ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 396
เหนือม่านแบ่งเขต เซียนพสุธาอู๋ถงกำลังถือดินสอ รำพันเบาๆ ว่า “ท่าทางศึกนี้ใกล้สิ้นสุดแล้ว อานุภาพที่แฝงในกิเลนสายฟ้าเหนือกว่ากระบี่หนึ่งขั้น เสียดายที่สวีเสี่ยวหลานใช้กระบวนท่าที่น่ากลัวยามรบกับซูเฉี่ยนอวิ๋นไปแล้ว ใช้ได้เพียงครั้งเดียวในระยะเวลาอันสั้น ไม่อย่างนั้นก็ยังมีโอกาสชนะจั่วชิวปิง”
บนพสุธา ปราณกระบี่ที่ยาวร่วมร้อยจั้งฉีกทึ้งปฐพีในพริบตา พุ่งใส่กิเลนสายฟ้าขนาดมหึมาด้วยอานุภาพที่องอาจหาญกล้า
ใบหน้าของจั่วชิวปิงฉายรอยยิ้มบางๆ แล้ว เขารู้ว่าศึกนี้จะสิ้นสุดแล้ว และชัยชนะนั้นเป็นของเขา
สวีเสี่ยวหลานหน้าซีด แต่ใบหน้ากลับทระนงยิ่ง แม้ในเสี้ยววินาทีสุดท้าย นางก็จะไม่ยอมก้มหัว
ชั่วขณะที่ปราณกระบี่ประสานงากับกิเลนสายฟ้า จู่ๆ กิเลนสายฟ้าก็คล้ายกับพบเจอสิ่งที่น่ากลัวอย่างมหันต์ หันหลังหนีเตลิดเปิดเปิง!
สวีเสี่ยวหลานชะงักงัน จั่วชิวปิงอึ้งไปแล้ว
กิเลนสายฟ้าถูกปราณกระบี่เพลิงอสนีไล่กวด จากนั้นกระโจนใส่จั่วชิวปิง
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ คนกันเอง!” จั่วชิวปิงปล่อยพลังส่วนตน หมายอยากควบคุมกิเลนสายฟ้า ขณะเดียวกันก็ตะโกนลั่น น้ำเสียงเจือความหวาดกลัว
กิเลนสายฟ้าไม่หยุดยั้ง ทลายพลังของจั่วชิวปิง จากนั้นชนชุดเกราะอสนีของจั่วชิวปิงแหลกลาญ
ต่อมา ปราณกระบี่ที่แฝงอานุภาพของวิหคมังกรก็กระทบร่างของจั่วชิวปิง พร้อมกับพลังที่ยิ่งใหญ่อย่างหาที่เปรียบไม่ได้…
ตูม
เปลวไฟพุ่งขึ้นฟากฟ้า สายฟ้าดุจมังกรบรรพกาลคำราม
จั่วชิวปิงที่มีแสงทองปกคลุมทั่วร่างลอยขึ้นฟ้า จากนั้นกระแทกกับพื้นอย่างแรง
ยันต์ประเมินผลแพ้รบของเขาถูกกระตุ้นแล้ว กวาดตามองรอบกายด้วยอย่างเลื่อนลอย งงเป็นไก่ตาแตก
“เพราะอะไร…ทำไมกิเลนสายฟ้าของข้าถึงกลัวปราณกระบี่ของเจ้า”
สวีเสี่ยวหลานเยื้องย่างไปหาจั่วชิวปิง กะพริบตาเล็กน้อย สอดส่ายตามองรอบข้าง กลับไม่พบคนอื่น
แต่พลังเช่นนี้ นางคุ้นเคยเหลือเกิน…
“อาจเพราะมังกรกับพญาหงส์สูงส่งกว่ากิเลนกระมัง” นางเอ่ยด้วยรอยยิ้ม
“เหลวไหล! เห็นกิเลนอสนีทองอนัตตาไหม สิ่งที่สอดคล้องกับวิถีสวรรค์จะกลัวมังกรกับพญาหงส์ได้อย่างไร!” จั่วชิวปิงกัดฟันพูด
“แต่กิเลนของเจ้าไม่ใช่กิเลนอสนีทองอนัตตาเสียหน่อย อีกอย่างต่อให้ใช่ เมื่อเห็นอันหลินก็เหมือนลูกหมา สั่งให้มันทำอะไร ก็ยอมทำตาม เลิศล้ำมากหรือ” สวีเสี่ยวหลานส่ายหน้ายิ้มๆ
จั่วชิงปิงได้ฟังก็อึดอัดใจ เลือดกระอักออกมาอีกครั้ง สุดท้ายก็กลายเป็นแสงทอง หายลับไปจากดินแดนนี้ด้วยความจำใจ
เมื่อสวีเสี่ยวหลานเห็นภาพนี้ ในที่สุดก็โล่งอกสักที ร่างกายโอนเอน คล้ายจะล้มลงอย่างไร้เรี่ยวแรง ในตอนนั้นเอง เหมือนจะมีคลื่นให้เห็นรำไรในบริเวณที่ไม่ไกล แต่ไม่นานก็สงบลง
นางกวาดตามองรอบๆ อีกครั้ง ดวงดาวพร่างพราวดุจท้องทะเล ดวงจันทร์ลอยเด่น ธรณีภายใต้แสงจันทร์มีแต่ความซบเซา มองไม่เห็นผู้ใด
“ช่างเถอะ ไม่คิดแล้ว บางทีนี่อาจเป็นลิขิตสวรรค์…ทั้งๆ ที่จั่วชิวปิงได้พลังกิเลนผ่านการหยั่งรู้ของอันหลิน กลับใช้พลังนี่มาจัดการเพื่อนรักของเขา สมควรแล้วที่ถูกพลังของตัวเองแว้งกัด” สวีเสี่ยวหลานส่ายหน้ายิ้มๆ ไม่คิดมากอีก เริ่มนั่งสมาธิ รักษาอาการของตัวเอง
อันหลินที่เร้นกายพยักหน้ารัวๆ ปลื้มใจยิ่งแล้ว
ใช้สายฟ้ารังแกสวีเสี่ยวหลานงั้นเหรอ นี่มันรนหาที่ตายชัดๆ!
คาถาเรียกสายฟ้าของเราบังคับได้แม้กระทั่งกิเลนอสนีทองอนัตตา นับประสาอะไรกับกิเลนกระจอกๆ ของแก
ขณะที่อันหลินกำลังคิดเช่นนี้ เซียนพสุธาอู๋ถงเหนือม่านแบ่งเขตกลับมองสวีเสี่ยวหลานด้วยความงงงวย
นี่มันเรื่องอะไรกัน เราพลาดอะไรไปหรือ
เซียนพสุธาอู๋ถงหวนคิดถึงเหตุการณ์ต่อสู้เมื่อครู่ แต่ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมกิเลนสายฟ้าถึงหันหลังวิ่งหนี หรือจะตกใจกลัวความอหังการของสวีเสี่ยวหลานจริงๆ
เขาพลันนึกถึงภาพของวันที่เกิดพายุฝน มีชายฉกรรจ์คนหนึ่งทำเรื่องที่พิลึกกว่านี้เสียอีก
“หรือจะเป็นอันหลิน ไม่สิ ไม่เห็นอันหลินนี่นา”
เขาพินิจมองต้นหญ้าแมกไม้เบื้องล่าง สุดท้ายก็พบว่ามีหญิงสาวคนหนึ่งอยู่ไกลออกไปสามลี้ กำลังพิงก้อนหินเล่นมือถืออยู่ หลิวเชียนฮ่วนนั่นเอง
ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหาบทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม