ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 360

360 /506

อันหลินนอนพักบนเตียงไปอีกสองวัน ภายใต้สรรพคุณสมานแผลอันยอดเยี่ยมของยาเซียนชิงหุน ในที่สุดบาดแผลภายในก็ได้รับการฟื้นฟู สิ่งเดียวที่ยังไม่ฟื้นฟูนั่นก็คือ ผลข้างเคียงจากการใช้พลังปราณอนธการ

แม้เขาจะไม่สามารถใช้เวทมนตร์คาถาที่ทรงพลังได้ แต่ลงจากเตียงเดินเหินนั้นไม่มีปัญหา

ในช่วงพักรักษาตัว เพื่อนบางคนก็เที่ยวเล่นในแดนมนุษย์อย่างสบายใจเฉิบต่อ บางคนกลับฝึกวรยุทธ์ที่ได้มาใหม่

พญางูขาว จักรพรรดินีปี้ฉงกับจักรพรรดิจื่อหยางอยู่พักที่เขาเป่ยอู้ก่อนชั่วคราว จักรพรรดิสงครามทั้งสองยังต้องใช้เวลาปรับตัวให้ชินกับโลกใบนี้ จักรพรรดินีปี้ฉงทะลวงขั้นอีกครั้ง บรรลุระดับหล่อเลี้ยงวิญญาณขั้นกลางแล้ว ส่วนจักรพรรดิจื่อหยางยังอยู่ในช่วงเริ่มต้นของการปรับเปลี่ยนเส้นชีพจร

อันหลินเดินทอดน่องบนยอดเขา เลียบไปยังเส้นทางที่ปูหินสีเขียว สุดท้ายมาถึงหน้าสวนดอกไม้แห่งหนึ่ง

หญิงสาวที่สวมชุดเดรสสีขาว ดูค่อนข้างโดดเด่นท่ามกลางมวลดอกไม้สีสันฉูดฉาด มือขาวปลอดเรียวยาวประคองประคำ กำลังเพ่งพิศดูความลึกลับที่อยู่ภายในไม่หยุดหย่อน

หญิงสาวที่งดงามคนนั้นก็คือพญางูขาว ส่วนประคำในมือของเธอเป็นประคำแพรวพราย ห้าอาวุธเทวะแห่งแผ่นดินปราณสงคราม หรือก็คืออาวุธเดิมของจักรพรรดินีปี้ฉงนั่นเอง แน่นอนว่าตอนนี้กลายเป็นของพญางูขาวไปแล้ว

“อ้าว ท่านเจ้าแห่งพิษ ทำไมมาอยู่ตรงนี้ล่ะ”

หลังหญิงสาวเห็นอันหลิน ใบหน้าก็ฉายความประหลาดใจ วิ่งมาด้วยความลิงโลด

ชุดสีขาวพลิ้วไหวประดุจเมฆหมอก พากลีบดอกให้พัดกระพือ นำกลิ่นดอกไม้หอมมาเป็นระลอก

“ฉันมาหาต้าไป๋น่ะ อีกห้าวันก็จะกลับสำนักแล้ว ตอนนี้จะไปที่จุดส่งข้อมูลของสรวงสวรรค์ รายงานประสบการณ์ในครั้งนี้ให้เบื้องบนทราบหน่อย” อันหลินมองหญิงสาวที่งดงามน่ารักตรงหน้าพลางเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

“ฮะ…จะไปแล้วเหรอเนี่ย…”

เมื่อได้ยินว่าอันหลินจะกลับสำนัก ใบหน้าของพญางูขาวก็เจือความเศร้าใจ

“ใช่ว่าไปแล้วจะไปกลับซะหน่อย โลกต่างหากที่เป็นบ้านของฉัน ฉันจะกลับมาบ่อยๆ” อันหลินลูบหัวพญางูขาว พูดปลอบใจอย่างยิ้มแย้ม

พอพญางูขาวได้ยินประโยคนี้ สีหน้าก็อ่อนลงเล็กน้อย พยักหน้าเบาๆ “อืม งั้นฉันจะรอท่านเจ้าแห่งพิษกลับมา เจอกันครั้งหน้า ฉันจะเติบโตถึงขั้นที่คุณตกใจแน่ๆ!”

อันหลินคิดว่าตอนนี้พญางูขาวก็ทำตนตกใจหลายครั้งหลายคราแล้ว กลับมาคราวหน้าจะทำให้เขาตกใจอีกงั้นเหรอ ตัวประกอบที่คอยรับบทตกใจข้างตัวเอก เขาต้องแสดงต่อไปให้ถึงที่สุดจริงๆ เหรอ

“พี่อัน ดูหมาป่าขย้ำ กระบวนท่าที่สามของข้า โฮ่ง!”

ต้าไป๋สวมกรงเล็บปราณทลายฟ้า วาดลำแสงสีน้ำเงินที่เจิดจ้าอย่างยิ่งร่วมสิบเส้นกลางอากาศ อานุภาพน่ากลัวอย่างมหันต์ ทั้งยังชวนให้รู้สึกอหังการสุดแสนอีกด้วย

อันหลินมองต้าไป๋กลางนภาด้วยความชื่นชม ไม่เสียหลายที่เขาซื้อกรงเล็บนี่มา

อันหลินจึงขึ้นควบต้าไป๋ที่ไม่ได้ขี่มาเนิ่นนาน มุ่งหน้าเหาะไปยังสถานีส่งข้อมูลของสรวงสวรรค์อย่างร่าเริง

…

ขณะนี้ ในเมืองที่คึกคักแห่งหนึ่ง มีหญิงสาวที่สมบูรณ์แบบทั้งรูปโฉมและรูปร่างกำลังเยื้องย่างอยู่บนคนเดินอย่างเชื่องช้า

ผมขาวดำขลับพลิ้วไหวตามแรงลม สวมเสื้อผ้าชีฟองสีขาว กางเกงยีนขายาวสีเข้ม ช่วงขาเรียวยาวถูกกางเกงยีนรัดแน่น ค่อนข้างน่าดูชม เป็นที่จับจ้องของผู้คนสัญจรนับไม่ถ้วน นัยน์ตาดำขลับลุ่มลึกคู่นั้นมีเสน่ห์ไม่เหมือนใคร เมื่อได้มองก็จมดิ่งลงไปอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้

“ไม่คิดเลยจริงๆ ว่า ระยะเวลาสั้นๆ แค่ห้าสิบปี แดนมนุษย์จะเปลี่ยนแปลงไปมากมายขนาดนี้” สายตาของหญิงสาวกวาดมองรอบกายไม่หยุด มือถือชานมแก้วหนึ่ง ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มบางๆ

นางคือพญางูนิลที่ออกมาท่องเที่ยวอีกครั้ง หลังจากเก็บตัวมาแล้วห้าสิบปี