ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 5

คาบเรียนแรกเป็นวิชาเซียน รับหน้าที่ถ่ายทอดวิชาโดยเซียนพสุธาชางชิง

ในคาบเรียน เซียนพสุธาชางชิงยืนสอนบนแท่นอย่างมีชีวิตชีวา เมื่อใกล้ถึงช่วงที่ใส่อารมณ์ที่สุด ยังถือโอกาสแสดงวิชาเซียนที่ลึกล้ำหลายท่าอีกด้วย

เหล่าลูกศิษย์ซึ่งฟังอยู่ข้างล่างด้วยความเพลิดเพลิน ได้รับประโยชน์อย่างมากมาย

แน่นอนว่า ยกเว้นอันหลิน…

ตอนนี้เขากำลังฟังเซียนพสุธาชางชิงซึ่งตั้งใจถ่ายทอดความรู้บนแท่นหน้าห้องราวกับฟังคัมภีร์สวรรค์[1] ไม่ใช่เขาไม่ตั้งใจฟัง แต่เขาฟังไม่รู้เรื่องเลยสักนิด!

ใช้โลกมายกตัวอย่างก็แล้วกัน ความรู้สึกในตอนนี้ของอันหลินก็คือ เขาเพิ่งจบจากประถม จากนั้นก็ถูกส่งเข้าไปในมหาวิทยาลัยชิงหัวที่เจ๋งที่สุดของประเทศ ฟังศาสตราจารย์กำลังพูดเรื่องแคลคูลัสอย่างครึ้มอกครึ้มใจอยู่ตรงนั้น…

ทุกคำที่เซียนพสุธาชางชิงพูด อันหลินฟังรู้เรื่องทั้งหมด แต่พอพวกมันเชื่อมกันเป็นหนึ่งประโยค สุดท้ายหมายความว่าอะไร เขาไม่รู้เลยแม้แต่นิด!

“เป็นที่รู้กันถ้วนทั่วว่า จากจุดชีพจรหยางเหยียนไปที่เส้นหลี่ชิงเถิง เปิดปราณกลั้นลมหายใจเก้าครั้ง รับพลังชีวิต ก็จะสามารถไปถึงจุดเทียนหยวน และยังสามารถใช้วิชาโยวหวน ช่วยเสริมพลัง ทำงานร่วมกับพลังชีวิตในอากาศ กระตุ้นด้วยวิธีเทียนหัว สามารถประหยัดเวลาในการใช้วิชาเหยียนได้…” เซียนพสุธาชางชิงพูดอย่างเชื่องช้า

ลูกศิษย์ทุกคนเข้าใจทันที พยักหน้ารัวๆ

อันหลิน “???”

ในฐานะของคนไม่เอาไหน อันที่จริงอันหลินมีความฝันว่าจะตั้งใจเรียนวิชาเฉพาะให้ดี จากนั้นใช้ไอคิวอันน่าตะลึงบดขยี้เหล่าอัจฉริยะ สุดท้ายสร้างตอนจบอันสมบูรณ์แบบของคนไม่เอาไหน

แต่ความเป็นจริงช่างโหดร้าย เขาที่มีพื้นฐานการบำเพ็ญเพียรเป็นศูนย์ ทำได้แค่ทำหน้ามึนงงในคาบเรียน

แม้เซียนพสุธาชางชิงจะอธิบายเรื่องลึกซึ้งให้เข้าใจง่าย บรรยายได้เห็นภาพ

แต่ว่า มันเหมาะจะใช้แค่กับเหล่าอัจฉริยะในห้องหนึ่ง ที่มีพื้นฐานวิชาเซียนหนาแน่นเท่านั้น

สำหรับคนโง่ด้านการบำเพ็ญเพียรที่มีพื้นฐานเป็นศูนย์อย่างอันหลินแล้ว นักพรตชางชิงกำลังอ่านคัมภีร์สวรรค์ชัดๆ

ภายใต้ฤทธิ์ยาอันรุนแรงของยานอนหลับ ‘ยี่ห้อชางชิง’ นักเรียนห่วยๆ อย่างอันหลินเริ่มสัปหงกแล้ว

สุดท้าย เขาก็เผลอหลับอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้…

เช่นนี้เอง อันหลินจึงเข้าสู่ห้วงความฝัน

เขาฝันว่าตัวเองกลายเป็นเทพเจ้าสงครามผู้ชนะสิบทิศ เหล่าเซียนหญิงรูปงามนับไม่ถ้วนกำลังชื่นชมเขา

