ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 374
ระบบที่ไร้การเคลื่อนไหวเนิ่นนานสว่างวาบขึ้นมาอีกครั้ง
อันหลินเปิดระบบภายในห้วงจิต เห็นแถบ ‘ภารกิจพิเศษ’ กำลังส่องแสงกะพริบ
‘ภารกิจพิเศษ ตรวจสอบพบว่าโฮสต์รับข้อมูลของสถาบันวิจัยที่แปดสิบแปดแห่งจื่อซิงมาหมดสิ้นแล้ว จึงมอบหมายภารกิจดังนี้ โน้มน้าวไป๋หลิง ร่างจำแลงศูนย์กลางแห่งสถาบันวิจัยให้ไปจากทะเลสาบเมฆขาว กลับคืนแผ่นดินอีกครั้ง’
‘ภารกิจสำเร็จ ได้รับโอกาสสุ่มจับวรยุทธ์พิเศษหนึ่งครั้ง’
‘ภารกิจล้มเหลว เสื่อมสมรรถภาพทางเพศสามปี’
‘ระยะเวลาของภารกิจ สามชั่วยาม’
‘ป.ล. ปฏิเสธภารกิจนี้ไม่ได้’
มุมปากของอันหลินกระตุกยิกๆ ก้มมองหว่างขาอย่างกลัดกลุ้ม
เสื่อมสมรรถภาพสามปีเหรอ ดูเหมือนบทลงโทษนี้จะไม่มีปัญหาใหญ่อะไร
เขาจะเอาท่อนเหล็กไปทำไม อย่างไรเสียก็เสียเวลามายี่สิบปีแล้ว เสียเวลาอีกสามปีจะเป็นอะไรไป
เมื่อคิดได้เช่นนี้เขาก็โล่งใจ ผ่อนคลายขึ้นเยอะโขเลย…
อันหลินกะพริบตาปริบๆ ดูแล้วคิดแบบนี้ก็เหมือนจะไม่มีตรงไหนผิด
พับผ่าสิ! นี่มันเรื่องใหญ่ที่เกี่ยวข้องกับศักดิ์ศรีลูกผู้ชายเลยนะ! อ่อนได้แข็งได้ หดได้ยึดได้ต่างหากชายที่แท้จริง หากความสูญเสียแม้แต่ความสามารถนี้ เขาก็ไม่ถือว่าเป็นผู้ชายแล้ว!
เมื่อคิดเช่นนี้ อันหลินก็พลันรู้สึกว่าบทลงโทษของภารกิจนี้มันเลวร้ายอย่างมหันต์
ภารกิจนี้จะล้มเหลวไม่ได้เด็ดขาด!
“ได้รับการสืบทอดหมดแล้วใช่ไหม งั้นก็รีบไปเถอะ ข้าจะพักผ่อนแล้ว”
ไป่หลิงนวดหว่างคิ้วอย่างเหนื่อยล้า ออกปากไล่แขกแล้ว
“เดี๋ยว พลังผลิตอาหารสุนัขของข้ามันอะไรกัน ดูถูกหมาหรือ โฮ่ง!” ต้าไป๋ชิงต่อต้านอย่างโกรธเคืองก่อน
“เมื่อเจ้าทำอาหารสุนัขออกมาแล้ว ก็จะรู้ว่าอาหารนั่นอร่อยมากปานใด” ไป๋หลิงมองต้าไป๋ ไม่โมโหกับคำถามของต้าไป๋ มีเพียงรอยยิ้มละมุน
“เดี๋ยวก่อน!” อันหลินก็ยกมือขึ้นตะโกนรั้งเช่นกัน “พี่ไป๋ ข้าว่าเราคุยกันได้!”
ตอนนี้เขาไร้เรี่ยวแรง ทำได้แค่นอนคว่ำบนหลังต้าไป๋อย่างอ่อนปวกเปียก แต่แม้จะเป็นเช่นนี้ ดวงตาที่จดจ้องไป๋หลินของเขากลับสุกสกาวเจือความเร่าร้อน
ไป๋หลิงเห็นท่าทางของอันหลินก็ชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “สหายอันหลิน พวกเรายังมีอะไรต้องคุยกันอีก ข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับดาวม่วงก็อยู่ในหัวเจ้าหมดแล้ว ที่เหลือข้าเปิดเผยไม่ได้”
“นี่ ไม่ใช่เรื่องพรรค์นั้น ข้าแค่อยากพูดคุยมุมมองชีวิตกับเจ้า คุยเรื่องอุดมคติหน่อย” อันหลินพูดประจบ
ไป๋หลิง “…”
ต้าไป๋เหลียวมองอันหลินด้วยสีหน้า ‘ข้ามองเจ้าผิดไป’
“มีอะไรก็รีบว่ามา ขอเสริมสักประโยค ข้าไม่ชอบรักต่างวัย” ไป๋หลิงกล่าว
อันหลินแน่นหน้าอก รักต่างวัยงั้นเหรอ สมองของผู้หญิงคนนี้คิดไปถึงไหนแล้ว แค่คุยสัพเพเหระเฉยๆ ก็คิดว่าเราคิดอะไรกับนางแล้วเหรอเนี่ย
อีกอย่างความรักต่างวัยที่อายุห่างกันเป็นหมื่น อันหลินก็ไม่สนใจไหมเล่า!
“อะแฮ่ม ข้าอยากบอกว่าไหนๆ ข้อมูลของจื่อซิงก็ถูกข้าสืบทอดหมดแล้ว เจ้าก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่ตลอดเวลาหรอกกระมัง” อันหลินลองถามหยั่งเชิง
“ข้อมูลไม่ใช่ทั้งหมดของการสืบทอดเสียหน่อย ยังมีการสืบทอดจำพวกสายเลือด วรยุทธ์และความรู้อะไรเทือกนั้นอีก” ไป๋หลินหยีตา ก้มตัว ยื่นใบหน้าที่งามสะคราญไปตรงหน้าอันหลินที่นอนหมอบอยู่ เพ่งพิศพลางเอ่ยว่า “เจ้าอยากให้ข้าไปจากที่นี่หรือ”
อันหลินเห็นดวงหน้างดงามที่อยู่ในระยะประชิดของไป๋หลิง ภายใต้การสะท้อนของแสงสีขาวในมิติ ผิวที่เนียนละเอียดเกลี้ยงเกลาส่องแสงดึงดูดใจประหนึ่งกระเบื้องขาว
“อืม ใช่แล้ว ข้าอยากให้เจ้าไปจากที่นี่” ข้อนี้อันหลินไม่คิดจะปิดบัง พูดต่อว่า “โลกกว้างใหญ่ปานนี้ เจ้าไม่อยากไปดูหน่อยหรือ”
“โอ้ ข้าท่องทั่วทั้งโลกตั้งแต่เมื่อหมื่นปีก่อนแล้ว ตอนนี้ไม่สนใจ” ไป๋หลิงทอดถอนใจ ระยะประชิดเช่นนี้ ขนตาของนางสั่นระริก นัยน์ตาแวววับ ทำเอาอันหลินรู้สึกเก้อเขินอย่างยิ่ง
ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหาบทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม