ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 1

[อายุขัย: 11/65]

[เผ่าพันธุ์: มนุษย์]

[ตบะ: ไม่ปรากฏ]

[วิชายุทธ์: ไม่ปรากฏ]

[วิชาเวท: ไม่ปรากฏ]

[พลังวิเศษ: ไม่ปรากฏ]

[อาวุธเวท: ไม่ปรากฏ]

[คุณสมบัติรากวิญญาณ: ระดับต่ำสุด (กดสุ่มลูกเต๋า) ]

[ดวงชะตาแต่กำเนิด (กดสุ่มลูกเต๋า) ]

[พลังวิญญาณเสริม: คุณสมบัติรากวิญญาณพสุธาและพฤกษาเสริมความแข็งแกร่ง]

[พลังโจมตี: ค่าพลังโจมตีแข็งแกร่ง จิตวิญญาณแกร่งกล้า]

[กดคลิกเพื่อเริ่มต้นเข้าสู่เกมวิถีแห่งชีวิต]

…

หานเจวี๋ยในวัยสิบเอ็ดปีมองดูหน้าต่างค่าสถานะตรงหน้าตนเองแล้วแทบจะสิ้นหวัง

แม้ว่าค่าคุณสมบัติรากวิญญาณและดวงชะตาแต่กำเนิดจะสามารถเขย่าลูกเต๋าสุ่มเปลี่ยนได้ทุกวัน แต่ถึงอย่างไรก็สุ่มได้เพียงครั้งเดียวเท่านั้น โดยจะเริ่มสุ่มใหม่อีกครั้งในเวลาเจ็ดโมงเช้าของทุกวัน

หานเจวี๋ยเริ่มสุ่มลูกเต๋ามาตั้งแต่เกิด

ผ่านมาตั้งสิบเอ็ดปีแล้ว ยังไม่เคยสุ่มได้ค่าคุณสมบัติรากวิญญาณระดับสูงและดวงชะตาแต่กำเนิดที่โดดเด่นเลยแม้แต่น้อย

‘เอาแบบนี้ไปเลยดีไหมนะ’

หานเจวี๋ยมีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมา

ไม่ได้เด็ดขาด!

ไม่ง่ายนักกว่าจะมาถึงโลกของเทพเซียนปีศาจ มนุษย์ธรรมดาจะบำเพ็ญเซียนได้อย่างไร

หานเจวี๋ยอยากเป็นตัวเอกที่ราบรื่นไปหมดทุกอย่าง!

สุ่มอีก!

หานเจวี๋ยยกมือ กดไปยังหน้าต่างค่าสถานะตรงด้านหน้าของเขา

คุณสมบัติรากวิญญาณเปลี่ยนแปลง!

[คุณสมบัติรากวิญญาณ: ไร้การเปลี่ยนแปลง]

ใบหน้าอ่อนเยาว์ของหานเจวี๋ยเจื่อนลงทันที

สุ่มอีกครั้ง!

[ชะตากำพร้า: ไร้ญาติขาดมิตร โดดเดี่ยวตลอดชีวิต อายุขัยเพิ่มหนึ่งร้อยปี]

มารดามันเถอะ!

สุ่มได้ชะตากำพร้า!

ใครจะอยากโดดเดี่ยวไปตลอดชีวิตกัน!

หานเจวี๋ยโกรธจนลงไปนอนดีดดิ้นอยู่บนพื้นหญ้า

ตลอดสิบเอ็ดปีมานี้ไม่เคยสุ่มได้คุณสมบัติรากวิญญาณและดวงชะตาแต่กำเนิดระดับสูงเลยสักครั้ง

เป็นไปไม่ได้!

สุ่มต่อไป!

ข้าไม่เชื่อหรอก!

หานเจวี๋ยโกรธจนตัวสั่น

หลังจากกลิ้งไปมากับพื้นร่วมสามสิบนาที ก็ยันกายลุกขึ้นมา

หานเจวี๋ยเป็นมนุษย์ที่กลับชาติมาเกิด ชาติก่อนนั้นมาจากโลกศตวรรษที่ 21 เมื่อครั้งเยาว์วัยถูกวินิจฉัยว่าเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย เขาไม่ยอมรับการรักษาที่ต้องทนทุกข์ทรมาน และกลับไปรอความตายที่บ้าน คืนวันนั้นเพื่อที่จะทำให้ร่างกายลืมความเจ็บปวดไป เขาเอาเกมการบำเพ็ญเซียนเก่าเก็บออกมาเล่น

เขาเล่นเกมอย่างสนุกสนานตลอดทั้งคืน จนใกล้รุ่งสางถึงเริ่มง่วง จากนั้นก็ไม่รับรู้อะไรอีก

เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง หานเจวี๋ยกลับชาติมาเกิดใหม่ในโลกที่เหมือนกับยุคสมัยโบราณแห่งนี้ เขามาเกิดในสำนักบำเพ็ญเซียนแห่งหนึ่ง

สำนักหยกพิสุทธิ์ เป็นสำนักบำเพ็ญเซียนสายหลักในสมัยราชวงศ์ต้าเยี่ยน

ในวันที่ถูกตรวจพบโรคมะเร็งระยะสุดท้าย หานเจวี๋ยตกใจหวาดกลัวเป็นอย่างยิ่ง เป็นครั้งแรกที่ตระหนักได้ว่าชีวิตสำคัญยิ่งกว่าอะไรทั้งสิ้น

คาดไม่ถึงว่าในชีวิตนี้จะฝึกให้เป็นอมตะได้!

เขาประหลาดใจเพราะมันเกินกว่าที่ตนคาดหวังไว้นัก!

เขาจะต้องบำเพ็ญเซียนเพื่อเป็นอมตะให้ได้!

เขาจะอยู่ยั่งยืนยาวกว่าใครทั้งหมด!

ทว่าเขาไม่อาจบำเพ็ญเซียนขณะที่ยังเป็นมนุษย์ธรรมดาได้!

ตั้งแต่เกิดมา หานเจวี๋ยใช้ชีวิตโดยปราศจากความกดดัน พ่อแม่ของเขาเป็นข้ารับใช้ของผู้เฒ่าเถี่ยนักหลอมโอสถสายนอกของสำนักหยกพิสุทธิ์ ปกติจะช่วยผู้เฒ่าเถี่ยเพาะปลูกสมุนไพร

นักหลอมโอสถนั้นมีฐานะไม่ธรรมดา ที่สำนักฝ่ายนอกไม่มีผู้ใดหาญกล้ามีปัญหากับผู้เฒ่าเถี่ย ผู้เฒ่าเถี่ยมีข้ารับใช้อยู่หลายสิบคน คนเหล่านั้นเป็นมนุษย์ธรรมดาทั้งสิ้น

แม้ว่าจะมีคุณสมบัติรากวิญญาณ แต่ผู้เฒ่าเถี่ยก็ไม่อนุญาตให้ข้ารับใช้ฝึกบำเพ็ญตบะ คงเพราะกลัวข้ารับใช้จะขโมยสมุนไพรของเขาไป

สมุนไพรของเขามีคุณประโยชน์แก่ผู้บำเพ็ญเซียนเป็นอย่างมาก แต่สำหรับมนุษย์แล้วคือยาพิษขนานแท้

แต่ในปีที่หานเจวี๋ยอายุได้หกปี พ่อแม่ของเขาหลบหนีไป ทอดทิ้งเขาที่ยังเด็กไว้ในสวนสมุนไพรของผู้เฒ่าเถี่ย

หานเจวี๋ยพอจะเข้าใจได้ หากพาเด็กหนีไปด้วยคงจะไม่สะดวกแน่

ผู้เฒ่าเถี่ยก็ไม่ได้คิดเอาความ กลับกันยังให้คนพาหานเจวี๋ยไปช่วยเพาะปลูกสมุนไพรด้วยซ้ำ

เวลาผ่านไปนาน หานเจวี๋ยมีความรู้และความคุ้นเคยกับพืชสมุนไพรทั้งหมดในสวนเป็นอย่างดี

ผู้เฒ่าเถี่ยก็ไม่ได้รังแกเขา หานเจวี๋ยจึงสุ่มดวงชะตาต่อไป

อย่างไรเสียตอนนี้เขาก็เป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา รออีกหน่อยไม่ดีกว่าหรือ

‘เฮ้อ สุ่มต่อไปแล้วกัน หากว่าก่อนอายุสามสิบยังสุ่มไม่ได้ดวงชะตาพลิกฟ้า อย่างนั้นก็ช่างมันเถอะ เป็นมนุษย์ธรรมดาบำเพ็ญเซียนไปก็ได้’

ยิ่งมองหานเจวี๋ยก็ยิ่งรู้สึกตื่นเต้น

มันนี่แหละ!

ไม่ใช่สิ!

พวกมันนี่แหละ!

ดวงชะตาระดับสูงสี่ดวงชะตา สุดยอดวิชาอีกหนึ่ง!

มองแวบแรกก็รู้แล้วว่ายอดเยี่ยมยิ่งนัก

สุ่มมาตั้งสิบเอ็ดปี ผ่านไปวันแล้ววันเล่า ในที่สุดความพยายามก็สำเร็จจนได้!

หานเจวี๋ยพยายามสงบจิตให้นิ่ง

ในเมื่อไม่มีคุณสมบัติรากวิญญาณ เขาก็ยังไม่สามารถกดเริ่มต้นเกมวิถีแห่งชีวิตได้

ยังต้องสุ่มรากวิญญาณเพิ่มอีก

‘ในที่สุดความหอมหวานก็มาเยือนสักที ได้รับดวงชะตาแต่กำเนิดระดับสูงถึงสี่อย่าง ต่อให้ฝึกบำเพ็ญตอนอายุสี่สิบปีก็ยังไม่สาย เราสุ่มคุณสมบัติรากวิญญาณอย่างวางใจได้’

หานเจวี๋ยคิดได้ดังนั้น ก็ดีอกดีใจเป็นอย่างยิ่ง

สุ่มมาแล้วสิบเอ็ดปี สุ่มเพิ่มอีกสิบเอ็ดปีจะเป็นไรไป

หานเจวี๋ยถอนหายใจยาวๆ จากนั้นจึงลุกขึ้นออกจากห้องและเริ่มทำงานในส่วนของวันนี้

บ้านพักที่เขาอาศัยอยู่มีสมาชิกทั้งหมดหกคน หนึ่งคนต่อหนึ่งเตียง คนอื่นๆ ตื่นตั้งแต่รุ่งสางแล้ว

แต่ละคนมีหน้าที่รับผิดชอบในแต่ละส่วนพื้นที่ ไม่มีใครกล้าทำงานพลาด

หานเจวี๋ยอายุยังน้อย จึงได้ทำเพียงหน้าที่ในส่วนง่ายๆ ผู้เฒ่าเถี่ยยังไม่กล้าให้เขารับผิดชอบพื้นที่หนึ่งไปเลย

ทิวทัศน์ในวันนี้ช่างดูงดงามพิเศษ หรืออาจเป็นเพราะเขาอารมณ์ดีก็ได้

ข้ารับใช้คนอื่นไม่รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงของหานเจวี๋ย เกมวิถีแห่งชีวิตยังไม่เริ่มต้น ดวงชะตาแต่กำเนิดทั้งสี่ดวงชะตาของเขายังไม่ปรากฏออกมา

เวลาเที่ยงตรงมีผู้บำเพ็ญสองคนมาเยือน

สำนักหยกพิสุทธิ์มีขนาดใหญ่ โดยรอบสวนสมุนไพรโอบล้อมไปด้วยภูเขา เหล่าผู้บำเพ็ญไม่ได้รับอนุญาตให้เข้ามาในพื้นที่นี้ ส่วนใหญ่แล้วจะเป็นผู้ดูแลสำนักฝ่ายนอกแวะเวียนมารับโอสถเสียมากกว่า ผู้บำเพ็ญคนท่านนี้มีบุคลิกท่าทางงดงาม บุรุษหนึ่งสตรีหนึ่งประดุจคู่รักเซียน ดึงดูดสายตาให้ข้ารับใช้หันไปมอง

หานเจวี๋ยก็หันมองทางประตูใหญ่ของสวนสมุนไพรด้วย

‘ช่างเจิดจ้างดงามเสียจริงๆ’

หานเจวี๋ยถอนหายใจ

เสื้อผ้าอาภรณ์ของพวกเขาเหล่าข้ารับใช้ขาดวิ่น แต่ชุดของผู้บำเพ็ญเซียนทั้งสองกลับสวยหรูสะอาดสะอ้าน เหมือนตัวละครในเกมออนไลน์เทพเซียนหลุดออกมา

หานเจวี๋ยแค่คิดเล่นๆ เขาไม่อิจฉาแม้แต่น้อย

เขาสุ่มได้ดวงชะตาแต่กำเนิดถึงสี่ดวงชะตาแล้ว ความสำเร็จในวันข้างหน้าศิษย์ฝ่ายนอกของสำนักหยกพิสุทธิ์เทียบไม่ได้เสียด้วยซ้ำ

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป พวกข้าสองคนจะเป็นผู้ดูแลสวนสมุนไพรให้ท่านผู้เฒ่าเถี่ย พวกเจ้าทั้งหลายไม่ต้องใส่ใจเรา และห้ามรบกวนการฝึกบำเพ็ญของเราเป็นอันขาด” ผู้บำเพ็ญชายคนนั้นกล่าวกับเฒ่าหวางด้วยใบหน้าเรียบเฉย

……………………………………….