ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 364
“เอื๊อก” อันหลินเผลอกลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว
หญิงสาวตรงหน้าสวมชุดกระโปรงสีขาว รูปร่างสูงระหง ผิวเรียบเนียนเกลี้ยงเกลา ดวงตากระจ่างใสกำลังจ้องมองอันหลิน ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มมีเลศนัย
“ฮาย ไป๋หลิง ไม่พบกันนานเลย”
ปากของอันหลินคลี่ออกเป็นรอยยิ้ม เป็นฝ่ายเอ่ยทักทาย
หญิงสาวคนนี้คือร่างจำแลงศูนย์กลางของสถาบันวิจัย และเป็นคนที่เตะพวกอันหลินออกจากสถาบันวิจัยอย่างหยาบคายเช่นกัน
“เจ้าทำอะไรหรือ” ไป๋หลิงถามด้วยรอยยิ้มหยัน
อันหลินเหงื่อแตกพลั่ก ใช้ความคิดอย่างรวดเร็ว พูดอย่างเชื่องช้าว่า “ข้าได้วิธีดูแลสิ่งประดิษฐ์จักรกลพวกนี้ เลยอยากจะมาลองดูที่นี่…”
เรือนคิ้วงามของไป๋หลิงเลิกขึ้น “เจ้าคิดว่าข้าโง่หรือ”
“พี่ไป๋ ข้าอยากได้…”
อันหลินเลิกเฉไฉ เบิกตาโตสุกใสจดจ้องหญิงสาวตรงหน้า ใบหน้าจริงใจและอ้อนวอน
มุมปากของไป๋หลิงกระตุกยิกๆ ไม่พบกันสองปี ทำไมเจ้านี่ถึงได้เถรตรงขึ้นทุกที
“ข้าจะทำให้เทคโนโลยีขั้นสูงของดาวม่วงยิ่งใหญ่เกริกก้องแน่นอน เจ้าให้ข้าเถอะ…หรือไม่ก็พี่ไป๋ เจ้าเสนอเงื่อนไขดีไหม” อันหลินออดอ้อนต่อ
ไป๋หลิงนวดขมับ “หนี้ของสิ่งประดิษฐ์จักรกลสองตัวก่อนหน้านี้ ข้ายังไม่ได้คิดบัญชีกับเจ้าเลย…”
อันหลินผงะถอยหลังสองก้าวทันที่ได้ยิน
“แต่เจ้ามาครั้งนี้ คงจะมาเพื่อการสืบทอดสินะ ข้าจะไม่หาเรื่องเจ้า หากเจ้าผ่านการทดสอบที่มีอัตราการรอดต่ำกว่าสิบสองเปอร์เซ็นต์ในโบราณสถานหนึ่งครั้ง สิ่งประดิษฐ์จักรกลกับข้อมูลการสืบทอดจะเป็นของเจ้าทั้งหมด!” ไป๋หลิงพูดขึ้นมาอีกครั้ง
อันหลินตาลุกวาว ลมหายใจถี่กระชั้นขึ้นมา “ได้ ตกลงตามนี้!”
สิ่งประดิษฐ์จักรกลล้วนเป็นพลังต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่ทั้งนั้น! แต่ข้อมูลการสืบทอดไม่ใช่แค่ความรู้เท่านั้น ทว่ามันเป็นหินวิญญาณก่ายกองเลยนะ! ข้อมูลแค่ครึ่งเดียวก็ทำให้อันหลินรวยในพริบตาแล้ว เพิ่มมาอีกครึ่งหนึ่ง…หึๆ ๆ…
ในใจของไป๋หลิงก็มีความคิดเช่นกัน ตั้งแต่พวกอันหลินกลับไป สองปีนี้มีนักพรตอีกกลุ่มหนึ่งมาที่โบราณสถาน ปรากฏว่าเพิ่งผ่านการทดสอบเพียงด่านเดียวก็ตายยกกลุ่ม ทำให้นางผิดหวังเหลือเกิน
เป้าหมายการสืบทอดที่ดีเยี่ยมอย่างอันหลินพบเจอได้น้อยมากจริงๆ อีกหลายพันปีข้างหน้าก็อาจจะไม่มีให้เห็น ในเมื่อเป็นเช่นนี้สู้ให้โอกาสเขาสักครั้งดีกว่า ดูว่าเขามีวาสนากับสมบัติชิ้นใหญ่ชิ้นนี้หรือไม่
“ลำดับต่อไปข้าจะปรับตำแหน่งห้องลับแปดทิศหกสิบสี่ตำแหน่งของโบราณสถาน การทดสอบหลังเจ้าเข้าไปก็จะเปลี่ยนจากง่ายเป็นยาก มีแต่ต้องเดินหน้า ถอยหลังไม่ได้ แน่นอนว่า ยามเจ้าเข้าไปแล้วตกใจจนเดินไม่ไหว วิงวอนร้องขอให้ข้าปล่อยเจ้าออกไป เห็นแก่มิตรภาพในอดีตของเรา ข้าจะปล่อยเจ้าไปเป็นสิทธิพิเศษ เข้าใจไหม” ไป๋หลิงขยิบตาใส่อันหลินทีหนึ่ง กล่าวด้วยรอยยิ้มที่หยาดเยิ้ม
อันหลินยิ้มบางๆ “เหอะๆ ในพจนานุกรมของข้าไม่เคยมีคำว่าถอยและขอร้อง!”
นอกจากว่าสาหัสปางตายจริงๆ เขาพูดต่อในใจ
“งั้นก็ดี ขอให้เจ้าโชคดี” ไป๋หลิงกลายเป็นแสงสีขาวระยิบระยับ หายไปจากที่เดิม
อันหลินมองไป๋หลิงที่เลือนหายไปแล้วหันมองแผนผังค่ายกลที่สลักได้เพียงครึ่งเดียวตรงกันดั้ม แล้วกลืนน้ำลายเอื๊อก
เขายับยั้งความคิดที่อยากจะปล้นของตัวเองไว้ ก่อนจะมองต้าไป๋ “เราไปกันเถอะ ไปช่วยองค์หญิงโฉมงามกัน!”
ไป๋หลิงมองอันหลินอย่างเฉยชา พูดด้วยท่าทางเหมือนโดนหลอกว่า “องค์หญิงที่เจ้าว่า คือพี่ไป๋คนนั้นน่ะหรือ โฮ่ง!”
“เปล่า ใช่นางที่ไหน นางเป็นแม่มดที่กักขังองค์หญิงต่างหาก!” อันหลินตอบอย่างจริงจัง
เมื่อได้ยินประโยคนี้ ต้าไป๋ถึงโล่งอกไปเปราะหนึ่ง แม้หญิงชุดขาวจะงดงาม แต่แข็งกร้าวไม่เหมือนคนที่ต้องการความช่วยเหลือ ไม่เพียงเท่านั้น หญิงคนนั้นยังทำให้มันรู้สึกถึงอันตรายอีกด้วย
หลังอันหลินพูดประโยคนี้เสร็จ ก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบ อดสะดุ้งโหยงไม่ได้
เขาพาต้าไป๋เข้าไปในอุโมงค์ที่มืดสนิท ก้าวไปข้างหน้าไม่หยุด ปลายทางเป็นประตูเหล็กสีดำ
เขาออกแรงผลักประตูบานนั้นออก พบว่าข้างในเป็นห้องที่กว้างขวางอย่างยิ่ง มีบ่อน้ำสีเขียวตั้งอยู่ตรงกลาง มีฟองผุดปุดๆ ไม่หยุดหย่อน กลิ่นอายของสารเคมีอบอวลไปทั่วบริเวณ
ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหาบทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม