ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 1

[อายุขัย: 11/65]

[เผ่าพันธุ์: มนุษย์]

[ตบะ: ไม่ปรากฏ]

[วิชายุทธ์: ไม่ปรากฏ]

[วิชาเวท: ไม่ปรากฏ]

[พลังวิเศษ: ไม่ปรากฏ]

[อาวุธเวท: ไม่ปรากฏ]

[คุณสมบัติรากวิญญาณ: ระดับต่ำสุด (กดสุ่มลูกเต๋า) ]

[ดวงชะตาแต่กำเนิด (กดสุ่มลูกเต๋า) ]

[พลังวิญญาณเสริม: คุณสมบัติรากวิญญาณพสุธาและพฤกษาเสริมความแข็งแกร่ง]

[พลังโจมตี: ค่าพลังโจมตีแข็งแกร่ง จิตวิญญาณแกร่งกล้า]

[กดคลิกเพื่อเริ่มต้นเข้าสู่เกมวิถีแห่งชีวิต]

…

หานเจวี๋ยในวัยสิบเอ็ดปีมองดูหน้าต่างค่าสถานะตรงหน้าตนเองแล้วแทบจะสิ้นหวัง

แม้ว่าค่าคุณสมบัติรากวิญญาณและดวงชะตาแต่กำเนิดจะสามารถเขย่าลูกเต๋าสุ่มเปลี่ยนได้ทุกวัน แต่ถึงอย่างไรก็สุ่มได้เพียงครั้งเดียวเท่านั้น โดยจะเริ่มสุ่มใหม่อีกครั้งในเวลาเจ็ดโมงเช้าของทุกวัน

หานเจวี๋ยเริ่มสุ่มลูกเต๋ามาตั้งแต่เกิด

ผ่านมาตั้งสิบเอ็ดปีแล้ว ยังไม่เคยสุ่มได้ค่าคุณสมบัติรากวิญญาณระดับสูงและดวงชะตาแต่กำเนิดที่โดดเด่นเลยแม้แต่น้อย

‘เอาแบบนี้ไปเลยดีไหมนะ’

หานเจวี๋ยมีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมา

ไม่ได้เด็ดขาด!

ไม่ง่ายนักกว่าจะมาถึงโลกของเทพเซียนปีศาจ มนุษย์ธรรมดาจะบำเพ็ญเซียนได้อย่างไร

หานเจวี๋ยอยากเป็นตัวเอกที่ราบรื่นไปหมดทุกอย่าง!

สุ่มอีก!

หานเจวี๋ยยกมือ กดไปยังหน้าต่างค่าสถานะตรงด้านหน้าของเขา

คุณสมบัติรากวิญญาณเปลี่ยนแปลง!

[คุณสมบัติรากวิญญาณ: ไร้การเปลี่ยนแปลง]

ใบหน้าอ่อนเยาว์ของหานเจวี๋ยเจื่อนลงทันที

สุ่มอีกครั้ง!

[ชะตากำพร้า: ไร้ญาติขาดมิตร โดดเดี่ยวตลอดชีวิต อายุขัยเพิ่มหนึ่งร้อยปี]

มารดามันเถอะ!

สุ่มได้ชะตากำพร้า!

ใครจะอยากโดดเดี่ยวไปตลอดชีวิตกัน!

หานเจวี๋ยโกรธจนลงไปนอนดีดดิ้นอยู่บนพื้นหญ้า

ตลอดสิบเอ็ดปีมานี้ไม่เคยสุ่มได้คุณสมบัติรากวิญญาณและดวงชะตาแต่กำเนิดระดับสูงเลยสักครั้ง

เป็นไปไม่ได้!

สุ่มต่อไป!

ข้าไม่เชื่อหรอก!

หานเจวี๋ยโกรธจนตัวสั่น

หลังจากกลิ้งไปมากับพื้นร่วมสามสิบนาที ก็ยันกายลุกขึ้นมา

หานเจวี๋ยเป็นมนุษย์ที่กลับชาติมาเกิด ชาติก่อนนั้นมาจากโลกศตวรรษที่ 21 เมื่อครั้งเยาว์วัยถูกวินิจฉัยว่าเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย เขาไม่ยอมรับการรักษาที่ต้องทนทุกข์ทรมาน และกลับไปรอความตายที่บ้าน คืนวันนั้นเพื่อที่จะทำให้ร่างกายลืมความเจ็บปวดไป เขาเอาเกมการบำเพ็ญเซียนเก่าเก็บออกมาเล่น

เขาเล่นเกมอย่างสนุกสนานตลอดทั้งคืน จนใกล้รุ่งสางถึงเริ่มง่วง จากนั้นก็ไม่รับรู้อะไรอีก

เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง หานเจวี๋ยกลับชาติมาเกิดใหม่ในโลกที่เหมือนกับยุคสมัยโบราณแห่งนี้ เขามาเกิดในสำนักบำเพ็ญเซียนแห่งหนึ่ง

สำนักหยกพิสุทธิ์ เป็นสำนักบำเพ็ญเซียนสายหลักในสมัยราชวงศ์ต้าเยี่ยน

ในวันที่ถูกตรวจพบโรคมะเร็งระยะสุดท้าย หานเจวี๋ยตกใจหวาดกลัวเป็นอย่างยิ่ง เป็นครั้งแรกที่ตระหนักได้ว่าชีวิตสำคัญยิ่งกว่าอะไรทั้งสิ้น

คาดไม่ถึงว่าในชีวิตนี้จะฝึกให้เป็นอมตะได้!

เขาประหลาดใจเพราะมันเกินกว่าที่ตนคาดหวังไว้นัก!

เขาจะต้องบำเพ็ญเซียนเพื่อเป็นอมตะให้ได้!

เขาจะอยู่ยั่งยืนยาวกว่าใครทั้งหมด!

ทว่าเขาไม่อาจบำเพ็ญเซียนขณะที่ยังเป็นมนุษย์ธรรมดาได้!

ตั้งแต่เกิดมา หานเจวี๋ยใช้ชีวิตโดยปราศจากความกดดัน พ่อแม่ของเขาเป็นข้ารับใช้ของผู้เฒ่าเถี่ยนักหลอมโอสถสายนอกของสำนักหยกพิสุทธิ์ ปกติจะช่วยผู้เฒ่าเถี่ยเพาะปลูกสมุนไพร

นักหลอมโอสถนั้นมีฐานะไม่ธรรมดา ที่สำนักฝ่ายนอกไม่มีผู้ใดหาญกล้ามีปัญหากับผู้เฒ่าเถี่ย ผู้เฒ่าเถี่ยมีข้ารับใช้อยู่หลายสิบคน คนเหล่านั้นเป็นมนุษย์ธรรมดาทั้งสิ้น

แม้ว่าจะมีคุณสมบัติรากวิญญาณ แต่ผู้เฒ่าเถี่ยก็ไม่อนุญาตให้ข้ารับใช้ฝึกบำเพ็ญตบะ คงเพราะกลัวข้ารับใช้จะขโมยสมุนไพรของเขาไป

สมุนไพรของเขามีคุณประโยชน์แก่ผู้บำเพ็ญเซียนเป็นอย่างมาก แต่สำหรับมนุษย์แล้วคือยาพิษขนานแท้

แต่ในปีที่หานเจวี๋ยอายุได้หกปี พ่อแม่ของเขาหลบหนีไป ทอดทิ้งเขาที่ยังเด็กไว้ในสวนสมุนไพรของผู้เฒ่าเถี่ย

หานเจวี๋ยพอจะเข้าใจได้ หากพาเด็กหนีไปด้วยคงจะไม่สะดวกแน่

ผู้เฒ่าเถี่ยก็ไม่ได้คิดเอาความ กลับกันยังให้คนพาหานเจวี๋ยไปช่วยเพาะปลูกสมุนไพรด้วยซ้ำ

เวลาผ่านไปนาน หานเจวี๋ยมีความรู้และความคุ้นเคยกับพืชสมุนไพรทั้งหมดในสวนเป็นอย่างดี

ผู้เฒ่าเถี่ยก็ไม่ได้รังแกเขา หานเจวี๋ยจึงสุ่มดวงชะตาต่อไป

อย่างไรเสียตอนนี้เขาก็เป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา รออีกหน่อยไม่ดีกว่าหรือ

‘เฮ้อ สุ่มต่อไปแล้วกัน หากว่าก่อนอายุสามสิบยังสุ่มไม่ได้ดวงชะตาพลิกฟ้า อย่างนั้นก็ช่างมันเถอะ เป็นมนุษย์ธรรมดาบำเพ็ญเซียนไปก็ได้’