ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 446
อันหลินฝัน ฝันว่าตนเดินอยู่ท่ามกลางดินแดนหิมะอันกว้างไกลสุดลูกหูลูกตาเพียงลำพัง
เยี่ยมเลย ทั้งเนื้อทั้งตัวเหลือเกินกางเกงในตัวเดียว ลมหิมะถาโถมมาไม่ขาดสาย ทำให้เขาขาวโพลน
หนาวมากจริงๆ…
ตั้งแต่หัวจรดเท้าถูกความเย็นเยือกกร่อนกระดูกโจมตี ทำให้เขาเจ็บปวดทรมาน
เพราะว่าหนาวเกินไป เขาจึงเดินช้าลงเรื่อยๆ สุดท้ายถูกแช่แข็งอยู่กับที่ กลายเป็นรูปสลักน้ำแข็ง
ความเย็นค่อยๆ เกาะกุมทะเลปราณของเขา ทำให้มันแข็งตัว สุดท้ายแม้แต่จิตสำนึกรู้ของเขาก็ถูกแช่แข็งเช่นกัน
ทุกอย่างล้วนสลัว ราวกับว่าจะกลับสู่ความมืดมนอีกครั้ง
ในตอนนั้นเอง เขาได้เห็นแสงสว่างจุดหนึ่ง แสงนั่นไม่เจิดจ้า แต่กลับดึงดูดใจยิ่งนัก
มีผู้หญิงที่เปล่งประกายทั้งตัวคนหนึ่งเดินมาหาเขา
นางช่างดงามเหลือเกิน แม้แต่รอยยิ้มก็มีพลังที่ทำให้อบอุ่นใจเจือปน
“อันหลิน เจ้าหนาวไหม” เสียงที่ห่วงในไพเราะปานเสียงสวรรค์
อันหลินอยากตอบมากว่าหนาว แต่กลับพูดไม่ออก
จริงสิ ถูกแช่แข็งแล้ว จะพูดได้อย่างไร
เอ๊ะ ฉากนี้มันช่างคุ้นเคย…
ตอนที่เขาอยู่บนโลกก็เคยถูกระบบแช่แข็งเพราะไม่ยอมมอบจูบแรกให้ราชาศพ เหมือนว่าสภาพจะเป็นแบบนี้แหละ
ถูกแช่แข็งเป็นรูปสลักน้ำแข็ง แถมยังพูดไม่ได้ด้วย
ตอนนี้ถึงแม้จะพูดไม่ได้ แต่สวีเสี่ยวหลานกลับอดทนอยู่กับเขาตั้งหลายคืน แถมยังถ่ายทอดพลังเพลิงเข้าสู่น้ำแข็งไม่หยุด ทำให้เขาอบอุ่นขึ้น
ฉากนี้คุ้นเคย แต่ก็มีความแตกต่างกัน
เพราะครั้งนี้สวีเสี่ยวหลานละลายน้ำแข็งที่จองจำอันหลินโดยตรง ง่ายดายและบ้าบิ่นเหลือเกิน
ไม่เพียงเท่านี้ สวีเสี่ยวหลานยังโอบกอดเขาอย่างอ่อนโยน มอบความอบอุ่นให้ร่างกายเขาอีกด้วย
ความสุขมาเยือนกะทันหันเกินไป ทำให้อันหลินรู้สึกเหมือนตนกำลังฝันไป!
“ฮือ…เซียนหญิงเสี่ยวหลาน เจ้าช่างดีจริงๆ อบอุ่นจังเลย…”
ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วสรรพางค์กาย ทำให้เขาสบายไปทั้งตัว
มันเป็นความอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก เขาไม่รู้สึกถึงความเหน็บหนาวที่น่ากลัวเช่นนั้นอีกแล้ว
…
ภายในถ้ำบนภูเขาหิมะลูกหนึ่ง ชายหนุ่มที่หลับใหลคนหนึ่งกำลังละเมอไม่หยุด ปากพึมพำทำนองว่า ‘เซียนหญิงเสี่ยวหลาน’ ‘อุ่นจังเลย’
ผ่านไปสองชั่วยาม เขาถึงค่อยๆ ตื่นขึ้นมาจากห้วงนิทรา
อันหลินลืมตาขึ้น เห็นผนังหินที่ขรุขระไม่เรียบ
ที่นี่เงียบสงัด ได้ยินเสียงพายุหิมะแว่วมาจากปากถ้ำอย่างชัดเจน
“หือ เสี่ยวหลาน”
เขาไม่เห็นเงาของสวีเสี่ยวหลาน ขานเรียกชื่อของหญิงสาว
ไม่มีเสียงตอบรับ
“หรือนางจะมีธุระก็เลยออกไปแล้ว” อันหลินงุนงง
แต่ทันใดนั้น เขาก็ตระหนักได้ว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล
“ไม่สิ! เราจำได้ว่าเจ็บหนักเพราะพลังที่ชิงหลีทิ้งไว้ ตอนนี้ทำไมฟื้นขึ้นมาแล้วเลือดลมเต็มเปี่ยมถึงขั้นนี้ละ ราวกับว่าหายเป็นปลิดทิ้งแล้วอย่างนั้นแหละ”
เขาลุกพรวดขึ้นนั่ง ลูบบริเวณที่ถูกโจมตี ตรงนั้นกลายเป็นรอยแผลเป็นไปแล้ว
ของสิ่งนี้ตกลงมาจากหน้าอกของเขา พร้อมกับกระดาษแผ่นหนึ่ง
อันหลินมองของสิ่งนั้นแล้วอึ้งไปเล็กน้อย
จานรวมอัคคีงั้นเหรอ
ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหาบทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม