ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 1013

บทที่ 1013 ยุคใหม่

หานเจวี๋ยใช้งานแบบจำลองการทดสอบอย่างต่อเนื่อง

ท้าสู้มหาเทวาพ้นนิวรณ์สิบรายในคราวเดียว พอจะฝืนสู้ได้เท่านั้น

ต้องกล่าวเลยว่ามหาเทวาพ้นนิวรณ์ร้ายกาจมากจริงๆ พลังอันลึกลับนั้นมีผลผูกมัดแกร่งกล้ายิ่ง แต่น่าเสียดายที่ทำลายเกราะป้องกันของหานเจวี๋ยไม่ได้

หานเจวี๋ยนำกงล้อสวรรค์เลิศรังสรรค์ออกมา เริ่มทำให้จดจำเจ้าของ

กงล้อสวรรค์เลิศรังสรรค์เป็นกงล้อสีทองวงหนึ่ง สามารถยืดหดได้ตามต้องการ

ถึงอย่างไรก็เป็นสุดยอดสมบัติ หานเจวี๋ยเสียเวลาไปถึงพันปีเพื่อทำให้มันยอมรับเจ้าของ หากมิใช่เพราะเขาพิสูจน์ผู้สร้างมรรคาแล้ว เกรงว่าอาจใช้เวลานานกว่านี้ร้อยเท่า

หลังจากจดจำเจ้าของแล้ว กงล้อสวรรค์เลิศรังสรรค์เปล่งแสงทองมลังเมลือง ลอยไปอยู่ด้านหลังของหานเจวี๋ย ดูทรงบารมียิ่ง

หานเจวี๋ยพินิจดูร่างตน พอใจกับรูปลักษณ์ในปัจจุบันมาก

หลังจากเก็บซ่อนโลกปฐมยุคไว้ในส่วนลึกของวิญญาณอีกครั้ง เขาก็เรียกหานหลิงกลับเข้ามาในอารามเต๋า

หลังจากเข้ามา หานหลิงรีบเอ่ยถามว่า “ท่านพ่อ ท่านทะลวงระดับแล้วหรือเจ้าคะ ตอนนี้อยู่ระดับใดแล้ว”

หานเจวี๋ยตอบว่า “เพียงทะลวงขั้นเล็กเท่านั้น ยังคงเป็นยอดมหามรรคอยู่”

หานหลิงร้องโอ้

ตอนทะลวงสู่ผู้สร้างมรรคาไม่ได้เกิดความเคลื่อนไหวใหญ่โตสักเท่าไร เพราะมีอาณาเขตเต๋าปิดกั้นอยู่ สรรพสิ่งไม่รับรู้ส่วนสิ่งมีชีวิตในอาณาเขตเต๋าก็ระดับต่ำเกินไป รับรู้ถึงกลิ่นอายของผู้สร้างมรรคาไม่ได้

ก็เหมือนก่อนหน้านี้ที่เจ้านวฟ้าบุพกาลปรากฏตัวขึ้น หานเจวี๋ยก็มองไม่เห็นตัวเขาเช่นกัน

หานเจวี๋ยไม่พูดไร้สาระอีก เริ่มตรวจดูกล่องจดหมาย

หลายล้านปีมานี้ไม่ได้ตรวจดูจดหมายเลย ไม่ทราบเช่นกันว่าแวดวงสหายเกิดเหตุการณ์ใดขึ้นบ้าง

[หวงจุนเทียนสหายของท่านตระหนักรู้ในพลังวิเศษสูงสุด ดวงชะตาเพิ่มพูน]

[เทพมหาทัณฑ์สหายของท่านเผชิญกับการโจมตีจากผู้ทรงพลังลึกลับ]

[หานฮวงบุตรชายของท่านเข้าสู่โลกมหามรรคอวิชชา]

[หลี่เต้าคงสหายของท่านเริ่มบุกเบิกโลกมหามรรค]

[เต้าจื้อจุนศิษย์ของท่านเผชิญกับการโจมตีจากมารปีศาจ] x103998222

[ศิษย์ของท่าน…]

….

[มู่หรงฉี่ศิษย์หลานของท่านผสานรวมกับมหามรรคสงคราม ก้าวเข้าสู่ระดับเหนือสามัญ]

[ผานกู่สหายของท่านฟื้นคืนชีพ]

[เจียงเจวี๋ยซื่อศิษย์ของท่านเข้าสู่รอยแยกฟ้าบุพกาล]

….

โอกาสวาสนามากมายนัก ถูกโจมตีก็มากเช่นกัน

แต่หากมองในส่วนของโอกาสวาสนาและการเปิดพื้นที่ใหม่ๆ แล้ว นับว่ามีความก้าวหน้ากันทั้งสิ้น

หานเจวี๋ยพอใจมาก ไม่ได้มีเพียงตัวเขาที่ก้าวหน้าคนเดียว

หลังตรวจจดหมายเสร็จ เขาเริ่มลังเลขึ้นมา จะออกไปเดินเล่นดีหรือไม่

ถึงอย่างไรการทะลวงขั้นครั้งต่อไปก็ต้องไม่ใช่แค่สามสิบล้านปีแน่ ไม่จำเป็นต้องแยแสระยะเวลาไม่กี่พันปีเลย

ก่อนจากไป เขาต้องคิดด้วยว่าจะนำกฎแห่งการรังสรรค์ไปไว้ที่ไหนดี นอกจากจะเก็บไว้ในโลกปฐมยุคแล้ว เขายังสามารถแยกส่วนกฎแห่งการรังสรรค์ แล้วนำไปซ่อนในสถานที่แตกต่างกันไปได้ด้วย เพื่อรับประกันว่าตนจะไม่มีทางตาย

เก็บส่วนหนึ่งไว้ในณาเขตเต๋าแห่งที่สามได้ จากนั้นก็นำอีกส่วนไปเก็บในที่ไหนสักแห่งในฟ้าบุพกาล ดินแดนเวิ้งว้างก็ใช้ได้เช่นกัน ต้องเตรียมการให้พร้อม

กฎแห่งการรังสรรค์แข็งแกร่งอย่างยิ่ง ต่อให้แบ่งแยกออกเป็นร้อยล้านส่วนก็ไม่ส่งผลกระทบต่อวงจรปกติของโลกปฐมยุค

หลังจากตัดสินใจได้แล้ว หานเจวี๋ยก็ใช้จิตรับรู้ควบคุมแบ่งกฎแห่งการรังสรรค์สามสายทิ้งไว้ในอาณาเขตเต๋าแห่งที่สาม

เขาลุกขึ้นยืน เอ่ยถามว่า “พ่อจะออกไปเที่ยวเล่น เจ้าอยากไปด้วยหรือไม่”