เซวียนหยวนเฉิงกลายเป็นสมุนของตัวเอง เรียกเขาว่า ‘พี่อัน’ ทุกคำ

มิหนำซ้ำซูเฉี่ยนอวิ๋นยังแอบรักตัวเอง ส่งกุหลาบเก้าร้อยเก้าสิบเก้าดอกให้ตัวเองเป็นการแสดงความรักทุกครั้งที่เจอ

แต่อันหลินรับความรักจากนางไม่ได้ เพราะเขารับผิดชอบภารกิจสำคัญต้องปกป้องโลกใบนี้ จึงทำได้เพียงทิ้งความรักชายหญิงไป

ดูสิ กองทัพของแดนปีศาจเริ่มรุกรานแคว้นจิ่วโจวของเราอีกแล้ว

เจ้าแห่งแดนปีศาจยิ่งใหญ่ไร้เทียมทาน เทพเซียนทั้งหลายในสรวงสวรรค์เห็นแล้วหน้าถอดสี ไม่มีใครกล้าต่อกร

ในขณะนั้นเอง อันหลินผู้เป็นเทพเจ้าสงครามก็ลุกขึ้น

“ฮ่าๆๆๆ เจ้าน่ะหรือยอดขุนพลอันดับหนึ่งของสรวงสวรรค์ ผู้เที่ยงแท้อันหลินที่รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง” เสียงของเจ้าแห่งแดนปีศาจกังวานประหนึ่งเสียงระฆัง กึกก้องไปทั่วสวรรค์ชั้นฟ้า

“ใช่แล้ว ข้านี่แหละ เจ้าแห่งแดนปีศาจ ตายเสียเถอะ!” อันหลินคำรามอย่างโกรธเกรี้ยว เข้าปะทะกับเจ้าแห่งแดนปีศาจ ศึกนี้สะเทือนฟ้าดิน

เจ้าแห่งแดนปีศาจคร่ำครวญว่า “เจ้าแข็งแกร่งนัก แต่ทำไมเจ้าถึงละเมอเวลาเรียนเล่า”

“เจ้าพูดอะไรน่ะ ข้ากำลังปกป้องโลกใบนี้อยู่นะ!” อันหลินไม่รู้ว่าทำไมเจ้าแห่งแดนปีศาจถึงได้พูดจาเหลวไหล จึงตะโกนลั่น

เจ้าแห่งแดนปีศาจเกิดโทสะ “เจ้ารีบตื่นเดี๋ยวนี้ หากไม่เชื่อข้าจะโยนเจ้าออกจากห้อง!”

อันหลินเองก็มีน้ำโหแล้วเช่นกัน “เลิกพล่ามได้แล้ว เอาหมัดข้าไปกิน!”

อันหลินปล่อยหมัดออกไป คิดไม่ถึงว่าหมัดของเจ้าแห่งแดนปีศาจจะใหญ่และแข็งแรงกว่า

หมัดกระแทกหัวอันหลินจนเจ็บปวดรุนแรง ทำเอาอันหลินร้องโหวกเหวกโวยวาย วิงเวียนศีรษะ

“โอ๊ย เจ็บจังเลย!” อันหลินร้องลั่น เบื้องหน้ามืดสนิท จากนั้นก็ค่อยๆ ตื่นขึ้นมา

ที่แท้ก็เป็นความฝันนี่เอง…อันหลินตกใจจนเหงื่อท่วมตัว

เขาลืมตาอย่างยากลำบาก กลับพบว่าเพื่อนทั้งห้องกำลังมองตัวเองด้วยสายตาแปลกๆ บางคนถึงขั้นทนไม่ไหวหลุดขำออกมา

เขาลูบหัวบริเวณที่ปูดออก รู้สึกได้ถึงความเลวร้ายทันที!

เมื่ออันหลินเงยหน้ามอง เห็นผู้หญิงงามหยาดเยิ้มคนหนึ่งยืนอยู่ข้างเขา มือถือตำราสอน กำลังมองเขาด้วยความโมโห

“เอ๊ะ ควรจะเป็นลุงวัยกลางคนไม่ใช่หรือ ทำไมถึงกลายเป็นพี่สาวคนสวยไปได้ล่ะ” ตอนนี้อันหลินยังคงมึนหัว จึงเผลอโพล่งออกมา

สิ้นประโยคนี้ ในห้องก็หัวเราะลั่นขึ้นมาอีกครั้ง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน