหลินโล่งอกไปที นอนแผ่ลงบนพรมอย่างไร้เรี่ยวแรง จากนั้นก็หลับตาลงอย่างเชื่องช้าภายใต้อุณหภูมิที่อบอุ่น
อาจเป็นเพราะเหนื่อยล้าเกินไป เขาจึงหลับไปอีกครั้ง
เมื่อฟื้นขึ้นมา สิ่งที่เห็นกลับเป็นฝ้าเพดานสีขาว
“หลินจื่อ ฟื้นแล้วเหรอ” เสียงที่คุ้นเคยดังกระทบโสตประสาท
เมื่ออันหลินเห็นชายวัยกลางคนข้างกาย สีหน้าก็เปลี่ยนไป “พ่อ ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้”
ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหาบทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม