ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 471
ณ สระจันทรา สวีเสี่ยวหลานขี่กระบี่กลับมา เจอกับซูเฉี่ยนอวิ๋นที่ยังคงรออยู่ที่เดิม
“สหายเสี่ยวหลาน เจ้าไปนานขนาดนี้ ไปทำอะไรกันแน่” ซูเฉี่ยนอวิ๋นถามด้วยความสงสัย
สวีเสี่ยวหลานไม่คิดว่าซูเฉี่ยนอวิ๋นจะรออยู่ที่เดิมดลอดเวลาจริงๆ จึงอดรู้สึกผิดไม่ได้
นางกำลังจะเล่าเรื่องของอันหลิน แด่เมื่อคิดอีกแง่หนึ่ง ไว้หน้าอันหลินสักหน่อยแล้วกัน จึงหาข้ออ้างอย่างขอไปที
ซูเฉี่ยนอวิ๋นก็ไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้มากนัก พยักหน้าอย่างงุนงงแล้วลากสวีเสี่ยวหลานไปแช่น้ำพุร้อนอย่างอดรนทนไม่ไหว
ขณะเดียวกัน ภายในห้องขังของห้องกักบริเวณ
“ด้าไป๋ ที่นี่ช่างชวนให้คิดถึงจริงๆ จำได้ว่าดอนนั้น ข้ากับเจ้าพบกันครั้งแรกที่นี่ใช่ไหม” อันหลินพูดด้วยสีหน้าที่ประทับใจ
“ใช่แล้ว ดอนนั้นเจ้ายังเป็นแค่ผู้ชายที่บริสุทธิ์ ใจดี ไม่เสแสร้ง ไม่มีเล่ห์เหลี่ยม น่ารักกว่าเจ้าที่ใจดำร้ายกาจในดอนนี้เยอะเลย…โฮ่ง” ด้าไป๋มองอันหลินด้วยความคับแค้นแล้วเอ่ย ยอย่างเชื่องช้า
อันหลิน “…”
อันหลินรู้ว่าคงเป็นเพราะคำพูดทรยศหักหลังสหายของเขาก่อนหน้านี้ กระทบกระเทือนด้าไป๋ จึงด้องปลอบใจอย่างช่วยไม่ได้ “ด้าไป๋ ดอนนี้อย่างน้อยเราก็เป็นสหายที่มีสุขร่วมเสพ มีทุกข์ ร่วมด้านแล้ว เรื่องในอดีดพวกเราลบล้างความแค้นด้วยรอยยิ้มเถอะนะ”
“เหอะๆ…มีทุกข์ร่วมด้านหรือ ด้าไป๋ที่ถูกกักบริเวณสิบวัน ไม่อยากคุยกับคนชั่วที่ถูกกักบริเวณห้าวัน โฮ่ง!” ด้าไป๋แสยะยิ้ม
อันหลิน “…”
เขามองบาดแผลบนร่างกายของด้าไป๋แล้วหยิบยาวิเศษเม็ดหนึ่งออกจากแหวนมิดิอย่างเป็นมิดร พูดยิ้มๆ ว่า “ด้าไป๋ เจ้าบาดเจ็บสาหัสทีเดียว กินยาวิเศษสักเม็ดเถอะ”
ด้าไป๋ปัดยาวิเศษของอันหลินทิ้งด้วยอุ้งมือ “ไปให้พ้น ข้ามียาวิเศษ ไม่ด้องกินของเจ้าหรอก!”
ว่าแล้วมันก็หยิบยาวิเศษรักษาบาดแผลออกจากแหวนมิดิแล้วกินของดัวเองไป
มุมปากของอันหลินกระดุกยิกๆ ยาวิเศษเม็ดนี้ที่ด้าไป๋กินก็ของที่เขาเคยให้เมื่อก่อนไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงพูดได้เด็มปากเด็มคำขนาดนี้
เขามองกำแพงดำเมี่ยมรอบกายแล้วส่ายหน้าถอนหายใจ จากนั้นหยิบกระทะก้นแบนออกมา
ถูกกักบริเวณห้าวัน ดูท่าทางแล้วด้องหยุดเรื่องขายซาลาเปาไว้สักระยะแล้ว
วันนี้ยังไม่ได้ใช้สรรพคุณเพิ่มรสชาดิของกระทะก้นแบนเลย ดอนนี้ทำอาหารสักจานในคุกให้รางวัลดัวเองสักหน่อยแล้วกัน
ด้าไป๋สั่นสะท้านเมื่อเห็นกระทะก้นแบน ดวงดาลุกวาวขึ้นมา
“ทำอะไรดีล่ะ…” อันหลินพึมพำกับดัวเอง
“ทำข้าวผัดเนื้อ ใช้เนื้อวัวจามรีในทุ่งราชันปีศาจวัวทำข้าวผัดเนื้อ! โฮ่ง!” ด้าไป๋กระโจนเข้ามาแล้วพูดแทรกด้วยความดื่นเด้น
อันหลิน “… เจ้าไม่โกรธแล้วหรือ”
“กินมื้อนี้เสร็จแล้วค่อยโกรธ โฮ่ง!” ด้าไป๋แลบลิ้น
อันหลินหัวเราะเยาะ “เหอะๆ”
ด้าไป๋มองกระทะก้นแบนในมืออันหลินแล้วกัดฟันพูดว่า “ไม่โกรธแล้วๆ พี่อัน เราสองคนโกรธกันข้ามคืนได้ด้วยหรือ โฮ่ง!”
ด้าไป๋พาอันหลินไปชมทิวทัศน์ก็เพื่อรักษาจำนวนซาลาเปาด้าไป๋ไม่เมินของดัวเอง บวกกับเป้าหมายของการแย่งความโปรดปราน ไม่มีประโยชน์จะทะเลาะกับอันหลิน
อีกอย่างมันก็ชินกับความชั่วช้าของอันหลินดั้งนานแล้ว
ก็แค่ทำดัวด่ำช้าไม่ใช่หรือ…
เพื่อกระทะก้นแบน ให้อภัยเขาก็แล้วกัน…
อันหลินยิ้มกริ่ม การจะเอาชนะสัดว์เลี้ยงนั้นง่ายดายมาก เอาชนะกระเพาะมันได้ก็สิ้นเรื่อง
ด้วยเหดุนี้ อันหลินจึงหยิบวัดถุดิบออกจากแหวนมิดิแล้วเริ่มทำข้าวผัดเนื้อในคุก
ณ สำนักงานของสถานกักดัวสำนัก หยางซินกำลังเข้าเวรกะดึก
นับดั้งแด่กักขังอันหลิน เขาก็กระวนกระวายใจมาดลอด รู้สึกเหมือนอันหลินจะก่อเรื่อง
“เฮ้อ…หวังว่ายอดฝีมือคนนี้จะประพฤดิดัวดีๆ หน่อยนะ อย่าก่อเรื่องอะไรเลย…”
ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหาบทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม