ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 376
แสงอาทิตย์ส่องกระทบพนาที่เขียวขจีจนเกิดดวงแสงสว่างไสวเป็นจุดๆ
ลมอ่อนโชยมา ใบไม้ดังซู่ๆ เคล้าเสียงวิหคเพรียกพร้อง
ร่างสีขาวย่ำโคลนที่อ่อนนุ่ม ฮัมบทเพลงโบราณ เยื้องย่างกลางพงไพรที่เงียบสงบแห่งนี้
“พี่ไป๋ ผิดทางแล้ว ทางนี้เป็นทางไปพุทธภูมิ ไม่ใช่ทางไปแดนจิ่วโจว!” อันหลินที่ขี่ต้าไป๋อดพูดไม่ได้
หญิงสาวเหลียวมองอันหลิน นัยน์ตาเปื้อนยิ้ม เสียงนุ่มนวลดั่งปุยนุ่นดังขึ้น “ข้าอยากไปไหนก็ไปนั่น เจ้าจะตามมาทำไม”
“เพราะกลัวว่าเจ้าเก็บตัวนานไปหน่อย ไม่เคยชินกับสถานที่ หรือเกิดภัยอันตรายอะไรขึ้นมานี่นา” อันหลินตบก้นต้าไป๋ปุๆ ให้เร่งความเร็ว ขึ้นไปเดินเคียงคู่ไป๋หลิง
ไป๋หลิงเชิดหน้าเล็กน้อย สูดอากาศที่สดชื่นเข้าเต็มปอด ซึมซับแสงแดดอบอุ่นที่สาดส่องลอดแมกไม้ ใบหน้าค่อยๆ ปรากฏรอยยิ้มสดใสเจิดจ้าปานหิมะละลาย ลมวสันต์โชยสิบลี้ ชวนให้ลุ่มหลง
ต้าไป๋ส่งกระแสจิตอย่างอดไม่ได้ว่า “พี่อัน ประโยคที่ว่าไป๋หลิงเป็นองค์หญิงผู้เลอโฉม จุดนี้ข้าเชื่อแล้ว”
อันหลินตอบกลับ “ข้าเคยหลอกเจ้าที่ไหน”
“ไม่ออกมานานนม แผ่นดินนี้ยังคงงดงามเช่นเดิม ข้าชอบ!” ไป๋หลิงมองต้นไม้ใบหญ้า สูดดมกลิ่นหอมของดินโคลน ฟังเสียงนกขับขาน สัมผัสอุณหภูมิของแสงแดด ทุกสิ่งล้วนทำให้นางเคลิบเคลิ้ม ทำให้นางอดชื่นชมไม่ได้
อันหลินมองออกว่า ไป๋หลิงไม่มีอาการไม่คุ้นชินแต่อย่างใด
“โฮก!” จู่ๆ สัตว์ประหลาดหัวเสือหางงูตัวหนึ่งก็กระโจนออกมาจากดงไม้ พุ่งใส่ไป๋หลิงปานสายฟ้าฟาด
อันหลินเห็นดังนั้น สายฟ้าก็กะพริบแปลบปลาบตรงปลายนิ้วแล้ว
ปึก! สิ้นเสียงดังสนั่น สัตว์ประหลาดหัวเสือหางงูชนเข้ากับม่านกำบังไร้รูปร่าง
อันหลินมองไป๋หลิงด้วยความตกใจ เขาสัมผัสได้ถึงคลื่นพลังปราณที่เบาบางอย่างยิ่ง จากนั้นก็มีม่านกำบังไร้รูปร่างปรากฏขึ้น
เขารู้ว่าม่านกำบังไม่ใช่คาถาชั้นต่ำอย่างพวกกำแพงอากาศอะไรเทือกนั้น แต่เป็นพลังมิติที่สูงส่งอย่างยิ่ง!
แค่พลังนี้ อันหลินก็รู้แล้วว่าขอแค่ไป๋หลิงไม่รนหาที่ ในแผ่นดินนี้ไม่มีใครรังแกนางได้
อืม…ไร้ซึ่งความไม่คุ้นเคยกับสถานที่ ประสบภัยอันตรายไม่ต้องให้เขาออกโรงปกป้อง เขาปล่อยให้ไป๋หลิงออกไปผจญภัยได้อย่างวางใจแล้ว
“ข้าไม่มีนิสัยเข่นฆ่าสัตว์น้อยตามใจชอบ ยังไม่รีบไสหัวไปอีก” ไป๋หลิงมองอสูรหัวเสือหางงูที่กระโจนออกมาไวเกินไป ชนกับม่านกำบังมิติจนเวียนหัวตาลาย พร้อมกับเอ่ยเสียงเรียบ
อสูรหัวเสือหางงูได้ฟังก็เหมือนยกภูเขาออกจากอก รีบวิ่งหนีเป็นพัลวัน
“ได้ยินว่าเนื้อส่วนเอวของอสูรหัวเสือหางงูอร่อยอย่างยิ่ง!” อันหลินโพล่งขึ้นมา
มิติเริ่มบิดเบี้ยวอย่างไม่มีสุ้มเสียง
อสูรหัวเสือหางงูวายชนม์
เปลวไฟเริ่มลุกโชน ตะแกรงย่างกว้างหนึ่งเมตร เหล็กแท่งเสียบเนื้อที่ขาวนุ่มมันวาว
อันหลินโรยเครื่องปรุงด้านบนไม่หยุด กองไฟดังเปรี๊ยะๆ เนื้อที่มันขลับค่อยๆ ร้อนขึ้น กลิ่นหอมกรุ่นเริ่มโชยมา
ไป๋หลิงนั่งอยู่ข้างม้านั่งที่อันหลินเอาออกมาจากแหวนมิติ เท้าคางจ้องเนื้อย่างที่หอมกรุ่นยั่วยวนใจ นัยน์ตาสุกใสค่อนข้างเลื่อนลอย
“ข้าเคยเห็นอาหารจานนี้ที่ภัตตาคารแห่งหนึ่งในแคว้นสือหลง ชื่อว่าเอวเทวะผัดพริกเกลือ ทำจากส่วนเอวของอสูรหัวเสือหางงูนี่แหละ พอเห็นอสูรหัวเสือหางงูตัวนี้โผล่มา ก็รู้ได้ทันทีว่าพลาดไม่ได้!” อันหลินมองเนื้อย่าง แม้แต่ตัวเองก็อดเดาะลิ้นไม่ได้
เมื่อเขาเห็นท่าทางจดจ่อของไป๋หลิง ก็รู้สึกว่าน่าขำอย่างอดไม่ได้ “เจ้าไม่ได้กินอะไรมานานแค่ไหนแล้ว”
“อืม…หนึ่งหมื่นเจ็ดร้อยยี่สิบหกปีแล้ว” ไป๋หลิงตอบตามจริง
อันหลิน “…”
“เจ้าไม่ได้กินอะไรมานานปานนี้ ไม่หิวหรือ” อันหลินครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยถาม
“เมื่อถึงระดับหวนสู่ความว่างเปล่า ทุกสรรพสิ่งล้วนเป็นพลังงานแก่ร่างกายได้ จะหิวได้อย่างไร” ไป๋หลิงยิ้ม
อันหลินก็กล่าวด้วยรอยยิ้มเช่นกันว่า “แต่การกินเป็นความสุขอันดับหนึ่งของชีวิต ไม่กินมาหมื่นปีมันน่าเสียดายเกินไปแล้ว”
เขาใช้ปราณกระบี่เฉือนเนื้อย่างที่ส่งกลิ่นหอมหวนเป็นรูปตาข่าย แล้วโรยเครื่องปรุงอีกบางส่วน ยื่นให้หญิงสาวข้างกาย “ลองชิมดู!”
ไป๋หลิงรับเนื้อย่างที่อันหลินส่งมาให้ ดมกลิ่นหอมที่โชยมา ความเหม่อลอยฉายวาบในดวงตาแวบหนึ่ง
นางยกเนื้อขึ้นจรดริมฝีปากแล้วเผยอออกเล็กน้อย กัดชิ้นเนื้อที่ส่งกลิ่นหอมหวน เคี้ยวอย่างเนิบช้า
รสชาติของเนื้อย่างเลิศรส วนเวียนในต่อมรับรส ทำให้นางหลับตาพริ้ม มุมปากยกยิ้มบางๆ
ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหาบทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม