ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 449
เมืองซีเสีย ท้องฟ้ายามสายัณห์เริ่มเข้มขึ้น
แสงสีแดงกับสีม่วงผสมผสานกัน เหมือนจริงแต่ก็คล้ายความฝัน ดุจภาพวาดแต่ก็ไม่ใช่
แสงสว่างที่ไม่พร่างพรายอีกต่อไปปกคลุมทั้งสองที่กำลังสบตากันบนถนน ปานม้วนภาพที่เก่าแก่แต่ลึกล้ำ
อันหลินจ้องหญิงชุดเขียวที่อยู่ตรงหน้า เรือนร่างอรชรอ้อนแอ้น โฉมหน้าที่งดงามเหนือโลกีย์ดวงตาที่กระจ่างใส ริมฝีปากสีเรื่อดุจดอกท้อ ทุกอย่างช่างงดงามเหลือเกิน…
แต่ความทระนงที่มีแต่กำเนิดมลายหายไปเสียแล้ว หญิงสาวกลับสู่ธุลีดินเพื่อช่วยเหลือเขา ไม่มีพรสวรรค์อันน่าภาคภูมิใจอีกต่อไป นางกลายเป็นมนุษย์ปุถุชนที่บำเพ็ญเพียรไม่ได้อีกแล้ว
แม้อันหลินจะใช้วิชาจิตอนุมานคาดเดาทุกอย่างไว้แล้ว แต่เมื่อเขาได้เห็นลักษณะท่าทางของสวีเสี่ยวหลานกระจะตา ในสมองก็ยังขาวโพลนอยู่ดี หัวใจทั้งดวงคล้ายว่าถูกฉีกกระชาก
เขาขยับริมฝีปาก พบว่ามีอะไรบางอย่างจุกอยู่ในลำคอ
สวีเสี่ยวหลานมองชายหนุ่มตรงหน้าอึ้งๆ นัยน์ตาสะท้อนเส้นผมสีขาวของชายหนุ่ม ต่อให้จะไร้ซึ่งพลังแล้ว แม้จะเป็นแค่คนธรรมดา แต่มีสิ่งหนึ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลย นั่นก็คือหัว วใจของนาง
นางเป็นฝ่ายทนไม่ไหวเอ่ยถามก่อนว่า “อันหลิน ผมเจ้าเป็นอะไรไป ไม่เป็นไรใช่ไหม”
อันหลินส่ายหน้า จ้องสวีเสี่ยวหลานอย่างลึกซึ้ง เสียงกลับสั่นเครือ “หลังเจ้าจากข้าไป ข้าก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ความคิดหนึ่งเดียวที่มีคือตามเจ้าให้ทัน ตามหาเจ้าให้เจอ ตอนนั นข้ากลัวมากจริงๆ กลัวว่าเจ้าจะหายไปจากชีวิตข้าทั้งอย่างนี้ ข้าใช้วิชาจิตอนุมานตามหาร่องรอยของเจ้า แต่เจ้าหนีได้ไวเหลือเกิน ข้ากลัวว่าร่องรอยของเจ้าจะหายไป ข้าไม่มีเว วลา ถึงต้องใช้วิชาจิตอนุมานครั้งแล้วครั้งเล่า…”
“ข้าข้ามภูเขาหิมะนับไม่ถ้วน ไล่ตามตั้งแต่แดนศักดิ์สิทธิ์เหมันต์มาถึงแดนจิ่วโจว ข้าข้ามบ่ออัสนีมังกร ทะเลสาบหมื่นดารา ขุนเขาพันสารท ทะเลชิงเซียน สวนดอกไม้ปีศาจ…ทิวทัศน์ท ที่เจ้าผ่านพ้นข้าก็ไปมาแล้ว”
“แต่ท้ายที่สุด ข้าพบว่าข้าใช้วิชาจิตอนุมานไม่ได้อีกแล้ว…พอใช้วิชาจิตอนุมานข้าจะกระอักเลือด หัวใจกระตุก แทบจะหมดสติ…ตอนนั้นข้ากระวนกระวายมากจริงๆ กลัวเหลือเกิน ข้าเด ดินทางตามเส้นทางของเจ้าเหมือนคนบ้า ตามหาทีละเมือง ข้าไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตนี้ข้ากับเจ้าจะคลาดกันเช่นนี้ ข้าไม่ยอม!”
“หากเจ้าประสบความลำบากไม่มีใครช่วยจะทำอย่างไร หากเจ้าอ้างว้างไม่มีเพื่อนจะทำอย่างไร เจ้างดงามปานนั้น หากเจอตัวร้ายที่ไม่ดูตาม้าตาเรือรังแกเจ้าจะทำอย่างไร ข้าแค่อยากมาหาเจ จ้าให้ไว รอไม่ได้เลยสักวินาทีเดียว!”
“โชคดีที่สวรรค์เมตตาให้เราได้เจอกันไวปานนี้…”
แม้อันหลินจะผมขาวโบกสะบัด มีมาดของยอดฝีมือ แต่ตอนนี้กลับดวงตาแดงก่ำ เหมือนเด็กที่ดื้อรั้น พูดกับหญิงสาวชุดเขียวตรงหน้าต่อว่า
“สวีเสี่ยวหลาน โลกของข้าไม่มีเจ้าไม่ได้ ในใจข้า เจ้าก็คือคู่ครองในชาตินี้ของข้า!”
ท้องถนนยามสายัณห์ หญิงสาวชุดเขียวเอวบางร่างน้อยคนนั้นร้องไห้โฮแล้ว
ในตอนนั้นเอง สายลมอ่อนก็โชยพัดระลอกหนึ่ง
ร่างอรชรของสวีเสี่ยวหลานถูกอันหลินรวบเข้าสู่อ้อมอก กอดอย่างแนบแน่น
“เสี่ยวหลาน ข้าชอบเจ้า ชอบมาตั้งนาน นานมากๆ แล้ว…ฉะนั้นตอบตกลง ยอมเป็นคู่ครองของข้าเถอะ” อันหลินกล่าวเสียงนุ่ม
ร่างบางของสวีเสี่ยวหลานสั่นเทา ส่ายหน้าทั้งร้องไห้ “ไม่ได้นะ ตอนนี้ข้าเป็นคนธรรมดา เซียนกับปุถุชนอยู่คนละโลก...อีกไม่นานข้าจะแก่ชรา จากนั้นใบหน้ามีแต่รอยเหี่ยวย่น ร่า างกายอ่อนแอลงทุกวัน สุดท้ายจะกลายเป็นธุลีดินต่อหน้าต่อตาเจ้า ข้า…ข้าไม่คู่ควรกับเจ้า”
อันหลินสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆ ของหญิงสาวในอ้อมอก หัวใจอ่อนยวบ “เจ้ามันโง่จริงๆ เซียนกับปุถุชนอยู่คนละโลกมันเหลวไหลทั้งเพ หากว่าสู้กันเรื่องชรา…ข้าผลาญอายุขัยไปมากปานนี้ เวลาที่ยังเหลืออยู่อาจสั้นกว่าเจ้าก็ได้ อีกอย่างถ้าแข่งกันว่าผมใครหงอกก่อนกัน ตอนนี้ข้าก็ชนะแล้ว”
สวีเสี่ยวหลานได้ฟังใจก็พลันสั่นสะท้าน ซุกหน้ากับไหล่ของอันหลิน พูดอย่างรู้สึกผิดและตำหนิว่า “เจ้าไม่ควรมา…ไม่ควรทุ่มเทมหาศาลปานนี้เพื่อมาที่นี่! ทั้งๆ ที่ข้าตั้งใจจะ ะลืมเจ้า เริ่มต้นชีวิตใหม่แล้ว…ตอนนี้ข้าทำอะไรไม่เป็นเลย ไม่ใช่อะไรทั้งนั้น เจ้ามาหาข้าทำไม มันไม่คุ้มเลย”
ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหาบทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม