ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 7
ตอนที่ 7 อ่อนแอที่สุดของห้องหนึ่ง VS…
อันหลินกับหลิวต้าเป่าเปิดฉากโจมตีแทบจะพร้อมกัน
พวกเขาเคลื่อนไหวปานสายลม พุ่งใส่กันอย่างรวดเร็ว
จุดเร้าใจของการต่อสู้ปะทุในพริบตา ทั้งคู่ใช้พลังที่แข็งแกร่งที่สุดตั้งแต่เปิดศึก!
ตึกๆ…เพี๊ยะๆ…ปึกปัก…ฟึ่บฟั่บ….
หลังประมืออย่างดุเดือดอยู่ครู่หนึ่ง ทั้งสองก็หอบหายใจแยกจากกัน ต่างหยั่งเชิงด้วยความตึงเครียด
“เจ้าไม่เลว!”
“หึ…เจ้าก็ใช้ได้!”
“งั้นก็ ลุยต่อเถอะ!”
“ได้เลย!”
ด้วยเหตุนี้ทั้งคู่จึงพุ่งเข้าหากัน รัวหมัดใส่กัน…
ตึกๆ…เพี๊ยะๆ…ปึกปัก…ฟึ่บฟั่บ….
นักเรียนอัจฉริยะหลายร้อยคนจากทั่วทุกมุมของแคว้นจิ่วโจว ต่างก็มองฉากที่ทั้งสองโรมรันกันอย่างตะลึงงันอยู่นาน ไม่อาจหลุดจากภวังค์ได้
“สวรรค์ ข้าทำอะไรผิด ทำไมต้องให้ข้ามาเห็นสิ่งนี้ด้วย” มีนักเรียนใหม่พูดอย่างสิ้นหวัง
“ความสามารถแบบนี้อยู่ห้องหนึ่งจริงหรือ”
“ที่แท้ข่าวลือทั้งหลายของอันหลินเป็นความจริง เขาเป็นคนที่เส้นใหญ่ที่สุดจริงๆ…”
ผู้หญิงน่ารักคนหนึ่งมีน้ำตารื้นชื้น เมื่อเห็นอันหลินผู้งามสง่า กลับใช้ท่วงท่าที่ป่าเถื่อนแบบนี้ รู้สึกเหมือนความฝันถูกทำลาย
สวีเสี่ยวหลานนึกเสียดาย นางมองอันหลินที่กำลังต่อสู้อยู่ รู้สึกแค่ว่าตาบอดไปแล้ว พึมพำอย่างอดไม่ได้ว่า “ข้าบ้าไปแล้วจริงๆ ถึงได้ตกลงว่าจะมาให้กำลังใจเจ้าที่นี่”
ปฏิกิริยาของผู้คนรอบข้างรุนแรงขึ้นทุกที สวีเสี่ยวหลานดีใจที่ตัวเองไม่ตะโกนประโยคนั้นออกมา
นางเช็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นตรงหน้าผาก มองอันหลินที่ตกอยู่ในสภาวะลำบาก พร้อมกับพูดเสียงเบาว่า “ขอโทษนะ คำว่า ‘อันหลินสู้เขา’ ข้าไม่มีความกล้าจะตะโกนต่อหน้าฝูงชนจริงๆ…”
ขณะที่อันหลินกับหลิวต้าเป่าสู้รบโรมรัน สวีเสี่ยวหลานก็พบเงาชายในฝันของนาง
เซวียนหยวนเฉิง! ไม่คิดว่าเขาจะมาชมศึกด้วยเหมือนกัน สวีเสี่ยวหลานนึกดีใจ
นางกำลังคิดจะเข้าไปทักทาย ทว่ากลับเห็นเซวียนหยวนเฉิงขมวดคิ้วเดินออกไปจากฝูงชน
อากัปกิริยาที่เหมือนดวงตาแปดเปื้อนของเซวียนหยวนเฉิง ทำให้สวีเสี่ยวหลานหยุดฝีก้าวลง
นางมองเซวียนหยวนเฉิงอย่างเห็นใจแวบหนึ่ง พูดในใจว่า ‘ช่างเถอะ ปล่อยให้เขาสงบสติอารมณ์หน่อย…’
อันหลินกับหลิวต้าเป่าแยกจากกันอีกครั้ง ครั้งนี้ทั้งคู่ต่างก็บาดเจ็บ
ใบหน้าหล่อเหลาของอันหลินบวมเป่ง ส่วนดวงตาคู่นั้นของหลิวต้าเป่าก็ถูกชกจนเป็นตาหมีแพนด้า
“ความแข็งแกร่งของเจ้าเหนือความคาดหมายของข้า สมกับเป็นหนึ่งในสามบุคคลโด่งดังในหมู่นักเรียนใหม่”
“บีบคั้นข้าถึงขั้นนี้ได้ เจ้าควรจะภูมิใจ ตอนนี้ ข้าจะใช้ท่าไม้ตายที่น่ากลัวที่สุดแล้ว!”
หลิวต้าเป่าถูกชกจนเป็นแบบนี้ ใบหน้าโกรธขึงอย่างเห็นได้ชัด ตะโกนใส่อันหลินเสียงดัง
ไม่รู้เพราะเหตุใด เมื่อเหล่าศิษย์ใหม่ที่มุงดูได้ยินประโยคนี้ เสียงวิพากษ์วิจารณ์ก็ค่อยๆ เบาลง เห็นได้ชัดว่าเกิดความคาดหวังกับท่าไม้ตายที่หลิวต้าเป่าพูดขึ้นมาเสี้ยวหนึ่ง
อันหลินใจสั่น ไม่คิดเลยว่าหลิวต้าเป่าจะมีท่าต่อไปอีก ทำให้เขาระแวงอย่างยิ่ง
“ฝ่ามือดูดดึง วิชาเซียน!” หลิวต้าเป่ายื่นฝ่ามือไปทางอันหลิน จากนั้นตะโกนเสียงดัง แสงสีขาวทะลักออกจากมือสองคู่นั้นของเขา
จู่ๆ อันหลินก็รู้สึกถึงแรงดูด จากนั้น ตัวเขาก็ลอยไปทางหลิวต้าเป่าอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้
“รู้วิชาเซียนด้วยหรือ!” อันหลินตกใจจนหน้าถอดสี พูดด้วยความตื่นเต้น
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้สัมผัสอานุภาพของวิชาเซียนด้วยตัวเอง รู้สึกถึงความกล้าภายในใจที่ท่วมท้น
นี่ต่างหากการต่อสู้ระหว่างผู้บำเพ็ญเซียน!
เมื่อร่างของอันหลินลอยเข้าไปใกล้หลิวต้าเป่า อาศัยตอนที่สองมือของหลิวต้าเป่าขยับไม่ได้ ปล่อยหมัดออกไปกระแทกหน้าของหลิวต้าเป่าสุดกำลัง
“ปัก!” ใบหน้าของหลิวต้าเป่าถูกหมัดของอันหลินกระแทกเข้าอย่างจังโดยไม่ทันตั้งตัว ฟันซี่หนึ่งกระเด็นออกมา…
หลิวต้าเป่าล้มลงกับพื้น พ่นเลือดออกมา ใบหน้าแสดงอาการตกใจ
“ช่างเป็นความสามารถในการตอบสนองที่น่ากลัวนัก เจ้าเป็นศัตรูตัวฉกาจของข้าจริงๆ ด้วย!
ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหาบทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม