ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 381
“แรงเกินไป ช้าๆ หน่อย ให้ข้าได้หายใจหายคอหน่อย…”
“อืม แรงประมาณนี้กำลังดี สบายมาก!”
อันหลินยื่นมือดูดซึมพลังอสนีบาตไม่หยุด ร่างของกิเลนอสนีทองอนัตตาถูกเขาขูดรีดจนซูบผอม
ขุมพลังสัตว์ภายในร่างกายค่อยๆ ละลายเป็นของเหลว ไหลซึมสู่เส้นชีพจร ทำให้เส้นชีพจรแข็งแกร่งขึ้น แปรเปลี่ยนเป็นชีพจรทองที่ทนทานช้าๆ
ทุกอย่างพิสูจน์แล้วว่า อันหลินกำลังข้ามอสนีบาตอย่างเชื่องช้า ดวงจิตก่อตัวและขยายตัว เชื่อมประสานจิตวิญญาณแห่งฟ้าดิน...
ใช่แล้ว ช้ามาก! เพราะเร็วเกินไปจะเจ็บ!
ทุกคนที่มุงดูมองภาพมหัศจรรย์ที่ไม่เคยพบเห็นมาก่อน จนตอนนี้สมองยังงุนงงอยู่เลย
ชายหนุ่มที่สวมชุดแดงยืนตระหง่านบนยอดเขา มือขวาสอดเข้าไปในปากกิเลนอสนีทองอนัตตาที่สูงนับสิบกว่าจั้ง ประดุจทูตที่สนิทสนมกับสายฟ้าสวรรค์ ยิ่งใหญ่และลุ่มลึก
พวกเขาไม่มีวันลืมภาพที่มหัศจรรย์นี้ไปตลอดกาล เมฆดำสิบลี้กระเพื่อม แสงของสายฟ้าสีทองทรงอานุภาพ ส่วนชายหนุ่มที่มีนามว่าอันหลินกำลังสั่งสอนอสนีทองอนัตตา!
“น้องสาม เจ้าคิดว่าอย่างไร โฮ่ง!” ต้าไป๋พูดขึ้นขณะที่เหม่อมอง
“ข้าคิดว่าพี่อันอหังการยิ่งนัก ลูกพี่หง เจ้าคิดอย่างไร” ดวงตากลมโตดุจโคมไฟของเจ้าอัปลักษณ์สะท้อนสายฟ้าเจิดจ้า ใบหน้าเลื่อมใสและอิจฉา
“นายท่านแม้แต่กิเลนอสนีก็ไม่เว้น รสนิยมแปลกประหลาดขึ้นทุกวัน อ๊าก...” เสี่ยวหงพูดเสียงหวาน
เจ้าอัปลักษณ์ “…”
ต้าไป๋ “…”
อาจารย์ที่ปรึกษาอย่างเซียนกระบี่หลิงเซียวโล่งอกไปที ใบหน้าค่อยๆ ฉายความประหลาดใจ รำพันว่า “นับว่าข้าก็ยิ่งไม่เข้าใจนักเรียนคนนี้ ข้ามอสนีบาตยังทำให้เป็นสภาพนี้ได้…”
ตีนเขาชมจันทร์ ที่นี่มีนักเรียนออกันอยู่ร่วมพันชีวิตแล้ว
พวกเขาทราบผ่านพลังเซียนส่องทางไกลแล้วว่า คนที่กำลังข้ามอสนีบาตก็คืออันหลิน ฉะนั้นอารมณ์ที่ตื่นเต้นของพวกเขาเป็นเรื่องที่คาดเดาได้ ขาดแค่พุ่งตรงขึ้นยอดเขาชมจันทร์เท่านั้น
ร่างของกิเลนอสนีทองอนัตตาหดเล็กไปกว่าครึ่งแล้ว และพลังของอันหลินก็ข้ามผ่านสิ่งกีดขวางบางอย่างแล้วเช่นกัน
อสนีทองอนัตตาไหลเข้าสู่ฝ่ามือ ขัดเกลาสฤษฏ์กายของเขาไม่หยุดหย่อน
ทะเลปราณถูกแสงทองปกคลุมถ้วนทั่วแล้ว ไม่รู้เลยว่าภายในเกิดอะไรขึ้นบ้าง รู้เพียงว่าขุมพลังสัตว์น่าจะยังไม่ละลายทั้งหมด
คราแรกร่างกายของอันหลินยังรู้สึกปวดร้าว เหมือนถูกฉีกทึ้งจากการโจมตีของพลังงานสายฟ้าสีทอง
แต่เมื่อเวลาผันผ่าน เขาแข็งแกร่งขึ้นทุกขณะ หลังภูมิต้านทานแก่กล้าขึ้นเรื่อยๆ ความรู้สึกเจ็บปวดก็อ่อนกำลังลง
“มา แรงกว่านี้หน่อย ไม่ได้กินข้าวหรือไง!”
เขาเพิ่มความแรงอย่างต่อเนื่อง ตะโกนบอกกิเลนอสนีทองอนัตตา
สิบห้านาทีต่อมา สุดท้ายกิเลนสีทองก็มลายหายไปในอากาศ
อันหลินเงยหน้ามอง จ้องเมฆดำบนผืนฟ้าที่ค่อยๆ สลายตัว ยังไม่หนำใจเลย
ทุกอย่างเกิดขึ้นเหมือนปานภาพฝัน พิลึกเหลือเกิน ตั้งแต่ต้นยันตอนนี้ เขายังไม่เชื่อว่าข้ามอสนีบาตสำเร็จแล้ว อสนีระดับแปลงจิตสิ้นสุดแล้วเหรอ ตอนนี้เราอยู่ในระดับแปลงจิตแล้วเหรอ
เขามองสองมือของตัวเอง ใช้จิตสัมผัสร่างกายของตัวเอง พลังพุ่งทะยานอย่างใหญ่หลวงจริงๆ
“ฮ่าๆ พี่อันทะลวงสู่ระดับแปลงจิตสำเร็จแล้ว! โฮ่ง!”
เมื่อเห็นเมฆดำเริ่มกระจายตัว ต้าไป๋ก็ร้องลั่นอย่างลิงโลดใจ
พวกเซวียนหยวนเฉิงเริ่มเหาะไปหาอันหลินด้วยความปลาบปลื้ม ตั้งใจว่าจะแสดงความยินดี
อันหลินยิ้มน้อยๆ เริ่มสำรวจทะเลปราณ
คาดไม่ถึงว่าชั่ววินาทีที่เขาสำรวจภายใน จะได้เห็นแสงทองสว่างโชติช่วง จากนั้นก็เหมือนดวงจิตจะถูกฉุดกระชาก เลือดลมทั่วร่างเกลือกกลิ้ง!
จู่ๆ เขาก็ทรุดตัวคุกเข่ากับพื้นอย่างหมดแรง เหมือนมีอะไรบางอย่างเพิ่มมาในช่องท้อง
ทุกคนสะดุ้งโหยงเมื่อเห็นภาพนี้
“อันหลิน เจ้าเป็นอะไร!” สวีเสี่ยวหลานร้องเสียงหลง วิ่งปรี่เข้าไปพยุงแขนอันหลิน ใช้พลังเซียนตรวจสอบสภาพภายในร่างกายของเขา
สัญญาณชีพปกติ การทำงานของปราณวุ่นวาย สาเหตุไม่แน่ชัด…
เซียนกระบี่หลิงเซียวก็ใช้นิ้วแตะที่หว่างคิ้วของอันหลินเพื่อวินิจฉัย แต่ผ่านไปหลายอึดใจ ใบหน้าของเขาก็ฉายความฉงน เห็นได้ชัดว่าไม่ได้ผลลัพธ์อะไร
ในตอนนั้นเอง อันหลินก็กุมท้องด้วยความทรมาน ร้องลั่นขึ้นมาว่า “เจ็บ เจ็บจังเลย…มีอะไรอยู่ในท้องข้ากันแน่!”
“ในท้องหรือ ในท้องไม่มีอะไรนี่นา” เซียนกระบี่หลิงเซียวขมวดคิ้ว พูดอย่างงงงวย
ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหาบทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม