ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 373
อันหลินกระตุ้นกำลังภายในตามที่เสี่ยวเสี่ยกล่าว พลังงานมหาศาลเริ่มพรั่งพรูไปหาตะปูข้ามมิติ
ติ้ง เสียงกังวานดุจหินหยกชนกันดังขึ้น ตะปูข้ามมิติสาดแสงสีแดงโชติช่วง
ประกายสูงส่งเริ่มก่อตัว ปลายตะปูส่องแสงสีแดงที่เจิดจ้าชอบกล ปานดวงดาวกระหายเลือดที่พร่างพราย
“ไปเลย!”
อันหลินดีดนิ้ว ตะปูข้ามมิติก็หายไปจากที่เดิมในพริบตา
วินาทีต่อมา มันก็ปรากฏตรงหน้าปีศาจร้อยอสูร ทิ่มทะลวงอย่างบ้าคลั่ง
เสียงที่บาดหูอย่างยิ่งเริ่มดังกึกก้องทั่วห้อง ลมพัดกรรโชก พลังปราณโหมซัด
ลำแสงสีแดงห่างจากขมับของปีศาจร้อยอสูรเพียงเยื่อบางกั้น ความหนานี้กลับเป็นเหมือนระยะห่างที่ไกลแสนไกล แม้เป็นตะปูข้ามมิติที่แหลมคมอย่างยิ่ง ก็ถูกขัดขวางอย่างแรงกล้าเช่นกัน
มิติสั่นสะเทือน รอยร้าวเส้นเล็กๆ เริ่มปรากฏให้เห็น…
การสมานแผลเข้าสู่ช่วงบั้นปลายแล้ว ปีศาจร้อยอสูรลืมตาขึ้นช้าๆ ตัดสินใจจะฉีกทึ้งอันหลินด้วยตัวเอง ทำการเอาคืนครั้งที่บ้าบิ่นที่สุด แต่แวบแรกของมัน กลับเห็นตะปูที่ส่องแสงสีแดงอยู่ตรงหน้า
ชั่ววินาทีนั้น มันสัมผัสได้ถึงความอันตรายที่รุนแรงยิ่งยวด
แกรก…
ราวกับมีอะไรบางอย่างแตกสลาย จากนั้นความเจ็บปวดที่น่าสะพรึงก็แล่นริ้วเข้ามา
ลำแสงสีแดงกลายเป็นเส้นใยคร่าชีวิต ทะลวงศีรษะของปีศาจร้อยอสูร ทุกมิติที่มันผ่านจะสั่นไหวและบิดเบี้ยว ซ้ำยังทำลายศีรษะของปีศาจร้อยอสูรเป็นครั้งที่สองอีกด้วย เกิดบาดแผลที่รุนแรงยิ่งกว่าถูกสายฟ้าฟาดเสียอีก
ปีศาจร้อยอสูรได้สติกลับมาไม่ถึงสามวินาที ก็ถูกโจมตีอย่างสาหัส สลบไสลไปอีกครา
ตะปูข้ามมิติวาดเส้นโค้งกลางอากาศภายใต้การกระตุ้นของอันหลิน ย้อนกลับมาจู่โจมหัวใจของปีศาจร้อยอสูร
หลังสิ้นเสียงแผดร้องของมิติแล้ว ก็มีเสียง ‘ปุ้ง’ ดังขึ้น หมอกสีเลือดแตกกระจาย มีรูเพิ่มขึ้นที่หัวใจ
อันหลินรู้ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลานิ่งเฉย เป็นช่วงเวลาสำคัญในการจัดการหมาตกน้ำให้สะใจ
ตะปูข้ามมิติกลายเป็นเส้นสีเลือดมากมายหลายเส้นที่ลายตา ทำลายร่างกายของปีศาจร้อยอสูรไม่หยุด ถึงขั้นว่าแม้แต่ปีกของมันก็ไม่ปล่อยผ่าน
ปุ้งๆ ๆ…
เลือดสีแดงฉานสาดกระจายครั้งแล้วครั้งเล่า รวดเร็วขึ้นทุกที
อันหลินสัมผัสได้ว่า ชั้นมิติของปีศาจร้อยอสูรอ่อนแรงลงเรื่อยๆ แล้ว แรงและเวลาในการทะลวงมิติของตะปูข้ามมิติน้อยลงแล้ว
ไม่นานปีศาจร้อยอสูรก็เต็มไปด้วยรูพรุนนับร้อยพัน
แต่เขายังคงไม่ยั้งมือ เพราะยังไม่มีเสียงแจ้งเตือนว่าสิ้นสุดการทดสอบจากห้องลับ
ท้ายที่สุดในช่วงเวลาหนึ่ง เขาไม่รู้สึกถึงชั้นมิติอีกต่อไปแล้ว
“ต้าไป๋!”
อันหลินตะโกนลั่น จากนั้นดวงตาก็มืดมน ทรุดตัวคุกเข่ากับพื้น พลังปราณอนธการก็พลอยเก็บงำไปด้วย
“ให้เป็นหน้าที่ข้าเอง โฮ่ง!” ต้าไป๋รู้ใจ แผดเสียงดังลั่น กระโจนใส่ปีศาจร้อยอสูรทับร่างที่ถูกตะปูข้ามมิติทิ่มแทงจนพรุนเหมือนรังผึ้ง
กรงเล็บปราณทลายฟ้าวาดวงโคจร ปล่อยลำแสงสีน้ำเงินออกมาเส้นแล้วเส้นเล่าเหมือนตาข่าย ฉีกร่างที่ไม่เป็นชิ้นดีเป็นพันๆ ชิ้นในพริบตา!
ไม่เพียงเท่านี้ ต้าไป๋ยังใช้คาถาเปลวเพลิง พ่นไฟใส่ร่างที่แหลกสิ้นดีนั่น ค่อยๆ แผดเผาให้ดำเกรียมสุดท้ายยังไม่ลืมใช้กรงเล็บพลิกชิ้นส่วนเหล่านั้น จากนั้นแผดเผาต่อไป
ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหาบทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม